Ολα αυτά τα πιθανότατα «θα» η γενική απεργία είχε την πρόθεση να τα αναχαιτίσει ή και να τα ακυρώσει. Οι οργανωτές της απεργίας δεν μας πληροφόρησαν αν και σε ποιο ποσοστό πέτυχαν τους στόχους της απεργίας – δεν το κάνουν ποτέ! Δεν μας έχουν πει αν υπήρξε ποτέ «γενική» απεργία που να ανέτρεψε συγκεκριμένα κυβερνητικά μέτρα. Ούτε μας έχουν εξηγήσει, πώς είναι δυνατό οι ίδιοι οι αρχισυνδικαλιστές να είναι διακεκριμένα στελέχη των κομμάτων που βρίσκονται στην εξουσία (οι περισσότεροι προάγονται, κατά κανόνα, σε βουλευτές και υπουργούς των κομμάτων τους) και σήμερα ως συνδικαλιστές να τα «αντιπολιτεύονται».
Δεν ενδιαφέρεται από απλή περιέργεια ο πολίτης για τα παιχνίδια που παίζονται στα ενδότερα κάθε κομματικής μαφίας, ποιες ενδοκομματικές αναμετρήσεις ισχύος υπηρετούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις. Ενδιαφέρεται ο πολίτης για την ωμή, κατάφωρη παραβίαση (σωστότερα: τον εξευτελισμό) του Συντάγματος από τη συνδικαλιστική αυθαιρεσία. Και για το κοινωνικό κόστος κάθε απεργίας των υπαλλήλων του Δημοσίου, που το πληρώνουν αποκλειστικά η φτωχολογιά, οι ανήμποροι.
Εχει γραφτεί στα παλαιότερα των κομματικών υποδημάτων η ρητή συνταγματική απαγόρευση της απεργίας των δικαστικών λειτουργών και των σωμάτων ασφαλείας. Αλλά και «του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου» – το Σύνταγμα απαιτεί αυστηρούς νομικούς περιορισμούς του απεργιακού δικαιώματος των λειτουργών του κράτους.
Στους αντίποδες της συνταγματικής λογικής, σήμερα συνδικαλίζονται μόνο οι δημόσιοι λειτουργοί: στον ιδιωτικό τομέα δεν τολμάει να κουνηθεί φύλλο. Και αυτό σημαίνει ότι οι απεργίες που αποφασίζουν οι πραιτωριανοί των κομμάτων δεν ενοχλούν ούτε κατ’ ελάχιστο την εξουσία, τους λιπαρούς νεόπλουτους της κομματοκρατίας, βασανίζουν μόνο τη φτωχολογιά, τους ανήμπορους. Αν ποτέ υπάρξει κοινωνία πολιτών στην Ελλάδα, η απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, των υπαλλήλων ηλεκτροδότησης και υδροδότησης, των μέσων συγκοινωνίας και των νοσοκομείων θα κρίνεται έγκλημα κοινωνικό ειδεχθές τιμωρούμενο, επιεικέστατα, με άμεση απόλυση. Ο συνδικαλιστικός γκανγκστερισμός των εκβιαστικών «απεργιών κοινωνικού κόστους» είναι αμιγής φασισμός, ασύμβατος με τη δημοκρατία.
Υπάρχει άραγε δυνατότητα να αποτιναχθεί σήμερα ο ζυγός της κομματοκρατίας με τα μέσα της ερζάτς δημοκρατίας που επιτρέπουν οι δυνάστες μας; Αν διαβάσει κανείς το έγγραφο προς τη Βουλή του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρου Ρακιντζή (5.11.2014 – το σχολίαζε ο Πάσχος Μανδραβέλης, «Κ» 30.11.2014) θα απαντήσει ορθολογικά: όχι, έχουν πια και θεσμικά εξαλειφθεί οι προϋποθέσεις για να λειτουργήσει δημοκρατία. Εχει φτιάξει νόμους η κομματοκρατία με τους οποίους παραγράφεται οποιοδήποτε έγκλημα των κομματανθρώπων σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που δεν προλαβαίνει να επέμβει η Δικαιοσύνη.
