Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αντίδραση της Ευρώπης στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις που, ας μη γελιόμαστε, είναι στη χειρότερη φάση τους μετά από τα Ίμια. Καμία ουσιαστική παρέμβαση για τις παραβιάσεις των Τούρκων, καμία ποινή για τη μη τήρηση στα συμφωνηθέντα για το προσφυγικό και, το κερασάκι στην τούρτα, σχεδόν καμία αντίδραση για το θέμα της Αγίας Σοφίας και της ανάγνωσης του Κορανίου. Σχεδόν καμία, γιατί ο Γερμανός ΥΠΕΞ με τη δήλωσή του που λέει ότι η χρήση της Αγίας Σοφίας είναι θέμα της Τουρκίας σχεδόν δικαίωσε τους Τούρκους. Φυσικά, για την προκλητικότατη απάντηση των Τούρκων προς εμάς όπου χαρακτήριζαν Τούρκους τους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης και πάλι η ΕΕ αδιαφόρησε.
Μπορεί κάποιος να έχει ενστάσεις, λέγοντας «μα ο Γερμανός ΥΠΕΞ δεν είναι κάποιος επίσημος από την ΕΕ για να εκφράζει η θέση του όλη την Ένωση», αλλά δεν είναι έτσι. Όλοι γνωρίζουμε την σημασία που έχουν οι απόψεις της Γερμανίας σε θέματα που αφορούν την ΕΕ, το έχουμε νιώσει καλά στο πετσί μας κάθε φορά που ο Σόιμπλε αποφασίζει για τα οικονομικά της Ελλάδας εκ μέρους ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πέρα όμως από αυτό, βλέπουμε πάλι τη στάση που έχουν οι «σημαντικές» χώρες προς τις χώρες «τύπου Βουλγαρίας». Άσε μας ρε Ελλάδα, πας και πουλάς μούρη στους Τούρκους και έχεις και απαιτήσεις, άστους να κάνουν τα πανηγύρια τους αφού δεν πειράζουν κανέναν και άσε και εμάς να ασχοληθούμε με σημαντικότερα πράγματα.
Έτσι λοιπόν, όταν η Ελλάδα κατάλαβε ότι υπάρχει μια συμφωνία με χώρες της Νότιας Αφρικής που προβλέπει να μπορούν οι Νοτιοαφρικανοί να φτιάξουν «φέτα» και «ελιές καλαμών», καταργώντας στην πράξη την Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης που έχουν αυτά τα προϊόντα, ενώ ταυτόχρονα όλες οι «σημαντικές» χώρες της Ευρώπης προστατεύουν τα αντίστοιχα αποκλειστικά δικά τους προϊόντα, ξαναφάνηκε ποιός είναι ο καρπαζοεισπράκτορας της Ευρώπης και ποιοί είναι οι μπούληδες που είναι πιο ίσοι από τους υπόλοιπους και τελικά κάνουν ό,τι θέλουν.
Το πιο ντροπιαστικό όμως από όλα δεν είναι ούτε το άκρως ζημιογόνο για την Ελλάδα αποτέλεσμα, ούτε το ότι μπορούσε εδώ και δύο χρόνια οποιαδήποτε στιγμή να θέσει βέτο για τη συγκεκριμένη συμφωνία, ούτε ότι άλλες χώρες μπόρεσαν να εξαιρέσουν τις ΠΟΠ τους, ούτε ότι το μόνο που πήραμε για αντάλλαγμα είναι μία υπόσχεση (τύπου Βουλγαρίας και Σένγκεν) ότι σε πέντε χρόνια μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο για τα ΠΟΠ μας, ούτε καν ότι στην απίθανη περίπτωση που η ΕΕ τηρήσει τον λόγο της και εφαρμοστεί η προαναφερθείσα υπόσχεση και πάλι θα μπορεί να παραχθεί νοτιοαφρικάνικο τυρί «τύπου φέτας» με γάλα αγελάδας, καταστρέφοντας οριστικά τη «φέτα» ως ονομασία. Το πιο ντροπιαστικό είναι η αντίδραση του Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, ο οποίος έκανε ειλικρινείς και φιλότιμες προσπάθειες να μαζέψει τα ασυμμάζευτα αλλά άφησε ταυτόχρονα να φανεί η πραγματικότητα που μόλις περιέγραψα.
