Μονογραμμικά, του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Ο ελληνικός καφές έχει μια ιδιοτροπία. Δεν τελειώνει ποτέ!
Το γυναικείο μουστάκι ψηφίζει μάσκα.
Κότες βλέπω, πίτουρα πουθενά! Και δεν ασχολούμαι και μαζί τους.
Συνταίριαζε το μαύρο του μπλουζάκι με το μαύρο παντελόνι και τη μαύρη του διάθεση.
Ήταν ωραία σε εμφάνιση. Πολύ ωραία. Δεν πήρα το ρίσκο να την προσεγγίσω. Γιατί να διακινδυνέψω τη βέβαια κρίση μου;
Ήταν κοντός για το ύψος των περιστάσεων. Παρηγοριόταν όμως
από την ευκολία του να περνά κάτω από τον πήχη.
«Ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Πόσο συγκινητικό να βλέπεις στον δρόμο ζευγάρι ηλικιωμένων να περπατούν πιασμένοι χέρι-χέρι… Αν μη τι άλλο, σκέφτεσαι, έμαθαν να αφήνουν τα προβλήματα για λίγο μόνα τους στο σπίτι.
Πολύ διασκεδαστικό όταν ακούς κάποιους μετά από καιρό να «βρίσκονται» και να λένε «χαθήκαμε».
Έχει ενδιαφέρον η σκέψη ότι η φύση δεν μας έδωσε πόδια ενωμένα. Πήδοι μόνο σε έλλειψη βαρύτητος θα ήταν δόκιμοι.
Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Άμα έχεις τέτοιους εχθρούς, τι να τους κάνεις τους φίλους…
