Μονογραμμικά, του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Σου γράφω για να κρατώ κάποιες υπολογισμένες αποστάσεις. Από το βλέμμα πόσα πια μπορείς να κρύψεις;
Στην μουσική του Μπαχ αναπήδησε η ψυχή μου σαν να βρήκε κάποιον ευήχως να συνεννοηθεί.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναμετρώνται με τα μέσα αντικοινωνικής δικτύωσης, και εμείς διορισμένοι θεατές …απολαμβάνουμε την αληθινή μοναξιά μας.
Η χαρά του ήταν αποτυπωμένη ως και στο ρολόι του. Οι δείχτες του για χάρη του δεν έπαυαν στιγμή να κάνουν τον γύρο του θριάμβου.
Οι σκέψεις γεννούσαν κι άλλες σκέψεις. Ο τοκετός τελειωμό δεν είχε. Ευτυχώς η φύση είχε σοφά φροντίσει να τις φτιάχνει άυλες.
Ανέθεσαν στον χρόνο να μετρά και εκείνος απορροφήθηκε από την άπειρη ακολουθία.
Ποια σκέψη σου είπε να μ’ αφήσεις; Εγώ συντάσσομαι με τις ηττημένες σκέψεις σου.
Φίλος σπουργίτης μου εκμυστηρεύτηκε το πρωί την αδυναμία του για το σουσάμι.