Ο Υπουργός μιλώντας στον Αθήνα 9,84 είπε σε ένα σημείο ότι:
«εκτιμούμε ότι θα υπάρχει μεγάλη ζημιά αυτά τα πέντε χρόνια, αλλά δεν υπάρχει καμία συμφωνία μέχρι σήμερα, αν δεν δοθεί μια μεταβατική περίοδος. Κάνουμε σχετικές συζητήσεις με την Κίνα, για παράδειγμα, για ανταλλαγές προϊόντων, συμφωνίες. Αυτή την ώρα βλέπουμε στην Κίνα να πωλείται φέτα, κρασί Σάμου, ονομασίες που δεν έχουν καμία σχέση με τη δική τους παραγωγική διαδικασία. Όταν πας να τα αντιμετωπίσεις αυτά και έχεις κάποια δεδομένα από την άλλη πλευρά, μπαίνεις σε μια διαδικασία… Τα προϊόντα μας αυτά, ιδιαίτερα η φέτα, το γιαούρτι, το αιγοπρόβειο κρέας και γάλα έχουν κάποια φήμη, την οποία προσπαθούν πολλά κράτη-μέλη να την κατοχυρώσουν πριν υπάρξει μια συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, διότι η ίδια στις ανταλλαγές της είναι υποχρεωμένη να προστατεύει τα ΠΟΠ προϊόντα της, πόσο μάλλον όταν η φέτα είναι «σημαία» των γεωγραφικών ενδείξεων της Ευρώπης»
Έχουμε αποδεχτεί δηλαδή ότι η Ελλάδα θα έχει σοβαρές ζημιές για να επωφεληθούν άλλες χώρες της ΕΕ. Έχουμε επίσης καθιερωθεί ως θύματα σε τέτοιο βαθμό που άλλες χώρες της ΕΕ κάνουν οργανωμένες επιθέσεις ενάντια στα ΠΟΠ μας για να προλάβουν να τα κατοχυρώσουν πριν από συμφωνίες, ώστε να προστατεύονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή -που δεν προστάτεψε όμως την ελληνική φέτα!- με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Τσεχία και το ελληνικό γιαούρτι. Αυτή την απίστευτη κατάσταση περιέγραψε ως δεδομένη ο Υπουργός Αγροτικής ανάπτυξης για να δικαιολογήσει τις σχεδόν μάταιες προσπάθειες που γίνονται για να σωθεί ό,τι σώζεται.
Ταυτόχρονα η Αλβανία κάνει όνειρα και τυπώνει χάρτες για Μεγάλη Αλβανία, θέτει ζήτημα Τσάμηδων (τους συμμάχους των ναζί στον β’ ΠΠ) και ζητάει να καταργηθεί το ήδη κατηργημένο από τον Ανδρέα Παπανδρέου εμπόλεμο, με προφανή σκοπό μελλοντικές εδαφικές επεκτάσεις της. Αν αυτά φαντάζουν παράλογα σε οποιονδήποτε, το ίδιο παράλογο είναι να λέμε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι από το ένδοξο αρχαίο έθνος των Σκοπίων ή ότι η φέτα είναι εξαγώγιμο προϊόν της Νότιας Αφρικής που παράγεται από αγελαδινό γάλα ή ότι το κρασί Σάμου φτιάχνεται στην Κίνα.
Η Ελλάδα λοιπόν έχει μπει για τα καλά στο κλαμπ των χωρών που οι υπόλοιπες χώρες μπορούν να τραμπουκίσουν ελεύθερα και άφοβα. Είναι σαν το παιδάκι στο σχολείο που οι μπούληδες του κλέβουν το κολατσιό του, του κατεβάζουν τα παντελόνια και στο τέλος του ρίχνουν και μια στο σβέρκο. Το χειρότερο είναι πως σε ένα σχολείο το παιδάκι που τραμπουκίζεται θα μπορούσε να επικαλεστεί τους κανόνες του σχολείου και του κράτους και να πάει στην διεύθυνση ή ακόμα και στην αστυνομία. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως τους κανόνες και τους διευθύνοντες τους ορίζουν οι ίδιοι οι τραμπούκοι. Σε τέτοιες περιπτώσεις η μόνη λύση που απομένει είναι να ρίξεις μια γερή μπουνιά στον τραμπούκο και να ελπίζεις για το καλύτερο δυνατό. Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι η Ελλάδα πρέπει να βγεί από την ΕΕ, αλλά αυτή τη στιγμή η Ένωση μια καλή γροθιά στα αχαμνά την έχει μεγάλη ανάγκη.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
