Η πλήρης αναμόρφωση των εργασιακών σχέσεων αποτελεί ακρογωνιαίο λίθιο για την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Στη δεκαετία του ΄80, ο Ανδρέας Παπανδρέου διαμόρφωσε ένα πλαίσιο το οποίο διατήρησαν και οι επόμενοι, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο. Τη στιγμή που οι άλλοι λάμβαναν σταδιακά μέτρα προσαρμογής στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης εμείς ρέπαμε προς τον… κομμουνισμό με πρακτικές βγαλμένες μέσα από τις χρεοκοπημένες θεωρίες του Μαρξ. Έτσι, χρειαζόμαστε τώρα βίαιη προσαρμογή με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Δυστυχώς, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και τα λάθη του παρελθόντος αποκαλύπτονται και μάλιστα κατά τρόπο καταλυτικό. Μακάρι να υπήρχε τρόπος να μην δουλεύαμε καθόλου και κάθε μέρα να είχαμε γεμάτες τις τσέπες με λεφτά! Προφανώς αυτό αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Μακάρι να δουλεύαμε λίγο έτσι για να… σκοτώσουμε τη ρουτίνα και να απολαμβάνουμε τα οφέλη του καπιταλισμού! Δυστυχώς όμως, ούτε αυτό μπορεί να γίνει και ως εκ τούτου, τα καλά του καπιταλισμού όταν φτάνουν στο τέλος τους, τότε μας ωθούν ώστε να σκεφτόμαστε μαρξιστικά…
Στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα απαιτούνται ρεαλισμός, σύνεση αλλά και διάθεση αυστηρής αυτοκριτικής για τα κακώς κείμενα που μας έφεραν στη χρεοκοπία. Να αναζητήσουμε δηλαδή τις γενεσιουργές αιτίες της χρεοκοπίας, που σχετίζονται άμεσα με το έλλειμμα αξιοπιστίας που έχουμε διεθνώς. Γι αυτό δεν μπορούμε να προσελκύσουμε επενδύσεις. Με ιδεοληψίες και… ανεκδιήγητες αντιλήψεις που έχουν καταδικαστεί από την ίδια την πραγματικότητα, προσπαθούμε να μιλήσουμε για ανάπτυξη. Είναι σαν να έχεις ένα πολύ γρήγορο και «μουράτο» αυτοκίνητο με το οποίο σχεδιάζεις να πας στη Θεσσαλονίκη, αλλά είναι σκασμένα και τα τέσσερα λάστιχα!Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι δεν μπορούμε να πάμε πουθενά…
Κατά τις προηγούμενες δεκαετίες έγινε πολύ μεγάλη ζημιά από τον κομματικό συνδικαλισμό. Οι συντεχνίες του Δημοσίου αποτελούσαν βαρίδι προς οποιονδήποτε μεταρρυθμιστή ήθελε να αλλάξει τα κακώς… καμωμένα. Εμφανιστήκαμε ενώπιον της ιστορίας με φοβικά σύνδρομα. Είτε μας αρέσει ή όχι, είτε θέλουμε ή δεν θέλουμε καμία αξιολόγηση δεν μπορεί να κλείσει χωρίς μια συνολική τακτοποίηση του ασφαλιστικού το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις εργασιακές σχέσεις. Το τίμημα για κάθε εργαζόμενο και πολύ περισσότερο για τον άνεργο είναι μεγάλο, αλλά αφού δεν προσέξαμε στο παρελθόν αναγκαζόμαστε τώρα να τα κάνουμε όλα γρήγορα και βίαια. Η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας είναι πλέον πασιφανές πού… κολλάει. Δεν έχει να κάνει με το αφορολόγητο ή με τη μείωση των συντάξεων. Αυτά έχουν συμφωνηθεί. Αυτό που συνιστά τους τελευταίους σπασμούς του παρακμιακού και παλαιοκομματικού κράτους είναι οι εργασιακές σχέσεις. Και δεν είναι οι εύκολες προσλήψεις και απολύσεις με μισθούς των 300-400 ευρώ. Είναι κυρίως η αλλαγή της εργασιακής κουλτούρας που πρέπει να γίνει σε όλα τα επίπεδα, τόσο στον ιδιωτικό όσο, κυρίως, στον δημόσιο τομέα. Αυτό φοβίζει τα πολιτικά κόμματα που έχουν τέτοιους… πελάτες.
