Αυτό πιθανώς πράγματι μπορεί να συνέβαινε, αν ίσχυαν οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
Πρώτον, αν τα περίπου 320 δις € του χρέους της Ελλάδας τα είχε χρηματοδοτήσει αποκλειστικά η ΕΚΤ κόπτοντας για το σκοπό αυτό €. Αυτό θα μπορούσε ίσως να αποσταθεροποιήσει το € προκαλώντας υπερπληθωρισμό. Μία τέτοια χρηματοδότηση όμως όχι μόνον δεν την επιτρέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ αλλά ούτε και έχει γίνει.
Δεύτερον, αν το χρέος της Ελλάδας το είχαν χρηματοδοτήσει ιδιωτικές Τράπεζες, ιδιωτικές Ασφάλειες, Ασφαλιστικά ταμεία ή ιδιώτες αγοράζοντας ελληνικά κρατικά ομόλογα. Τότε σε περίπτωση χρεοκοπίας της Ελλάδας θα έχαναν όλοι οι δανειοδότες και τους συμφωνηθέντες τόκους και το κεφάλαιό τους. Αυτές οι απώλειες όμως – όσο και επώδυνες να είναι για τους δανειοδότες – δεν έχουν άμεσες αρνητικές επιδράσεις, όσον αφορά τη σταθερότητα του €.
Και αυτό διότι οι απώλειες αφορούν τους δανειοδότες, όχι όμως το € σαν Νόμισμα, με το οποίο έχουν γίνει οι συναλλαγές. Τα δις € δάνεια επήγαν από τους δανειοδότες στους δανειοδοτούμενους. Τα δις € δεν υπέστησαν με αυτή τη διακίνηση κάποια «αλλοίωση».
Έμμεσα όμως μπορεί να υπάρξει ένα πρόβλημα αποσταθεροποίησης του €. Ένας αντικειμενικός σοβαρός λόγος είναι, αν η χρεοκοπία της Ελλάδας προκαλέσει και χρεοκοπία σε ορισμένες ιδιωτικές συστημικές ευρωπαϊκές Τράπεζες. Μια τέτοια εξέλιξη, ανάλογα με το μέγεθος των εν λόγω τραπεζών, θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει δυσμενείς και απρόβλεπτες επιπτώσεις στην παροχή ρευστότητας στις Οικονομίες των χωρών της Ευρωζώνης.
Επίσης οι χρεοκοπίες των Τραπεζών θα μπορούσαν να προκαλέσουν ένα γενικό πανικό, και έτσι μια ταχεία έξοδο των διεθνών επενδυτών από το ευρωπαϊκό Νόμισμα, με αποτέλεσμα της αποσύνθεσης της συναλλαγματικής του ισοτιμίας. Η πιθανότητα όμως μίας τέτοιας εξέλιξης – λόγω χρεοκοπίας της Ελλάδας – είναι σχετικά πολύ χαμηλή. Πρώτον διότι το οικονομικό βάρος της Ελλάδας μέσα στην Ευρωζώνη (2%) είναι ασήμαντο, δεύτερον θα έπρεπε το μέγεθος των πληγμένων από τη χρεοκοπία της Ελλάδας συστημικών ευρωπαϊκών Τραπεζών να είναι σημαντικό και τρίτο διότι η έξοδος επενδυτικών κεφαλαίων από την Ευρωζώνη θα είναι τελικά ασήμαντη, αφού πολλά από αυτά τα κεφάλαια θα πάνε στις εύρωστες Χώρες της Ευρωζώνης.
Τρίτον, δυστυχώς για τον κύριο Τσίπρα οι επιπτώσεις στην αναφερόμενη δεύτερη περίπτωση δεν υπάρχουν. Και αυτό διότι πρόβλημα χρεοκοπίας των ιδιωτικών ευρωπαϊκών Τραπεζών – σε περίπτωση χρεοκοπίας της Ελλάδας – δεν υφίσταται, αφού από το ελληνικό χρέος των 320 δις € τα 240 δις € τα έχουν χρηματοδοτήσει οι Θεσμοί (η Τρόικα), δηλαδή οι ευρωπαίοι και άλλοι διεθνείς φορολογούμενοι μέλη του ΔΝΤ. Από τα υπόλοιπα 80 δις €, τα 45 δις € το λιγότερο, τα έχει αγοράσει από τη δευτερογενή αγορά η ΕΚΤ, δηλαδή οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές Τράπεζες έχουν απελευθερωθεί σχεδόν τελείως από αυτά. Τα δε υπόλοιπα 35 δις € είναι βραχυπρόθεσμα χρεόγραφα (T-Bills) αγορασμένα κυρίως από τις ελληνικές Τράπεζες και ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Πως λοιπόν από όλα αυτά θα επέλθει η καταστροφή του Ευρώ; Πως είναι δυνατόν ο μεγάλος Οικονομολόγος και σύμβουλος του Πρωθυπουργού κύριος Βαρουφάκης να έχει πέσει τόσο πολύ έξω στις εκτιμήσεις του;
Και ένα τελευταίο, κατά τη γνώμη μου πολύ σοβαρό. Αν πράγματι η απειλή του κυρίου Τσίπρα, ότι είναι σε θέση – με τη χρεοκοπία της Ελλάδας – να καταστρέψει το μεγάλο όνειρο που είναι η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία ενέχει κάποια δόση αλήθειας, και πράγματι συμβεί, επιτρέπεται να το λέει αυτό ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας; Θα αποχτήσει η Ελλάδα μετά από μία τέτοια ευρωπαϊκή καταστροφή ποτέ στο μέλλον Ευρωπαίους φίλους και συμμάχους;
Λυπάμαι δυστυχώς πάρα πολύ για την επιπολαιότητα του Πρωθυπουργού μας.
