Για να δούμε λοιπόν τι συνέβηκε με τον κυριούλη. Όπως είπαμε για να διαβάζετε αυτό το κείμενο τίποτα δεν έγινε, ο κόσμος σώθηκε, κανένας πλανήτης δεν έπεσε επάνω μας και ιντερνέτ συνεχίζει να υπάρχει κατά το λατινικό, γκουγκλάρω άρα υπάρχω. Ο κυριούλης μόλις έχασε διακόσιες λίρες και θα το λέει για χρόνια σαν απόδειξη της βλακείας του. Αν όμως δε διαβάζετε αυτό το κείμενο και ο κόσμος είχε καταστραφεί ο κυριούλης θα είχε κερδίσει 4 εκατομμύρια λίρες, αλλά …από πού; Από πού θα τα έπαιρνε και πως θα το ήξερε ότι κέρδισε;
Για σκεφτείτε το λιγάκι. Χωρίς πλάκα ο κυριούλης βλάκας δεν ήταν και έκανε πλάκα στον εαυτό του! Άσε που για μερικά χρόνια θα γελάει με τους φίλους του στο καφενείο και στο παμπ της γειτονιάς του και όλοι θα τον ξέρουν σαν αυτόν που έβαλε στοίχημα για το τέλος του κόσμου. Ουσιαστικά ο εγγλέζος κυριούλης στοιχημάτισε στη σωτηρία του κόσμου και όχι στο τέλος του κόσμου. Και το έκανε αυτό προβλέποντας σε μελλοντικό κέρδος. Και σε πρώτη φάση το κέρδος του είναι απλά ανεκτίμητο. Για φανταστείτε ότι αυτή τη στιγμή ο κυριούλης, ανύπαρκτος στην καθημερινότητα του, χαμένος μέσα στην ανωνυμία του και στο μικρόκοσμο του έχει γίνει μονόστηλο από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία. Κέρδισε τα δεκαπέντε λεπτά διασημότητας που του ειχε υποσχεθεί ο Γουόρχωλ.
Αλλά δεν είναι μόνο ο κυριούλης που κέρδισε. Το γραφείο στοιχημάτων γέμισε με αφίσες όλα του τα καταστήματα λέγοντας ότι σε μας μπορείτε να στοιχηματίσετε ακόμα και το τέλος του κόσμου και μην ανησυχείτε …εμείς θα ανταποκριθούμε!!! Και να σου φωτογραφίες με τον κυριούλη αγκαλιά με τον υπάλληλο και πάρτε φωτογραφίες και βίντεο του κυριούλη με τον διευθυντή και να ο κυριούλης χαιρετούρες με τον κύριο γενικό. Άσε που θα πάει και σε μερικά reality show σαν αυτά του Πέτρου, ξέρετε του νέο-lifestyle φτωχημένου. Και σου λέει ο τζογαδόρος, αφού δεν φοβούνται να στοιχηματίσουν για το τέλος του κόσμου θα φοβηθούν την λευκή φοραδίτσα ή τον Ροναλτίνο; Και να τα κέρδη να αυξάνονται. Όλα για το τέλος του κόσμου.
Με παρακολουθείτε; Είπαμε, αφού το τέλος δεν ήρθε ας το δούμε και από τη σοβαρή στοιχηματική του πλευρά γι αυτό ακολουθείσθε με λίγο ακόμα.
Ο κυριούλης τώρα που είναι σε όλες τις αφίσες, τα βίντεο, τα σόου και τις φωτογραφίες πρέπει και να πληρωθεί. Σαν μοντέλο. Και δεν θα είναι ένα χιλιάρικο η φωτογράφιση; Αμ η αφίσα; Και τα σόου; Και τα βίντεο; Αρχίζετε να καταλαβαίνετε; Εδώ κάπου αρχίζουν και τα πραγματικά κέρδη, αυτά που κάνουν ντρίγκι νρίγκι η μάνα μου. Κι έτσι ο κυριούλης που στοιχημάτισε στο τέλος του κόσμου ουσιαστικά κέρδισε από το μη τέλος του κόσμου. Είναι όπως είπα και προηγουμένως, ο βλακάκος τελικά δεν ήταν τόσο βλάκας.