Η σημερινή συγκυβέρνηση και κυρίως ο βασικός βραχίονάς της, ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνουν μάχη χαρακωμάτων σε σχέση με τις ομαδικές απολύσεις και τον συνδικαλιστικό νόμο. Ξέρουν ότι αν αλλάξουν και προσαρμοστούν σε αυτά που μας ζητούνται από τους εταίρους-δανειστές (σημειωτέον, ότι έπρεπε να τα έχουμε κάνει από μόνοι μας από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80), τότε θα σημάνουν το τέλος του… πεζοδρομίου. Οι ομαδικές απολύσεις αφορούν στο εναπομείναν κομμάτι της πελατείας του ΣΥΡΙΖΑ στο Δημόσιο. Το ίδιο ισχύει και για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες όπου πλέον οι αποφάσεις για μια απεργιακή κινητοποίηση δεν θα λαμβάνονται σε κάποια… καφετερία μεταξύ… φρέντο καπουτσίνο και κρουασάν πολυτελείας, αλλά με το 50% σύν 1 των ψήφων. Επιπλέον, με το νόμο για τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις θα τελειώσουν τα πάσης φύσεως «δωράκια» προς τους συνδικαλιστές και πολύ περισσότερο η ανοχή ή και ενθάρρυνση των πρακτικών τους από την εκάστοτε εξουσία.
Η χώρα έχει ανάγκη από την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων ώστε να δημιουργηθούν δουλειές. Αν δούμε το θέμα ιδεολογικά ή… αριστερά, σήμερα στην αγορά εργασίας έχουν δημιουργηθεί συνθήκες χάους που οδηγούν σε ραγδαία φτωχοποίηση και εξίσωση των πάντων προς τα κάτω. Αυτό είναι το μοντέλο της Βενεζουέλας όπου η ανεργία κινείται στο 5%, αλλά ο μέσος όρος των μηνιαίων αποδοχών είναι 20 δολάρια!!! Συνεπώς, η απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων αποτελεί… αναγκαίο κακό για να έρθουν επενδύσεις, να αυξηθεί το ΑΕΠ και να τονωθούν τα εισοδήματα. Αλλιώς, δεν πρόκειται να σηκώσουμε κεφάλι ποτέ. Κάθε φορά θα επιβάλλονται περικοπές στις συντάξεις και στο κοινωνικό κράτος, θα αυξάνονται οι άνεργοι και πάντα θα μας φταίνει οι ξένοι!
Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο μηδέν. Οι αναγκαίες όσο και επώδυνες μεταρρυθμίσεις θα γίνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Απλά, ως προς την παρούσα φάση, ας μην έχουν… αυταπάτες στη συγκυβέρνηση ότι θα κλείσει κάποια αξιολόγηση χωρίς ποσοτικοποιημένες περικοπές συντάξεων και πολύ περισσότερο με υπογεγραμμένες τις αλλαγές στο σύνολο των εργασιακών σχέσεων.
Η χώρα έχει ανάγκη από εταιρείες που θα βλέπουν τον εργαζόμενο ως συνεργάτη και ο εργαζόμενος θα βλέπει τον εαυτό του ως συνεργάτη και συμμμέτοχο. Θέλουμε δηλαδή μια σύγχρονη κουλτούρα ή καλύτερα ένα «New Deal» των δυνάμεων της εργασίας ως αντίδοτο στο αδιέξοδο και χρεοκοπημένο σοσιαλκομμουνιστικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών. Θέλουμε επενδύσεις και δουλειές με προοπτική. Η περίπτωση του Καρέλια στην Καλαμάτα μπορεί και πρέπει να αποτελέσει οδηγό για το που θέλουμε να πάμε. Ας διανοηθεί κάποιο συνδικάτο να πάει να προκηρύξει απεργία στο εργοστάσιο στην Καλαμάτα και τότε θα δει τι θα πάθει από τους ίδιους τους εργαζόμενους…
Έχουμε κολλήσει στις αριστερές ιδεοληψίες, τις οποίες ακολουθούσαν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις κατά τα τελευταία 43 χρόνια. Το μοντέλο που έχουμε σήμερα χρεοκόπησε και χρήζει ριζικών αλλαγών, οι οποίες είναι αναπόφευκτες. Μέσα από αυτές τις αλλαγές θα προκύψει το καινούριο που θα οδηγήσει τη χώρα σε νέους δρόμους. Όμως, σε κάθε περίπτωση, μέχρι να φτάσουμε εκεί το τίμημα της καθυστέρησης και των λαθών μας είναι μεγάλο…
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Λουκά Γεωργιάδη πατήστε εδώ!
