γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Η απώλεια του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα μας άγγιξε όλους αλλά το φευγιό του τραγουδοποιού το ένιωσε πολύ περισσότερο μια γενιά που ερωτεύτηκε και αναστέναξε με τα τραγούδια του. Ο Μαχαιρίτσας ταυτίστηκε με τη γενιά της μεταπολίτευσης πέρα του τόσο ερωτικού: «πόσο μου λείπεις» στο σιχτίρισμα της για αδιεξόδους πολιτικούς και πολιτικές είτε με το μελωδικό «Διδυμότειχο μπλουζ», είτε σαρκάζοντας με το: «να δεις τι σου ‘χω για μετά». Θα ήθελα να γράψω πολύ περισσότερα για τη φωνή που με συντρόφεψε σε πολλά «ταξίδια» και ταξίδια, αλλά το μόνο που μπορώ να συμπληρώσω είναι …ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, θα λείψει σε πάρα πολύ κόσμο.
Τι σου ‘χω για μετά όμως, και ίσως να είναι ο καλύτερος τρόπος για να απεικονίσει κάποιος το αφήγημα (ανι)κανονικότητας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αν και προς το παρόν ο μόνος που προβάλλεται σαν αφήγημα πλην κανονικότητας, είναι ο Κυριακούλης. Στις εκατό πρώτες μέρες διακυβέρνησης Μητσοτάκη κανένας υπουργός, υφυπουργός, γραμματέας ή στέλεχος της κυβέρνησης δεν φαίνεται έτοιμος ή αρκετός για το κυβερνητικό έργο χωρίς τη συμβουλή, την επέμβαση ή την προσωπική κατεύθυνση του πρωθυπουργού.
Ωσάν νέος σούπερμαν -δεν είναι πουλί, δεν είναι αεροπλάνο, είναι ο Κυριακούλης, πετάει από υπουργείο σε υπουργείο, από κλαρί σε κλαρί και από πρόβλημα σε πρόβλημα με λύσεις και προτάσεις, ενώ στα διαλλείματα πάει και σε κανέναν αγώνα τένις άντε σε κάποιο σχολικό αγιασμό. Αυτά ενώ τηλεοπτικές κάμερες και φωτογραφικές μηχανές με καταϊδρωμένους υπαλλήλους του Μαρινάκη και του Αλαφούζου δεν ξέρουν τι πλάνο να πρωτοτραβήξουν, αυτό που χαμογελάει συγκαταβατικά στον «καθημερινό» πολίτη της Εκάλης ή αυτό που σκύβει συννεφιασμένος στο βάρος των ευθυνών για το ποιος θα καθαρίζει τα γραφεία της ΕΥΠ.
Κατά τα αλλά το σύνθημα «ανάπτυξη» εδόθη σε ‘φιλικό’ και στημένο δημοσιογραφικά ακροατήριο στη Θεσσαλονίκη -μόνο συμπολιτευόμενα ΜΜΕ και Σκάι είχαν δικαίωμα ερώτησης, εγκαινιάζοντας ρυθμίσεις εξτρουμπαϊσμού της Ελληνικής οικονομίας με διαδικασίες, μπαλώστε το πάπλωμα με το γνωστό Νεοδημοκρατικό δόγμα και ιδεολογία: ό,τι αρπάξει ο κώλος μας.
Το αναπτυξιακό νομοσχέδιο ογκόλιθος που ακούγαμε πριν τις εκλογές και που με τις ρυθμίσεις του – ειδικά τις φορολογικές – θα έκανε τους επενδυτές να στήνουν ουρές χαράματα έξω από το χρηματιστήριο και τους μικρομεσαίους να παραγγέλνουν το τελευταίο Καγιέν ….έρχεται. Στο δρόμο είναι. Να, βγείτε στη γωνία να δείτε αν έρχομαι.
