σκέψεις από τον Μάνο Μαυρομουστακάκη.
Η ντροπή είναι ανθρώπινη επινόηση. Επινόηση ορίων. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι αυτά, εκτός από επωφελή είναι και ευχάριστα, τα υιοθετεί. Είναι ο νους, που όταν αναγνωρίζει το όριο, μπαίνει στον πειρασμό να το υπερκεράσει. Παράδειγμα τα ρεκόρ στα αγωνίσματα στίβου. Σε αντίθεση με τον άνθρωπο, τα υπόλοιπα ζώα καθώς και τα φυτά δεν έχουν εφεύρει τη ντροπή.
Η όποια μιμητική συμπεριφορά δε, των οικόσιτων ζώων προς αυτή την κατεύθυνση, έχει ως αφετηρία την αποφυγή της τιμωρίας τους. Η ντροπή δεν είναι δυνατόν να κατανοηθεί ως τέτοια, αφού αποτελεί μια εξαιρετικά εξευγενισμένη μορφή αυτοπεριορισμού. Η υπέρβασή της πάντως, οσάκις εκδηλώνεται, υποδηλοί την ροπή της ταύτισης του ανθρώπου με την χαώδη προ-ανθρώπινη κατάσταση του, εκείνη όπου τα ένστικτα αντικαθιστούσαν την παραδεδεγμένη τάξη που επέβαλαν οι θεσπισμένοι κοινοί κανόνες διαβίωσης.
Το ανοιχτό ντεκολτέ είναι μια εξαιρετική περίπτωση, που μπαινοβγαίνουμε στο όριο. Είναι η υπενθύμιση αφ’ενός της κυριαρχίας του ενστίκτου και αφ’ετέρου της ταυτόχρονης με δόσεις προσπάθειάς μας για κατευνασμό της. Ούτως ή άλλως και οι δύο καταστάσεις περιθάλπουν οπαδούς, δεν τους αφήνουν άστεγους στην τιμωρητική μοναξιά τους. Οπότε το παιχνίδι «ανήκω στην μία ή την άλλη ομάδα» με περιοδικές εντάξεις, αποτελεί ένα δέλεαρ, μια πρόκληση για την ενδόμυχη ανάγκη του εγκεφάλου να περιπλανάται σε τοπία «έκπληξης ή αγνωστικισμού».
Παρατηρήστε ότι το ανοιχτό ντεκολτέ, πολλάκις μες στην ημέρα καλύπτεται από την αιδημοσύνη της …κατόχου του. Αν το παιχνίδι απουσίαζε, θα απουσίαζε ολοκληρωτικά κι εκείνο (το ντεκολτέ). Από την άλλη η …προστασία του δεν είναι ανεξάρτητη από την μακρινή μητέρα μας, τη Φύση. Αφού και η Φύση αρέσκεται να κρύβεται και να αποκαλύπτεται με δόσεις. Δεν είναι φαίνεται τυχαία γένους θηλυκού, τουλάχιστον στην εννοιολογική γλώσσα των Ελληνικών.
