γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Ο Δήμος δεν είναι εξίσωση, ούτε τύπος, πρόσθεση ή αφαίρεση. Αφορά μια πραγματικότητα που οι πολίτες βιώνουν στην καθημερινότητα, πέρα από ιδεολογίες που είναι λιγότερο αποτελεσματικές από τον πραγματισμό, ιδιαίτερα στα δημοτικά δρώμενα, όπου οι κομματικές επιλογές υστερούν σημαντικά των επιλογών των πολιτών. Τα παραδείγματα του Καλογιάννη στη Λάρισα και του Μπέου στο Βόλο, αποδεικνύουν την καθημερινότητα που οι πολίτες διεκδικούν.
Σε μια εποχή που τα πάντα ρει, τίποτε δεν μπορεί να παραμένει επ’ αόριστο. Ενίοτε υπάρχει μια στιγμή που η μοίρα αλλάζει και η τροπή γίνεται διαφορετική. Συνηγορεί η αλαζονεία, ο ενθουσιασμός, η καλή ή κακή εκτίμηση της στιγμής, η ατυχία ή απλώς ευνοεί η συναστρία της τυχαιότητας.
Η αλήθεια είναι πως αρκετές γυναίκες προωθήθηκαν σε θέσεις ευθύνης, σ΄ ένα μεγάλο κυβερνητικό σχήμα, παρά το πνεύμα της εποχής. Δεν διεκδικώ μια μανιώδη ανησυχία για την ισοτιμία φύλων, αλλά αν φυσάει άνεμος θηλυκότητας στην κυβέρνηση, κάλλιστα θα μπορούσε να πνέει και στα δημοτικά δρώμενα ανά την Ελλάδα.
Συνήθως η κοινωνία μας δίνει την εξουσία στις γυναίκες, όταν το πολιτικό κατεστημένο πείθει πως είναι αναγκαίες, εκεί που επιλέγουν τα παραδοσιακά αρσενικά σύμπαντα να τις προωθήσουν.
Ωστόσο, από τις επαγγελματικές και κοινωνικές συναναστροφές θα κατέθετα με βεβαιότητα ότι πολλές γυναίκες ήταν εξαιρετικά καλύτερες από την ηγεσία που υπέμειναν, καθώς είχαν το πλεονέκτημα της ενσυναίσθησης, δεν έλκονταν από τα social media και τον αφρό της εξουσίας, παρά εστίαζαν στην ουσία. Στην περίπτωση του Δήμου Τρικκαίων, η Νικολέττα Μπρουζούκη και η Χρύσα Ντιντή είναι χαρακτηριστικές και θα μπορούσαν να οδηγήσουν το Δήμο παρακάτω. Παρά το διαφορετικό ιδεολογικό υπόβαθρο, μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία προερχόμενες από την ευρύτερη αστική τάξη ως μετριοπαθείς, με εξαιρετικό ήθος και δημοκρατική κουλτούρα.
Προσωπικότητες με επαγγελματικό και κοινωνικό κύρος που εγγυώνται τον πολιτικό πολιτισμό, χωρίς παρωπίδες ή αγκυλώσεις, αγαπητές στους πολίτες. Όχι τυχαία , η Νικολέτα εκλέχτηκε σημαντικά πρώτη σε σταυρούς στο συνδυασμό και καθόλου τυχαία τη Χρύσα τη φωνάζουν στο δρόμο με το μικρό της όνομα.
Αμφότερες ,μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν, κουβάλησαν το φορτίο για τους πολιτικούς προϊσταμένους τους με περισσή αξιοπρέπεια και αδικήθηκαν κατάφορα. Η πρώτη παραγκωνίστηκε αναίτια χάριν συναλλαγής της εξουσίας με «υποχθόνιες» ναρκισσιστικές δυνάμεις, ενώ η δεύτερη περισσότερο φιλελεύθερη από τα κομματικά στεγανά, δεν ικανοποιούσε τον ξύλινο κομματικό λόγο.
Ωστόσο ο Δήμος Τρικκαίων έχει την ευκαιρία να σπάσει το ανδρικό βάθρο, πρωτοτυπώντας για ακόμη μια φορά.
