γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Ο Ερντογάν πριν από ένα μήνα στη σύνοδο του ΝΑΤΟ συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Αμερικής Τζο Μπάιντεν και τον Έλληνα πρωθυπουργό και έδειχνε ότι θα κάνει κάποια βήματα πίσω. Αυτές οι υποσχέσεις όμως αφορούσαν την Ανατολική Μεσόγειο και όχι την Κύπρο…
Όλοι είχαν κυκλώσει την 20η Ιούλιου, την μαύρη επέτειο από την εισβολή του Αττίλα. Ο Τούρκος πρόεδρος θα επισκεπτόταν τα κατεχόμενα και όλοι περιμέναμε να ανακοινώσει βάσεις για drones, κοιτάσματα στην ΑΟΖ της Κύπρου και το τι θα πει συγκεκριμένα για την Αμμόχωστο.
Τελικά δεν έκανε τα πρώτα δύο, αλλά αποφάσισε να ανοίξει το 3,5% της Αμμοχώστου κατά παράβαση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Η Κυπριακή πλευρά αντέδρασε, οι ΗΠΑ έβγαλαν ανακοίνωση προεξάρχοντος του State Department που τόνιζε ότι είναι παράνομη κάθε άλλη συζήτηση για το Κυπριακό που αποκλίνει από την βάση της ΔΔΟ (Δικοινοτικής, Διζωνικής Ομοσπονδίας). Οι ενέργειες της Άγκυρας είναι έκνομες, αλλά η Τουρκία φαίνεται ότι στο θέμα της Κύπρου πλέον δεν κάνει πίσω.
Μοιάζει δυστυχώς στο Κυπριακό σαν να μετράμε χαμένες ευκαιρίες, αυτή του 2004 και του 2017. Ίσως θα ήταν καλύτερο στις διερευνητικές επαφές με την Τουρκία παλαιότερα να είχε τεθεί και το θέμα της Κύπρου. Αλλά το φαινόμενο της αδράνειας από την πλευρά της Ελλάδας και το δόγμα ότι « η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαραστέκεται» δεν λειτούργησε υπέρ μας.
Τώρα η Τουρκία μοιάζει σαν να μη χωράει σε αυτή την περιοχή, νιώθει πιο μεγάλη, θέλει να παίξει ένα ευρύτερο περιφερειακό ρόλο. Θα δούμε πολύ εθνικισμό όσο πάμε προς τις εκλογές του 2023 και με τον Ερντογάν να πιέζεται στο εσωτερικό του.
Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τις συνεργασίες με άλλες χώρες, γιατί η εξισορρόπηση ισχύος χρειάζεται συμμαχίες.
Τώρα είναι τα πιο δύσκολα για την Κύπρο, για να μην επιβεβαιωθεί η ρήση του Καραμανλή ότι η «Κύπρος Κείται μακράν.»
