γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος.
Ο Μητσοτάκης, περισσότερο από οιονδήποτε άλλο Έλληνα πολιτικό, είναι συνυφασμένος στη συνείδηση της σκεπτόμενης κοινωνίας με την ανάπτυξη, τις μεταρρυθμίσεις, την ορθή κρίση και την αποφασιστικότητα. Κι όσοι είχαν σπεύσει να τον υπερψηφίσουν εκείνες τις δυο Κυριακές των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας, είναι σαφές ότι ήξεραν τι ήθελαν και γιατί το έκαναν.
Στη βάρδια του, που θα έλεγε κι η Δούρου, του «έσκασαν» στραβές. Μόλις έγινε πρωθυπουργός, με την πεποίθηση σταθερότητας, σοβαρότητας και γνώσης ισορρόπησε την έλλειψη εμπιστοσύνης των δανειστών και αγορών προς τη χώρα, που είχε ως αποτέλεσμα τα μηδενικά επιτόκια δανεισμού αλλά και την άνοδο των ρυθμών ανάπτυξης και προοπτικών για το 2020, «σκάνε» η πανδημία κι η «πειρατεία» της Τουρκίας.
Η πανδημία δημιούργησε παγκοσμίως τεράστια κρίση και ύφεση, η δε κρίση με την Τουρκία σε Έβρο, Αιγαίο και Μεσόγειο είναι η μεγαλύτερη από την εποχή των Ιμίων. Όχι μόνο αναφορικά με την ένταση αλλά και με την επέκτασή της σχεδόν σε όλες τις θαλάσσιες ζώνες.
Η εξέλιξη στα ελληνοτουρκικά έχει τη σφραγίδα Μητσοτάκη. Άφησε τον Ερντογάν και τους δικούς του να βρίζουν, ν’ απειλούν και να κοκορεύονται κι εκείνος άσκησε πολιτική. Κινητοποίησε την ελληνική διπλωματία σε όλη την υφήλιο παρά την εξόφθαλμη στήριξη του Ερντογάν από τη Μέρκελ κι έβαλε στο τραπέζι τη θέση της χώρας στην Ευρώπη. Χωρίς να πάρει ουδείς «χαμπάρι» υπέγραψε την ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο, ενώ άνοιξε πόρτες στήριξης ακόμη και από χώρες που δεν ήταν ιδιαιτέρως θερμές, όπως η Μάλτα, η Ιταλία, η Ισπανία και πολλές άλλες. Η δε αποφασιστικότητα σε Έβρο, Αιγαίο και Μεσόγειο, ισοσκέλισε την πιθανή στρατιωτική υπεροχή των Τούρκων.
Ξέρετε κάτι; Πριν ακόμη από το καλοκαίρι δεν υπήρχε διπλωματικός, πολιτικός ή στρατιωτικός αναλυτής που να μην εκτιμούσε ότι από τον Ιούνιο μέχρι τον Σεπτέμβριο θα βρεθούμε μπροστά σε θερμό επεισόδιο, με απρόβλεπτες συνέπειες. Κι όμως, ο καλός στρατηγός δεν είναι απαραίτητα αυτός που βάζει τα κανόνια σε σωστή θέση αλλά κι αυτός που υποχρεώνει τον αντίπαλό του να «καταπιεί» απειλές και «μαγκιές» και «άσφαιρα φραστικά πυρά» και να συρθεί σε συζητήσεις./διαπραγματεύσεις με κατεβασμένα φτερά και χωρίς κανένα πλεονέκτημα!
Ερώτηση: Ωραία όλα αυτά, θα πείτε. Και τι θα πάμε να κουβεντιάσουμε;
Η απάντηση έχει δοθεί. Μόνο θαλάσσιες ζώνες, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ. Κι αν οι Τούρκοι μπουν και σ’ άλλα, πάλι η συζήτηση είναι καλύτερη από τα κανόνια και τα πιθανότατα φέρετρα… Ακόμη και παίζοντας καθυστέρηση έως ότου καταφτάσουν τα γαλλικά Rafale και οι φρεγάτες ή η ήττα του Τραμπ ή του Ερντογάν ή και η αποκαθήλωση της Μέρκελ. Χώρια που θα κερδίσουμε χρόνο για να πείσουμε κι όσους δεν έχουν πειστεί ακόμη ότι η διένεξη με την Τουρκία δεν γίνεται για τους υδρογονάνθρακες αλλά επειδή απειλείται η δική μας μα και η ευρωπαϊκή κυριαρχία.
