γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Παρά την επιδιωκόμενη συγκάλυψη, η γλώσσα είναι ιδεολογικά φορτισμένη περισσότερο από ποτέ. Έτσι η εξύψωση της πολιτικής συνέπειας σε πολιτική ιδεοληψία θυμίζει τις προγραμματισμένες σταλινικές μεθόδους, με το φετιχισμό του κράτους στη «διαπαιδαγώγηση» των πολιτών. Αλλά ο ηθικός κώδικας ενός λαού, η κοινή κοινωνική λογική που ορίζει το φυσιολογικό και διαμορφώνει υποστηρικτικές πολιτικές, δεν μπορεί να υπόκειται σε ιδεοληπτικές εκφάνσεις.
Πολύ περισσότερο σε αυθαιρεσίες περί εξευρωπαϊσμού, σε συναισθηματικούς εκβιασμούς «η αγάπη είναι αγάπη» ή ακόμη στον ισχυρισμό για μεταγενέστερη εκμετάλλευση από τρανς ακτιβιστές, «Καρδιές, όχι κομμάτια».
Το ακατανόητο ωστόσο κοινωνικά, να επιτραπεί δηλαδή σε μια ολίγιστη μειοψηφία να τεκνοθετεί παρά φύσιν, υπακούει στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού. Αυτός, ως μια απελευθερωτική ιδεολογία από τον Διαφωτισμό, ως ένα ιδεολογικό είδωλο αυθεντία, θυσιάζει την κοινωνική ενσυναίσθηση και πραγματικότητα, επιβάλλοντας μια ιδεολογική κατασκευή διαστρεβλωμένη. Η αγορά και η απόλυτη ελευθερία υπάρχουν μόνο, εμπορεύματα δηλαδή και καταναλωτές. Η βασική του θέση θέλει τους περιορισμούς να είναι αθέμιτοι, με τη βιολογία να είναι ο μεγαλύτερος περιορισμός.
Ως εθελόδουλη αυθεντία λοιπόν ο νεοφιλελευθερισμός επιτρέπει οτιδήποτε απαιτεί το παρακμιακό ακρωνύμιο LGBTQ +, καθώς είναι αντίθετος και αναθεωρητικός ως προς τις αξίες. Στην πραγματικότητα οι ηθικοί, θρησκευτικοί, πολιτιστικοί και εθνικοί περιορισμοί του στέκουν εμπόδιο, αποδεικνύοντας πως όταν τα δικαιώματα σταματούν μόνο στη μύτη του άλλου, να καταλήγει σε μια ολοένα αυξανόμενη κρατική αστυνόμευση.
Αδιαμφισβήτητος βέβαια συνοδοιπόρος η μεταμοντέρνα Αριστερά. Στην τραγικότητά της μάλιστα, προτάσσοντας δηλαδή διεμφυλικά ερωτήματα, προωθεί τον εγωιστικό ατομικισμό έναντι του κολεκτιβισμού, προσβλέπει στην αναγνώριση και όχι στην κοινωνική αλλαγή και καταπολεμά τον αποκλεισμό αλλά όχι την εκμετάλλευση.
Η αποσύνδεση από την εργατική τάξη και τις διεκδικήσεις της είναι προφανής και αναγάγοντας τους πάντες στην ταυτότητά τους, καθαγιάζει τον υποτιθέμενο δημοκρατισμό του νεοφιλελευθερισμού, ως ένα πολύτιμο αγαθό που πρέπει να μεταφερθεί στον υπόλοιπο κόσμο, ακόμη και με τη βία. Το μεταρρυθμιστικό κρεσέντο λοιπόν του νεοφιλελευθερισμού και ο υποτιθέμενος ριζοσπαστισμός της Αριστεράς, με μαστίγιο της κοινωνικής δικαιοσύνης τον ρατσισμό, την ομοφοβία και κάθε λογής ανόητο ελευθεριασμό, οικειοποιούνται έναν απελευθερωτικό και χειραφετικό χαρακτήρα που κατατρώει τις σάρκες της κοινωνίας αλλά συρρικνώνεται σε όλο και μικρότερο μέρος της ανθρωπότητας.
Αν λοιπόν οι στοχαστές του Διαφωτισμού, Rousseau, Diderot και Kant βοήθησαν να απεγκλωβιστούν οι άνθρωποι από δεισιδαιμονίες αιώνων, για το κυβερνητικό νεοφιλελεύθερο γκουβέρνο με τη φλοιώδη αγνότητα αλτρουισμού, τα φέρνει ο πελαργός.