Ας πάρουμε τώρα την απίθανη περίπτωση ότι τώρα δεν διαβάζετε αυτό το κείμενο, ότι το τέλος του κόσμου έχει έρθει, ότι ο πολισμός τέλειωσε και έχουμε γυρίσει σε μια περίοδο στα όρια της παλαιολιθικής εποχής χωρίς ηλεκτρισμό και τεχνολογία για τα καλά μέσα στο χάος. Σε αντίθεση με όσα δείχνει πολύ επικά το Χόλυγουντ η ιστορική μνήμη δεν χάνετε με μια βόμβα. Αν ίσχυε αυτό εμείς οι έλληνες θα είχαμε χαθεί πολύ πριν τους Μάγια. Και με την ιστορική μνήμη να λειτουργεί όσο μεγάλο και να είναι το χάος, όσο μεγάλη και να είναι η οπισθοδρόμηση η ο δρόμος που θα χρειαστεί να κάνουμε για να ξαναέρθουμε στα ίσια μας και να ξαναδουλέψει το γκούγκλ δεν θα είναι μακρύτερος από μερικές δεκαετίες. Άλλωστε μαζί με την ιστορική μνήμη δεν θα χαθεί και σαν μαγεία και η γνώση, αυτό που θα χαθεί θα είναι τα εργαλεία. Έτσι λοιπόν θα έρθει μια μέρα που το γραφείο στοιχημάτων θα ξανανοίξει όλο χαρά με καινούργιους υπαλλήλους και καινούργιο διευθυντή και γενικό. Και επειδή το μάρκετινγκ είναι σαν τις κατσαρίδες, ότι και να γίνει αυτό θα επιβιώσει, το πρώτο πράγμα που θα κάνουν είναι να υποδεχτούν τον εγγονό του κυριούλη που θριαμβευτής θα τρέχει με ένα κιτρινισμένο χαρτάκι, απόδειξη του στοιχήματος, να παραλάβει τα λεφτά που του ανήκουν. Και να σου οι φωτογραφίες και να σου τα βίντεο και να σου και Πετράκιδες – κι αυτοί σαν τις κατσαρίδες πάντα επιβιώνουν – και να σου οι αυξήσεις των κερδών!
Τώρα αυτό το τελευταίο ήταν λίγο επιστημονική φαντασία αλλά είπαμε ότι θα εξαντλήσουμε όλες τις πιθανότητες. Λοιπόν, ακόμα θεωρείτε τον κυριούλη βλάκα; Μήπως βλάκες είμαστε όλοι εμείς – συμπεριλαμβανομένων και των τζογαδόρων – που γελάσαμε όταν διαβάσαμε την είδηση από την Ιαπωνία μέχρι την Αλάσκα; Και ξέρετε ποιο είναι το τρελό και ταυτόχρονα τραγικό; Ότι ο κυριούλης με όλα αυτά τα σενάρια κέρδισαν στοιχηματίζοντας με όλη την ψυχρότητα και απανθρωπιά στο θάνατο το δικό μου, τον δικό σας, του παιδιού μου και των παιδιών σας. Τώρα σας ξαναρωτώ, ποιος είναι ο βλάκας;
Τώρα θα μου πείτε, καλά έκατσες και έγραψες όλο αυτό το κατεβατό για να μας πεις ότι είμαστε και βλάκες; Για να σας το κάνω πενηνταράκια, όπως λέει και αθλητικός ραδιοφωνικός παραγωγός αφίσα μάρκετινγκ οδοντιάτρων. Για αντικαταστήστε το γραφείο στοιχημάτων με αυτούς τους περίφημους οίκους αξιολόγησης, τον κυριούλη με τους δεκάδες Σόρος του κόσμου μας και όπου καταστροφή του κόσμου βάλτε πτώχευση της Ελλάδας. Ναι της Ελλαδίτσας μας. Και να που αρχίσατε να πιάνετε το νόημα.
