γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Η κυβέρνηση τους δύο προηγούμενους μήνες είχε κάποια κυβερνητικά φάλτσα και κάποιες αστοχίες που έφεραν μία εικόνα απορρύθμισης της κυβερνητικής γραμμής, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει να θολώσει ο «πολιτικός καθρέφτης της.»
Είχαμε τα γεγονότα με τον Λιγνάδη και τις κατηγορίες εναντίον της Υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη, που η αντιπολίτευση σήκωσε σε μεγάλο βαθμό έχοντας μαζί της και το twitter με τα γνωστά πλέον άθλια hashtag.
Εν μέσω λοκντάουν, ένας αστυνομικός ασκεί υπέρμετρη βία σε έναν πολίτη. Αυτή η βίαιη πράξη, όπως ήταν λογικό, ξεσήκωσε αντιδράσεις από πολίτες με αποτέλεσμα να γίνει μία συγκέντρωση στην Νέα Σμύρνη και να έχουμε ένα αποτρόπαιο συμβάν με τον άγριο ξυλοδαρμό ενός αστυνομικού από έναν όχλο πολιτών.
Όλα αυτά και με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι ο κόσμος κουράστηκε από το λοκντάουν, γιατί έβλεπε ότι δεν τηρούνται τα μέτρα, και με δικαιολογία τις θεωρίες περί οικονομικής εξαθλίωσης, η κυβέρνηση πήρε πάνω της την απόφαση για μία «βαλβίδα αποσυμπίεσης», όπως την ονόμασε η ίδια. Αποφάσισε, για αρχή, να ανοίξει το λιανεμπόριο και τα Λύκεια.
Με μικρά βήματα λοιπόν. Αυτό άλλωστε φάνηκε και από την πρωθυπουργική φράση στην γαλάζια Κοινοβουλευτική Ομάδα ότι θα πρέπει να έχουμε ένα «ασφαλές Πάσχα για ένα πιο ελεύθερο καλοκαίρι.»
Το Πάσχα στο χωριό, στο εξοχικό για να ψηθούν αρνιά και κοκορέτσια θα είναι ένα μεγάλο ρίσκο λίγο πριν το άνοιγμα του τουρισμού και για το καλοκαίρι που έρχεται. Ας κάνουμε μία τελευταία θυσία. Έχουμε κάνει τόσες εδώ και ενάμιση χρόνο.
Αλλά εδώ και έναν μήνα ανακαλύψαμε τους «κουρασμένους» που ήθελαν να ξαποστάσουν , να πάνε σε βουνά, σε θάλασσα ή στην εξοχική τους κατοικία. Έμοιαζαν με τους αγανακτισμένους του 2011 ήταν δηλαδή άτομα που δεν μπορούσαν άλλο αυτόν τον εγκλεισμό, θεωρούσαν ότι τους έκλεβε κάποιος την ελευθερία, τη ζωή και τα δικαιώματα. Και έτσι άρχισαν να βγαίνουν, να έχουν ένα καφέ και ένα ποτό στο χέρι και κανέναν να τους ελέγχει, γιατί τα γεγονότα στην Νέα Σμύρνη έκαναν την αστυνομία να κάνει ένα βήμα πίσω και να μην διενεργεί ελέγχους.
Όλο αυτό φανερώνει μία κοινωνική χρεωκοπία που δεν αντιμετωπίζεται εύκολα, ούτε και με εμβόλιο. Ο Τσιόδρας θα ήταν μία λύση πριν από καιρό, αλλά η επιτροπή των ειδικών έχει διασπαστεί σε πολλές ομάδες.
Το τελευταίο μίλι θα είναι δύσκολο, γιατί θα έχει την πίεση στα νοσοκομεία με τους διασωληνωμένους, τους θανάτους, αλλά η χαραμάδα αισιοδοξίας θα είναι οι εμβολιασμοί που προχωράνε παρά τις αμφιβολίες και τους δισταγμούς για την AstraZeneca.
Ο δρόμος για την «ελευθερία» έχει λακκούβες, αλλά θα τα καταφέρουμε για ακόμη μία φορά.