Εγκλήματα του κοινού Ποινικού Δικαίου, ασύστολης λωποδυσίας του κοινωνικού χρήματος, αλλά και εγκλήματα κραυγαλέας προδοσίας καίριων εθνικών συμφερόντων μόνο, λ.χ., για να πάρουν ψήφους από τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης…
Εγινε νόμος για να αμνηστευθούν μισθολογικές υπερβάσεις ύψους 30 εκατ. ευρώ στον Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων. Με τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια, έπαψαν οι ποινικές διώξεις για τεράστιες καταχρήσεις στον ΟΑΕΕ που χρεοκόπησε, οι διώξεις για σκανδαλώδη, εξωφρενικά επιδόματα σε γενικούς διευθυντές του υπουργείου Υγείας. Ακυρώθηκαν και οι διώξεις για προέδρους και μέλη Δ.Σ. αγροτικών συνεταιρισμών. Με τροπολογία σε νόμο για την Ερευνα και την Τεχνολογία, ο κ. Κων. Αρβανιτόπουλος νομιμοποίησε τις αυθαίρετες κατασκευές των εστιατορίων μέσα στη θάλασσα του Μικρολίμανου. Κ.λπ., κ.λπ.
Εγκληματούν αδιάντροπα, βάναυσα, χυδαία, και στη συνέχεια φτιάχνουν νόμους που αμνηστεύουν τα κακουργήματά τους. Μέσα σε τέτοιο καθεστώς ασυδοσίας και διαφθοράς είναι δυνατό να ζητηθεί από τον πολίτη να πληρώνει με συνέπεια τους φόρους του, είναι δυνατό να παταχθεί η φοροδιαφυγή από μιαν εξουσία που νομοθετεί την αμνήστευση της κλοπής του δημόσιου χρήματος; Οταν το κράτος προστατεύει τις «παράγκες» (χορό εκατομμυρίων) του ποδοσφαιρικού υπόκοσμου ή της «μιντιακής» ασυδοσίας, όταν συμπαίζει με εταιρείες «νταβατζήδων» που ληστεύουν τον πολίτη με εξωφρενικά διόδια στις εθνικές οδούς, όταν δίνει άφεση «παραγραφής» σε κακουργήματα καταλήστευσης του κρατικού ταμείου από υπουργούς διαχειριστές της άμυνας, της οικονομίας, των δημόσιων έργων, τότε, νομοτελειακά, ολόκληρη η κοινωνία υιοθετεί τους νόμους της ζούγκλας: Ο εφοριακός αυτονόητα θα απαιτήσει να λαδωθεί, ο υπάλληλος της πολεοδομίας θα εκβιάσει, ο γιατρός θα ορίσει ταρίφες στα «φακελάκια» και ο θυματοποιημένος ανήμπορος θα εκδικηθεί κλέβοντας τις «κουλούρες» της τουαλέτας από το κρατικό νοσοκομείο ή τις κουρτίνες και τα σεντόνια από τους θαλάμους ή θα καταστρέψει σήματα και πινακίδες της Τροχαίας με μίσος τυφλό για τους συνανθρώπους του.
Ο ζυγός της κομματοκρατίας δεν μπορεί να αποτιναχθεί με φαλκιδευμένους τους όρους της δημοκρατίας. Ισως χρειαζόμαστε ένα «κόμμα» που θα ζητήσει την ψήφο των πολιτών μόνο για να συγκαλέσει Συντακτική Εθνοσυνέλευση για καινούργιο Σύνταγμα. Αφού όμως αποτολμήσει με συνέπεια την άρση κάθε αμνήστευσης κοινωνικών κακουργημάτων. «Ινα η εκ του νόμου νέμεσις επ’ αναιδείς επέλθη την δημοκρατίαν απογεννώσα».
