Θα σταθώ σ’ αυτό που δεν κάνει ο «Κλεισθένης 1»: Δεν ενισχύει την αποκέντρωση. Αντιθέτως, την βλάπτει, διότι επιχειρεί να συντηρήσει και να αναβαθμίσει το πελατειακό κράτος και στην αυτοδιοίκηση.
Εξηγούμαι: Το βασικό πρόβλημα της αυτοδιοίκησης στη χωρα μας είναι ότι…δεν υπάρχει! Υπάρχει μια κεντρική διοίκηση-Γολιάθ, η οποία είναι αρμόδια για την άσκηση 23.142 αρμοδιοτητων και μια πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση-Δαβίδ που έχει την ευθύνη για την άσκηση, όλων κι όλων, 648 αρμοδιοτήτων.
Χιλιάδες εκτελεστικού χαρακτήρα αρμοδιότητες που θα έπρεπε να έχουν μεταφερθεί στην αυτοδιοίκηση, διακρατούνται από τα υπουργεία και ασκούνται από τους ίδιους τους υπουργούς. Για να αναφέρω ένα μόνο χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ο υπουργός υγείας διακρατεί για τον εαυτό του πάνω από 600 αρμοδιότητες που αφορούν την υπογραφή και έγκριση συμβάσεων. Σήμερα, βρίσκονται στον αέρα ολοκληρωμένες δομές υγείας σε Δήμους και Περιφέρειες, επειδή ο υπουργός αρνείται να εκχωρήσει την αρμοδιότητα αδειοδότησης υποδομών υγείας στην αυτοδιοίκηση. Προφανώς, η απόφαση αυτή δεν είναι άμοιρη πολιτικών σκοπιμοτήτων. Οι αρμοδιότητες είναι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει το πελατειακό κράτος με τους πελατοκράτες υπουργούς. Εάν αυτός κοπεί, τότε, αυτομάτως, ο στρατός των κομματικών υποτακτικών που οργανώνει τα ρουσφέτια θα μείνει άεργος.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που έχουν αποδειχτεί δεινοί πελατοκράτες δεν μεταφέρουν με τον «Κλεισθένη 1» ούτε καν ώριμες αρμοδιότητες (που ολοκληρώνονται, δηλαδή, με την εκχώρηση του δικαιώματος υπογραφής στους αιρετούς). Στις 378 σελίδες του νομοσχεδίου που περιγράφονται, εξαντλητικά, μηχανισμοί ελέγχου των πράξεων και των προϋπολογισμών των ΟΤΑ, «διέφυγε» μόνο μια (1) αρμοδιότητα, η εξής: «Οι μικροί νησιωτικοί δήμοι να μπορούν να λειτουργήσουν πρατήριο καυσίμων»!
Εν έτει 2018, με τον τουρισμό μοναδική ελπίδα ανάκαμψης της χειμαζόμενης οικονομίας, οι γενναίοι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποφάσισαν να εκχωρήσουν την αδειοδότηση πρατηρίου καυσίμων στον δήμαρχο. Την ίδια τσιγκουνιά δεν έδειξαν, όμως, όταν δημιουργούσαν νέες θέσεις μετακλητών σε αντιδημάρχους και αντιπεριφερειάρχες. Προφανώς αυτές χρειάζονται.
Εν τέλει, τι καλύτερο; Οι νέες στρατιές κομματανθώπων, έτσι κι αλλιώς, δεν θα’χουν και πολλή δουλειά, αφού τίποτα δεν θα αποφασίζεται. Θα αμοίβονται, όμως, από το υστέρημα του κορόϊδου φορολογούμενου. Θα τρώνε και θα πίνουν εις υγείαν του ταλαίπωρου δημάρχου που θα έχει και την πρόσθετη έγνοια της καλής λειτουργίας του πρατηρίου καυσίμων.
