Την τιμή όμως να παίρνουμε συντάξεις και μισθούς ανθρώπινους ώστε να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς προσπαθούν να μας την στερήσουν…
Γιατί φταίμε. Μιλάμε για μεγάλο φταίξιμο, το οποίο το πληρώνουμε εδώ και έξι χρόνια και ακόμη δεν λέει να απαλλαχτούμε από το φταίξιμο που μας καταλογίζουν. Τόσο μεγάλο!
Φυσικά σε αυτά τα έξι χρόνια τύχαμε και μιας σπουδαίας εκπροσώπησης από την πολιτική μας ηγεσία!
Ξεκινήσαμε με το “λεφτά υπάρχουν» στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα από το Ζάππειο, μετά μας προέκυψε μία …αδυναμία Λεβέντη, κάτι από λίγο Οικουμενική και μετά από όλη αυτή την μεγάλη βόλτα ήρθαν και οι …ζουρνάδες!
Όπως ήταν φυσικό οι ζουρνάδες δεν διήρκεσαν πολύ γιατί οι φίλοι μας, οι εταίροι -το άλλο μας …μισό στην Ευρώπη- έβαλαν τον οργανοπαίχτη στο τραπέζι και τον “χτύπαγαν”.
Και τι έκανε αυτός;
Πολύ απλά, ακολούθησε την τακτική “Πάταξον μέν ἄκουσον δέ».
Η αλήθεια είναι ότι τον άκουσαν, με την μόνη διαφορά ότι στη συνέχεια αυτοί, οι εταίροι μας δηλαδή, ακολούθησαν την πάγια τακτική τους: πάταξον, πάταξον, πάταξον και σταματημό δεν είχαν.
Οι ζουρνάδες τώρα παίζουν αποκλειστικά για εμάς. Γιατί λειτούργησαν κάπως σαν μπούμερανγκ. Το πέταξε, το μπούμερανγκ, ο προσωπικός μας ζουρνατζής προς την μεριά των Ευρωπαίων, αυτό έκανε την περιστροφή του και επέστρεψε σε εμάς.
Μετά απ΄όλα αυτά τα νταούλια, τους ζουρνάδες, και τους χορούς, εμείς λειτουργούμε, θα έλεγε κάποιος, ως πρόσφυγες του ευρώ, μία μας πετάνε απ’ έξω, μία μας βάζουν μέσα. Είναι αυτό που λένε ότι βρισκόμαστε με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο απ’ έξω…
Έτσι αυτή η χώρα, η ωραία όπως μας αρέσει να την χαρακτηρίζουμε, έχει γίνει χώρα προσφύγων του ευρώ, αλλά οι …πολιτικοί βιολιτζήδες το χαβά τους!
Διαβάστε περισσότερα άρθρα του Δημήτρη Τζιβελέκη στο www.newspepper.gr
