Guest

Να αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος κομμάτων – κράτους

 

Ούτε ο απόλυτος αριθμός των υπαλλήλων ούτε κι ο μέσος μισθός λένε από μόνοι τους κάτι, χωρίς να έχουμε αποσαφηνίσει πόσα πράγματα θέλουμε να κάνει το κράτος. Για παράδειγμα, εάν το κράτος ασκήσει πλήρως τις 23.142 κανονιστικά προσδιορισμένες αρμοδιότητές του, τότε ο αριθμός των 461.108 υπηρετούντων στις κεντρικές και περιφερειακές υπηρεσίες των υπουργείων μπορεί να θεωρηθεί μικρός

Άχαρη είναι η συζήτηση γιατί γίνεται σε μεγάλο βαθμό από αδαείς. Η αδυναμία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος να παράγει διοικητικούς επιστήμονες και του διοικητικού συστήματος να παράγει επώνυμους «γραφειοκράτες» οδηγεί, μοιραία, στην απουσία ενός έγκυρου λόγου που να λειτουργεί ως μέτρο αξιολόγησης των απλοϊκών ή των κατευθυνόμενων απόψεων.

ApotamieuwΗ συζήτηση για το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί να γίνει, πάντως, στο ίδιο πλαίσιο αναφοράς που ισχύει για το γερμανικό, το γαλλικό ή το αγγλικό δημόσιο. Το ελληνικό Δημόσιο ορίζεται τόσο όσον αφορά αυτό το ίδιο όσο και τη σχέση του με τον ιδιωτικό τομέα από ένα υπερκείμενο πελατειακό σύστημα. Με μια πρόταση, αυτή η διαφορά από τα αντίστοιχα διοικητικά συστήματα της Ευρώπης, οφείλεται στο ότι στην Ελλάδα δεν αποκόπηκε ο ομφάλιος λώρος του κόμματος που κυβερνά από την κρατική μηχανή.

Το πελατειακό σύστημα καθορίζει τόσο τις λειτουργίες του κράτους (δηλαδή, τις υπηρεσίες που προσφέρει, τις διαδικασίες μέσω των οποίων αποφασίζει, τους κανόνες μέσω των οποίων οριοθετείται η δράση του) όσο και τη δομή του (την οργάνωση της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης, την εσωτερική οργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών, τις υποδομές που χρησιμοποιεί), καθώς επίσης και το προσωπικό του.

miles-n-moreΑντί για τη στείρα αντιπαράθεση και τις απλουστευτικές προτάσεις που δεν λύνουν το πρόβλημα, επείγει η αποκόλληση του κυβερνώντος κόμματος από το κράτος. Πρέπει να υπάρξουν σχέδια δράσης για κάθε δημόσια υπηρεσία που να συνδέονται με τον προϋπολογισμό και να παρακολουθούνται στην εφαρμογή τους από ένα κεντρικό διοικητικό όργανο, όπως η Γενική Γραμματεία Συντονισμού. Η διοίκηση του ανθρώπινου δυναμικού πρέπει να ανατεθεί σ’ ένα ενισχυμένο και διευρυμένο ΑΣΕΠ και οι παρεχόμενες υπηρεσίες στους πολίτες πρέπει να αξιολογούνται διαρκώς. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά απαιτείται μια μεταρρυθμιστική ατζέντα που σήμερα δεν υπάρχει.

 

Προηγουμενο ΑρθροΕπομενο Αρθρο

Πρ. Βουλευτής Επικρατείας με Το Ποτάμι και γραμματέας της κοινοβουλευτικής του ομάδας.

 

http://www.inerp.gr


Είμαι νομικός (Πανεπιστήμιο Αθηνών), με διδακτορική διατριβή στην Κοινωνιολογία του Δικαίου (Πανεπιστήμιο Bielefeld, Γερμανία). Η πρώτη μου επαγγελματική ενασχόληση με το διοικητικό/ρυθμιστικό φαινόμενο ήταν στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης στην οποία παραμένω έχοντας διδάξει για περισσότερα από 20 έτη Δημόσια Πολιτική και Ρυθμιστική Διακυβέρνηση. Ακολούθως εργάσθηκα, για δύο δεκαετίες, ως ειδικός επιστήμων στο Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως. Στα χρόνια αυτά προσπάθησα ιδιαίτερα για την ανατροπή των αρνητικών στερεοτύπων για την ελληνική διοίκηση μέσα από την προώθηση των διοικητικών μεταρρυθμίσεων. Τα ΚΕΠ αποτελούν την πιο γνωστή απ’ αυτές. Από το 2007 και μετά, έχω την ευθύνη του στρατηγικού σχεδιασμού του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Διοικητική Μεταρρύθμιση». Παράλληλα με τις δραστηριότητές μου στην Ελλάδα, είχα έντονη δραστηριότητα ως σύμβουλος πολλών κυβερνήσεων και διοικήσεων (22) καθώς και διεθνών οργανισμών (5) επί θεμάτων διοικητικών μεταρρυθμίσεων. Έχω εκδώσει 5 βιβλία και έχω δημοσιεύσει περισσότερα από εκατό άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Μελέτες μου έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (μεταξύ άλλων, στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά, αραβικά, και κινεζικά). Έχω βραβευτεί δύο φορές από την Αμερικανική Εταιρία Διοικητικής Επιστήμης. Η πρώτη φορά ήταν το 2003, με το βραβείο «Peter Boorsma» από την Southeastern Conference της ΑSPA και η δεύτερη το 2012 στο Las Vegas όπου μου απονεμήθηκε το "International Public Sector Award" της ASPA.

Να αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος κομμάτων - κράτους

γράφει ο Δρ. Παναγιώτης Καρκατσούλης.

Η συζήτηση για το Δημόσιο –μόνο του ή σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα– στη χώρα μας είναι, εν πολλοίς, παρελκυστική και άχαρη. Τα δεδομένα εξακολουθούν να χειραγωγούνται και παρ’ όλον ότι έχουμε απομακρυνθεί από τα επαίσχυντα «Greek statistics», επανέρχονται διαρκώς ερωτήματα του τύπου «πόσοι είναι τελικά οι δημόσιοι υπάλληλοι;» και «τι λεφτά παίρνουν στο Δημόσιο»; Συχνά, τα ερωτήματα είναι ρητορικά και τίθενται στο πλαίσιο υποκίνησης ενός κοινωνικού αυτοματισμού που στρέφει τον έναν τομέα εναντίον του άλλου.

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο