γράφει ο Στάθης Κάσσιος.
Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι ένα τόσο σημαντικό ζήτημα – αν όχι το πιο σημαντικό – που τελικά αποφεύγουν όλες οι πλευρές να συζητήσουν την αντιμετώπισή του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ή να συμπεριλάβουν στις επίσημες τοποθετήσεις τους στον τύπο, στις διάφορες αναλύσεις και εκθέσεις που δημοσιεύονται. Οι πολίτες εστιάζουν στην αντικειμενική καθημερινότητα και σε ψυχολογικούς παράγοντες για το αν τα πράγματα θα πάνε καλύτερα στην οικονομία. Η δυνατότητα κάλυψης των μηνιαίων εξόδων, οι καθημερινές συναλλαγές της μικροοικονομίας, η αγοραστική δύναμη, τα εισοδήματα και οι αποταμιεύσεις, έχουν περισσότερο σημασία για τον μέσο πολίτη από την πορεία των κυβερνητικών ομολόγων και τα επιτόκια. Σε μακροοικονομικό επίπεδο όμως, το ΔΝΤ, οι πιστωτές της χώρας, οι γραφειοκράτες της ΕΕ και οι ελληνικές κυβερνήσεις, πρέπει επιτέλους να πάρουν μια ξεκάθαρη απόφαση για το σχέδιο βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους της χώρας. Εδώ να αναφέρουμε ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αντιμετωπίζει τις προβλέψεις του για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους αρκετά διαφορετικά από τους Ευρωπαίους ηγέτες, με λιγότερη αισιοδοξία, για αυτό εξάλλου αρνήθηκε να συμμετέχει στο τελευταίο πρόγραμμα χρηματοδότησης.
Δυστυχώς το χρέος δεν έχει μειωθεί, πέρα από τις θετικές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας το 2020 για ανάπτυξη κοντά στις προβλέψεις και τους στόχους που έχουν συμφωνηθεί, πέρα από τα σημαντικά και αναγκαία βήματα που κάνει η παρούσα κυβέρνηση στο να προσελκύσει επενδύσεις και να μειώσει την φορολογία των επιχειρήσεων. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται συνεχώς από το 2010 και έχει ξεπεράσει το 170% του ΑΕΠ της Ελλάδας.
Οι πολιτικές αναταραχές, η ρευστότητα στα γεωπολιτικά ζητήματα, η εύθραυστη κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, μια πιθανή σύγκρουση με το Ιράν που θα οδηγήσει σε πετρελαϊκή κρίση, η έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωζώνη, οι επερχόμενες εκλογές σε διάφορα κράτη μέλη της Ευρώπης, το μεταναστευτικό στη γειτονιά μας και οι τσαμπουκάδες της Τουρκίας, όπως και άλλοι απρόβλεπτοι παράγοντες της παγκοσμιοποίησης, μπορεί να επηρεάσουν οποιαδήποτε στιγμή τις αγορές, το επενδυτικό κλίμα και κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης στο να μπει η χώρα σε μια ομαλή τροχιά ανάπτυξης. Η Ελλάδα είναι μια μικρή οικονομία και χώρα που, ενώ γεωπολιτικά βρίσκεται σε σημαντική θέση, αυτή η θέση είναι το κέντρο ενός κυκλώνα πολιτικών εξελίξεων και ενεργειακών παιχνιδιών ενώ παράλληλα έχει ένα δυσθεώρητο μη βιώσιμο δημόσιο χρέος. Το έχουν καταλάβει άπαντες αυτό και είναι ένας εφιάλτης που μπορεί να αφυπνίσει απότομα το πολιτικό σύστημα το οποίο πρέπει να σχεδιάσει τις επόμενες κινήσεις, τρέχοντας διάφορα πιθανά σενάρια για το πώς η ευάλωτη ελληνική οικονομία μπορεί να απορροφήσει μια επερχόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση που κατ’ επεκταση θα γίνει και ελληνική. Το σενάριο αυτό το έχουμε ξαναδεί επί των ημερών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν θέλει να ξαναδεί κλειστές τράπεζες, υπερφορολόγηση, περικοπές, νέο γύρο απολύσεων και αβεβαιότητας στη καθημερινότητά του.
Οι ισορροπίες τόσο στη περιοχή μας όσο και στο εσωτερικό είναι πολύ λεπτές. Το μαξιλάρι ρευστότητας του ελληνικού κράτους για κυβερνητικές δαπάνες και συντάξεις δεν θα διαρκέσει για πολύ διότι παράλληλα πρέπει να αποπληρώνουμε τόκους και δάνεια. Τί θα γίνει όταν μια μέρα στο άμεσο μέλλον οι δανειστές απαιτήσουν πιο συχνές και μεγαλύτερες αποπληρωμές; Οι εξελίξεις τρέχουν στην Ευρώπη και κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει έναν νέο γύρο ελληνικής κρίσης που φλερτάρει πάλι με την έξοδο από το ευρώ.
Χρειάζεται στην πολιτική ένα νέο είδους μάνατζμεντ το οποίο θα λάβει υπόψη του όλες τις τεχνολογικές, πολιτικές και χρηματοοικονομικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν αρκεί μόνο να αντιγράψουμε μεταρρυθμίσεις από ανεπτυγμένα κράτη, να εισάγουμε νέα τεχνολογία για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και επιτυχημένες πολιτικές συνταγές. Απαιτείται η άμεση, ορθή και σοφή εφαρμογή τους ώστε να καταφέρει η ελληνική οικονομία να μπει σε αναπτυξιακή τροχιά μειώνοντας το πραγματικό δημόσιο χρέος.