Τα τελευταία επτά χρόνια σε όποιο έντυπο και να δούλεψα πάντα έγραφα μια σειρά από άρθρα που μιλούσαν γι αυτούς τους περίφημους οίκους αξιολόγησης. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για τίποτα άλλο από οίκους ανοχής που εκπορνεύονται προς χάριν αοράτων επενδυτών χωρίς πατρίδα με μόνη θρησκεία το άμεσα προσωπικό κέρδος. Αυτοί οι οίκοι αξιολόγησης που μόνο ανεξάρτητοι δεν είναι, είναι ο εκφραστής της τραγικής κατάστασης που σταδιακά βυθιζόμαστε όλοι μας, από τις Ηνωμένες πολιτείες μέχρι την ουσιαστικά οικονομικά κατεστραμμένη πια Αφρική. Πρώτο, ο κάθε οίκος αξιολόγησης ανήκει σε τραστ μεγάλο-επενδυτων και τραπεζών, στελεχωμένος με εμπίστους των ανωτέρω εταιριών με ένα και μόνο σκοπό να αυξήσουν και να υπερασπιστούν τα κέρδη των αφεντικών τους. Δεύτερο, ακόμα και αυτοί οι οίκοι έχουν ανταγωνιστές άλλα τραστ και τράπεζες που εκφράζονται από άλλους οίκους σε ένα συνεχή πόλεμο ποιος θα αποφέρει μεγαλύτερα κέρδη στους πελάτες τους και συνεπώς μεγαλύτερα μερίσματα στους μετόχους τους. Τρίτο, οι οίκοι είναι αυτοί που πρώτοι κερδίζουν μέσω των κερδών των αφεντικών τους ακόμα κι αν αυτό σημαίνει στοιχηματισμό στη συντέλεια του κόσμου. Και τέταρτο, εξ ορισμού κάποιοι πληρώνουν. Μαντέψτε ποιοι είναι αυτοί!!! Γιατί ακόμα και ο γεροντάκος στο καφενείο που γελάει με τον «βλάκα» συνεισφέρει στα κέρδη. Συνεχίζετε να ψάχνετε τον βλάκα;
Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύ συζήτηση για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας λόγο της οικονομικής κατάστασης. Την εθνική μας κυριαρχία δεν τη χάσαμε την ημέρα που ο Γιωργάκης άνοιξε το παράθυρο στην τρόικα στο Καστελόριζο. Την εθνική μας ανεξαρτησία την χάσαμε την ημέρα που βάλαμε το εθνικό μας κεφάλαιο στο χρηματιστήριο. Και δεν το έχασε μόνο η Ελλάδα, αλλά όλος ο κόσμος. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι την Ιαπωνία και από την νότια Αφρική μέχρι την Λαπωνία. Την ήμερα που η Φιλανδία έκανε το εθνικό της κεφάλαιο ισότιμο και εξαρτώμενο από την μετοχή της Νόκια και το άφησε στα χέρια χρηματιστών και οίκων αξιολόγησης ακόμα και το τριπλό Α δεν την προφυλάσσει από την απώλεια της εθνικής της ανεξαρτησίας. Απεναντίας έγινε θύμα του τριπλού Α που πολύ σύντομα, όταν θα την έχουν πια απομυζήσει – όπως ήδη έχει αρχίσει να φαίνεται – θα την πετάξουν σαν λεμονόκουπα.
Και μην σας κουνιέται η Μέρκελ, κι αυτή έχει χάσει και μάλιστα αυτή είναι και κερατάς μιας και οι οίκοι δεν έχουν και απολυτή εμπιστοσύνη στην ομορφιά της γερμανίδας γεροντοκόρης – την έχουν πάθει παλαιοτέρα – αλλά όλο και κοιτάζουν τριγύρω και για κάτι άλλο, πιο φρέσκο, πιο υπάκουο. Η διαφορά με την Ελλάδα είναι ότι η Γερμανία μπορεί να είναι κερατάς, η Ελλάδα είναι και κερατάς και δαρμένος.
