Στη περίπτωση της λειτουργίας των καταστημάτων τη Κυριακή, εμείς πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση δεν έχει καμιά δουλειά να πει σε κάποιο καταστηματάρχη πότε θα ανοίξει και πότε θα κλείσει το μαγαζί του. Δεν πιστεύουμε στην αλλαγή ωραρίου αλλά στη κατάργησή του. Είναι ζήτημα ατομικής ελευθερίας κάποιος να έχει ανοικτό ή κλειστό το μαγαζί του όσες ώρες ο ίδιος θέλει ή τις βρίσκει κερδοφόρες. Ούτε πόσο θα πουλήσει τα προϊόντα του ή τις υπηρεσίες του. Ούτε πόσους εργάτες θα προσλάβει ούτε πόσο θα τους πληρώσει, ούτε αν θα τους απολύσει. Αυτό είναι ζήτημα που ρυθμίζεται μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου. Αν ο εργάτης δεν ικανοποιείται με τους όρους που του προσφέρει ο εργοδότης, δεν θα πρέπει να αποδεχτεί τη πρόσληψη. Στη μόνη περίπτωση που χρειάζεται η επέμβαση του κράτους είναι αν ο εργαζόμενος αμοίβεται σύμφωνα με το νόμο. (εγκαίρως, υπερωρίες, υγιεινές συνθήκες εργασίας κ.α.).
Μέσα στη κρίση που περνάμε, στον αγώνα που κάνει η κυβέρνηση για να κρατηθούμε στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα στην αντίληψη που έχει επικρατήσει ότι για να βγούμε από τη κρίση πρέπει, όχι μόνο να αλλάξουμε το τρόπο που ενεργούμε αλλά και τρόπο που σκεπτόμαστε. Οι αντιδράσεις των εμπλεκομένων ακούγονται αστείες, γιατί μαρτυρούν ότι, σαν λαός, ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει το βάθος του βαράθρου που βρισκόμαστε και ούτε την ανάγκη να ενώσουμε τις προσπάθειές μας για ένα καλύτερο ελπιδοφόρο μέλλον. Ακόμα δεν χωνέψαμε ότι πρέπει να ξεφύγουμε από την απατηλή ασφάλεια που προσφέρουν τα συλλογικά όργανα και να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να αναπτύξει τις έμφυτες ικανότητες που έχουμε σαν φυλή και που τις βλέπουμε να θαυματουργούν σε συνθήκες ελεύθερης επιχειρηματικότητας εκτός Ελλάδος. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν ο Λαός μας έδωσε πίστη στις σειρήνες και επέλεξε τον εύκολο δρόμο να εμπιστευτεί τη προστασία που προσφέρει ο συνδικαλισμός και οι ηγεσίες του, και έτσι να τον αποθαρρύνουν να αναζητήσει άλλους τρόπους βιοπορισμού που απαιτούν μεγαλύτερη προσπάθεια τώρα αλλά που μακροχρόνια εξασφαλίζουν οικονομική ανεξαρτησία. Η Βουλή είναι γεμάτη από εργατοπατέρες που έγιναν γνωστοί με τους απεργιακούς αγώνες των εργαζομένων που ηγούντο και έλυσαν το δικό τους και των οικογενειών τους οικονομικό πρόβλημα με διορισμούς και τη βουλευτική σύνταξη.
Είναι καιρός να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και να τον αναγκάσουμε να σκεφτεί και να ανακαλύψει το πιο κατάλληλο δρόμο, να βρει τα κατάλληλα εργαλεία, μέσα στα αποθέματα που διαθέτει, που θα τον βοηθήσουν να δημιουργήσει το μέλλον του χωρίς δανεικές πατερίτσες που μας προσφέρει ο αχαλίνωτος συνδικαλισμός. Ο συνδικαλισμός είναι καλός για να μας βοηθάει και όχι για να γίνει το μοναδικό όχημα που θα μεταχειριστούμε για να διανύσουμε το δρόμο της ζωής μας, γιατί ο οδηγός του οχήματος δεν έχει πάντα κατά νου τα δικά μας συμφέροντα αλλά τα δικά του και βάσει αυτών διαλέγει το δρόμο που θα ακολουθήσει.