Ήταν τέτοια μάλιστα η σιγουριά του ίδιου του νεοεκλεγέντος πρωθυπουργού, ότι το μέλλον της Ελλάδας ανήκει στους επενδυτές, ώστε η πρώτη του απόφαση -που υποτίθεται θα χαρακτήριζε την κυβέρνηση και το όραμα του, ήταν η δημιουργία από το πουθενά Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων και μάλιστα με υπουργό τον αντιπρόεδρο Άδωνη Γεωργιάδη. Και να οι ουρανοξύστες, και να οι συναντήσεις με Άραβες πετρελαιάδες, και να οι συναντήσεις με τους γνωστούς επενδυτές της Μονής Βατοπεδίου και να την ευλογία σου δέσποτα και στο τέλος μας έμεινε ο Λάτσης να ψάχνει …δανεικά για να κάνει επενδύσεις!
Τι σου ‘χω για μετά όμως και να σου πετιέται …επενδυτής. Ευτραφής γενειοφόρος, εμπορευόμενος και καπνίζων πούρο Κουβανέζικο. Και αμέσως το πιάσανε όλα τα ΜΜΕ: «ο κύριος Μαρινάκης κάπνιζε πούρο σε κλειστό χώρο.». Και κανένας μαλακοδημοσιογράφος δεν αναρωτήθηκε γιατί δίπλα του ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Μάκης Βορίδης κάτι του έλεγε στο αυτί δουλικά, κάποιο μυστικό, κάποια πληροφορία, το κάτι τις του. Με ποια λογική ένας υπουργός ενός τόσο ευαίσθητου τομέα τα πίνει παρέα με κάποιον υπόδικο σε σειρά κατηγοριών που συμπεριλαμβάνουν από στημένα ποδοσφαιρικά παιχνίδια μέχρι διακίνηση ναρκωτικών; Τι θέλει υπουργός της Ελληνικής κυβέρνησης με τον άνθρωπο των καρτέλ και των μονοπωλίων;
Τέτοιους επενδυτές έψαχνε ο Κυριακούλης; Δηλαδή είναι να στεναχωριόμαστε που πέθανε ο Πάμπλο Εσκομπάρ γιατί …ποιος ξέρει τι επενδύσεις θα έκανε στην Ηλεία, να ικανοποιηθεί και ο Τζαβάρας.
Και αφού όλα πάνε προβλεπόμενα στου επενδυτή το κάγκελο, μαντέψτε τι μας έχει ο Κυριακούλης για μετά. Αδιάφορα τις τσαχπινιές και τα ξεκαρφώματα, όταν ξεμείνουμε από επενδυτές θα δείτε πως θα γίνει συνάντηση με τον Μαρινάκη στο Μαξίμου, για το καλό της Ελλάδας, του Έλληνα εργαζομένου αλλά και γιατί θα έχει την καλύτερη …προσφορά.
Τώρα με όλα αυτά το μόνο σίγουρο είναι ότι στις πρώτες εκατό μέρες τις κυβέρνηση Μητσοτάκη το μόνο που έχουμε δει είναι η επιστροφή στις μέρες κανονικότητας ενός άλλου Μητσοτάκη και μάλιστα με τον ίδιο προδότη να ιντριγκάρει πάλι. Αυτό που μέχρι τώρα δεν έχει δει η κυβέρνηση είναι οι κοινωνικές αντιδράσεις. Κι εκεί να δείτε τι τους έχουν για μετά.
Κοιτάξτε, το αίτημα του εκσυγχρονισμού και ειδικά ενός φορολογικού εκσυγχρονισμού είναι γενικό και πέρα πολιτικών θέσεων. Το ίδιο ισχύει και για την ανάγκη επενδύσεων και αυτό δεν προκύπτει μόνο από εξωγενείς παράγοντες· ακόμα και η αριστερά αντιλαμβάνεται ότι η ανάπτυξη είναι μονόδρομος για την πτωχευμένη Ελλάδα. Αλλά αυτά απαιτούν ένα πλάνο δράσης πέρα από ιδεοληψίες και ερασιτεχνισμούς και με τον Άδωνι να κάνει συναντήσεις με τους καλογέρους της Μονής Βατοπεδίου ή τον Βορίδη να γλύφει τον Μαρινάκη. Γιατί αν αυτό είναι το πλάνο τότε αυτό που μας έχουν για μετά …το έχουμε ξαναδεί!
*******************
Επένδυση και το σκίτσο του Θάνου Ραφτόπουλου που μου κάνει συντροφιά σήμερα.
*******************
Στη φωτογραφία Κυριακούλης αναμένων επενδυτή!
