Αλλά από ό,τι φαίνεται μετά από αυτά που διαβάζω τις τελευταίες μέρες καλύτερα να μην το ξανακάνω γιατί που ξέρεις …μπορεί και να με μπουζουριάσουν για καμιά δεκαπενταριά χρόνια σε καμιά ψειρού για τρομοκράτη. Γιατί βλέπετε το έχει η τύχη μου τα τελευταία δέκα χρόνια και πριν πάει φυλακή να ζει εκεί κοντά ο Γιωτόπουλος, αυτός της 17 Νοέμβρη, και από ό,τι έχει γραφτεί, είχε κι αυτός μια προτίμηση προς την πλατεία του Αγίου Λάζαρου. Που ξέρετε λοιπόν, εγώ μπορεί να λείπω μερικές δεκαετίες αλλά μπορεί να έχουν βρει κανένα αποτύπωμα μου στο παγκάκι που καθόταν ο Γιωτόπουλος, τα τελευταία …δέκα χρόνια. Α, μην το ξεχάσω, έχω κάτσει και στην καφετέρια απέναντι από το εκκλησάκι κι έχω φάει και σουβλάκι στο γωνιακό σουβλατζίδικο πίσω από το εκκλησάκι. Άραγες είχε πιει εκεί καφέ ο Γιωτόπουλος και είχε φάει σουβλάκι στο ίδιο σουβλατζίδικο; Και ήταν με κρεμμύδι ή χωρίς; Κι αν ήταν με κρεμμύδι όπως μου αρέσει κι εμένα, είναι κι αυτό ενοχοποιητικό στοιχείο; Με λίγα λόγια – και παρ’ όλο ότι λείπω εκτός δεκαετίες τώρα πια – το καλό που μου θέλω είναι να μην ξανάρθω στην Ελλάδα ούτε για διακοπές γιατί με βλέπω να συλλαμβάνομαι.
Παιδιά δεν είσαστε σοβαροί και να χέσω το αριστερά στην εξουσία. Αυτή η ιστορία με την Ηριάννα είναι γελοία και άλλο ένα δείγμα του πόσα πάνε στραβά με αυτή τη χώρα. Επειδή κάποιοι έχετε ήδη ταραχτεί και είσαστε όπως πάντα έτοιμοι για ταμπέλες, πάμε λίγο μερικά πράγματα που μέσα στην Αδωνίτιδα, Βορίτιδα και βλακώδη Κουλίτιδα που έχετε πάθει, τα έχετε ξεχάσει.
Πρώτον, όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως με ατράνταχτα στοιχεία για την ενοχή τους. Ατράνταχτα και όχι περιστασιακά ή συμπερασματικά. Αρνούμαι να απαντήσω σε επιχειρήματα στιλ Άδωνι ή Βορίδη γιατί έχω όρια ανοχής στην βλακεία. Αυτά τα περί αορίστου και θολού αποτυπώματος που ίσως και να μοιάζει, θυμίζουν το δικό μου αποτύπωμα που άφησα τριάντα χρονιά πριν κάτσει ο Γιωτόπουλος στο ίδιο παγκάκι στην πλατεία του Αγίου Λαζάρου. Είναι περιστασιακό στοιχείο και η καταδίκη συμπερασματική από ένα αυταρχικό κράτος με αυταρχικές μεθόδους που εκβιάζει ομολογίες με ευκαιριακά στημένες αποδείξεις.
Δεύτερον, το γράφω συχνά στην Φινλανδία και πάντα ενοχλεί αλλά ισχύει και στην Ελλάδα και μάλιστα πολύ περισσότερο από ότι στην Φινλανδία γιατί ποτέ στην Ελλάδα δεν έγινε αποχουντοποίηση στο δικαστικό κύκλο. Κι αν ενοχλείστε, καλά κάνετε, η αλήθεια πάντα πονάει. Το πρόβλημα δεν είναι οι νόμοι. Τόσο στην Φινλανδία όσο και στην Ελλάδα, οι νόμοι και το σύνταγμα είναι άψογοι, δείγμα δημοκρατίας και ενός κράτους δικαίου. Το πρόβλημα είναι με αυτούς που εφαρμόζουν τον νόμο και δυστυχώς αυτοί πολλές φορές δεν είναι τυφλοί όπως η δικαιοσύνη αλλά τυφλωμένοι από τις ιδεοληψίες τους, τα στερεότυπα τους και τις παρωπίδες τους. Και όσο δεν υπάρχει τρόπος να διαφυλάσσεται το πνεύμα του κράτους δικαίου από αυτούς με τις ιδεοληψίες και τις παρωπίδες η δικαιοσύνη θα είναι μεροληπτική και άδικη, πολλές παραβάτης του ίδιου του νόμου στο όνομα του νόμου. Και στην Ελλάδα αυτό είναι καρκίνωμα που φθείρει εδώ και δεκαετίες. Και είναι το ίδιο καρκίνωμα που τιμωρεί με περιστασιακά στοιχεία την Ηριάννα αλλά αθωώνει τον μπάτσο που κόντεψε να σκοτώσει τον Κύπριο φοιτητή στην Θεσσαλονίκη γιατί τους τύφλωσε …η στολή! Είναι η ίδια δικαιοσύνη που αφήνει τους δολοφόνους Χρυσαυγήτες – τους μόνους τρομοκράτες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα – να κάνουν παρελάσεις με γκλομπ και μαχαίρια ενώ συλλαμβάνει φοιτητές που διαδηλώνουν για την μόλυνση του περιβάλλοντος.
Τρίτον, αυτές οι αποφάσεις δημιουργούν περίεργα προηγούμενα και θα έρθει η ώρα που πραγματικά θα συλλάβουν κάποιον και θα τον καταδικάσουν γιατί έκατσε στο ίδιο παγκάκι, αλλά πριν από τριάντα χρόνια, με τον Γιωτόπουλο και τότε θα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Τότε η δικαιοσύνη θα είναι νεκρή. Δολοφονημένη.