Χρόνια τώρα γράφω ότι πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτή η εξάρτηση, δεν είναι δυνατόν το εθνικό κεφάλαιο να ισοπεδώνεται και να ομαλοποιείται με της μετοχές εταιριών. Και χρόνια τώρα – και δεν είμαι ο μόνος ευτυχώς – φωνάζω ότι δεν είναι δυνατόν να βάζουμε συνειδητά τον λύκο να φιλάει τα πρόβατα. Οι οίκοι αξιολόγησης πρέπει να απαξιωθούν τουλάχιστον όσο αφορά τα κρατικά κεφάλαια και να απομονωθούν στον πραγματικό τους ρόλο που είναι να αξιολογούν τον ιδιωτικό επενδυτικό τομέα και το ιδιωτικό κεφάλαιο. Γι αυτό ιδρύθηκαν.
Τώρα γιατί άρχισα Χριστουγεννιάτικα με τους οίκους αξιολόγησης θα μου πείτε. Μα δεν διαβάσατε ότι άρχισαν να αλλάζουν τη αξιολόγηση της Ελλάδος; Δεν διαβάσατε ότι δεν είμαστε πια πτωχευμένοι για τους οίκους αξιολόγησης αλλά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την αλφάβητα. Μην πανηγυρίζετε, τώρα αυτό που λείπει είναι να μάθουμε εκτός από την αλφαβήτα, ποιο είναι το στοίχημα. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για ξέρουμε πόσο βλάκες είμαστε.
****************************************************************
Πριν από μερικές μέρες συνάδελφος με ραδιοφωνική εκπομπή με πήρε τηλέφωνο στα όρια της εκπομπής του για να με ρωτήσει τι θα ήθελα να δω πριν το τέλος του κόσμου. Και μάλιστα φέρνοντας σαν παράδειγμα αυτά που του είχαν πει προηγούμενοι συνομιλητές μου έφερε σαν παράδειγμα τα Ιμαλάια, παραδείσια νησιά, διεθνής προσωπικότητες και ένα σωρό άλλα σοβαρά πρόσωπα, πράγματα και μέρη. Πολύ φοβάμαι τον εξέπληξα δυσάρεστα γιατί η πρώτη μου επιθυμία ήταν να δω την κόρη μου νύφη με απολυτήριο πανεπιστήμιου και ντοκτορά αλλά μου θύμισε ότι η συντέλεια του κόσμου έρχεται αυτή τη εβδομάδα και όχι σε τριάντα χρόνια. Έτσι απλά του είπα ότι θα ήθελα να δω ένα βράδυ σε ένα ταβερνάκι κάπου στο Βύρωνα όλους τους φίλους μου. Και του εξήγησα ότι δεν είχε σημασία ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος, σημασία είχε ότι η αγάπη των φίλων μου. Αυτό το απλό και αγνό συναίσθημα που πολλές φορές παρασυρμένοι στον τυφλό καταναλωτισμό μας ξεχνάμε.
Σε λίγες μέρες είναι Χριστούγεννα και τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης. Ίσως λοιπόν να είναι και οι ευκαιρία τώρα και κάτω από σκληρές οικονομικές συνθήκες να θυμηθούμε ότι το καλύτερο και ακριβότερο δώρο δεν κοστολογείται σε ευρώ και είναι η αγάπη που μπορούμε και να τη δώσουμε απλόχερα και σε ατελείωτη ποσότητα σε αυτούς που αγαπάμε και αυτούς που την χρειάζονται.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας, με υγεία πρώτα από όλα και αγάπη!
****************************************************************
Γράφοντας αυτό το κείμενο όλο και σκεφτόμουν ένα παιδικό τραγουδάκι – μη με ρωτήσετε γιατί, αυτή τη στιγμή στο Ελσίνκι χτυπάμε τους -18 οπότε ότι θέλω σκέφτομαι – που πάει κάπως έτσι: «ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν – που ήταν αταξίδευτο…» Λοιπόν συνδυάζοντας το μικρό καράβι, τους οίκους αξιολόγησης – εδώ πάει στο ότι φάγαμε κάποιον που λέει σε μια στροφή το παιδικό τραγούδι – και τα Χριστούγεννα, μου προέκυψε η φωτογραφία που βλέπετε!!!
Καλά Χριστούγεννα!!!
