Ο υποβιβασσμός του βιοτικού επιπέδου και η δεινή οικονομική κατάσταση που ζει ο Ελληνικός λαός, αποτελεί απόδειξη ότι η αγορά λειτουργεί με το δικό της αμείλικτο τρόπο και δεν αποδέχεται αμφισβήτηση. Και ο νόμος της αγοράς είναι: Εάν αγοράσεις ένα αγαθό επί πιστώσει και αδυνατείς να πληρώσεις τις δόσεις, ο πιστωτής θα σου πάρει πίσω το αγαθό. Αυτό ακριβώς έγινε. Αγοράσαμε ευημερία με δανεικά, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε τα δανεικά, ο δανειστής θα πάρει πίσω την ευημερία. Πολύ απλό.
Και το μεγάλο ερώτημα είναι: Τι κάνουμε τώρα για να βγούμε από τη κρίση; Με το να κάνουμε απεργίες ή καταλήψεις ή αποκλεισμό των δρόμων και των λιμανιών ή να κάψουμε την Αθήνα ή ότιδήποτε άλλη εκδήλωση οργής, δεν θα λύσει το πρόβλημα, διότι η ικανοποίηση όλων των αιτημάτων, όπως έχουν διατυπωθεί, έχουν ένα κοινό παρονομαστή, την ύπαρξη πόρων. Και είναι τοις πάσι γνωστόν ότι πόροι δεν υπάρχουν. Τελεία και παύλα. Τι θα κάνουμε; Θα ταλαιπωρούμε το κόσμο προσπαθώντας να αποδείξουμε πως έχουμε δίκιο; Ασφαλώς έχουμε δίκιο, αλλά πως θα ικανοποιηθεί αφού δεν υπάρχουν χρήματα; Ούτε και η προσπάθεια να βρούμε αποδιοπομπαίους τράγους θα ωφελήσει σε τίποτα. Ασφαλώς οι πολιτικοί έχουν τη μερίδα του λέοντος σε ευθύνες, αλλά εμείς δεν έχουμε καμιά ευθύνη; Ποιος τους ψήφισε; Εκτος αυτού, μπορούμε αυτή τη στιγμή να καθίσουμε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο στο σκαμνί;
Τι κάνουμε τώρα; Έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα, δεν εισπράττουμε αρκετούς φόρους και δεν μπορούμε να δανειστούμε. Πως θα το λύσουμε όμως; Πρώτον, πρέπει να αποδεχτούμε τη πραγματικότητα της μείωσης του βιοτικού μας επιπέδου και δεύτερον να αποπειραθούμε να κάνουμε το μόνο που μας απομένει. Και αυτό είναι, να εξαλείψουμε τη φοροδιαφυγή. Να αναγκάσουμε όλους τους Έλληνες να επωμιστούν το φορολογικό βάρος που τους ανήκει. Και μπορούμε σαν λαός να συμβάλουμε αποτελεσματικά σ’ αυτό. Να βγούμε στους δρόμους. Η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι ένα παλλαϊκό αίτημα που μπορεί να ικανοποιηθεί και μάλιστα χωρίς να επιβαρύνουμε το προϋπολογισμό. Όλοι, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι ανάπηροι, γυναίκες και άντρες, νέοι και γέροι, οι φοιτητές, οι μαθητές, κάθε ένας που μπορεί να φωνάξει και να ακουστεί, να απαιτήσουμε την αναθεώρηση της φορολογικής νομοθεσίας που δεν θα αφήνει χαραμάδες και δεν θα επιτρέπει τη δημιουργία φοροφυγάδων. Να, ένας ιερός σκοπός που οι συνδικαλιστές μπορεί να παίξουν ένα ηγετικό ρόλο και να ηγηθούν ενός δίκαιου και πραγματοποιήσημου σκοπού. Η πραγμάτωση αυτού του σκοπού είναι εφικτή γιατί καμιά κυβέρνηση και καμιά αντιπολίτευση δεν μπορεί να δικαιολογήσουν την άρνηση να ικανοποιήσουν ένα τέτοιο ευλογοφανές και δίκαιο αίτημα. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να ομολογεί ότι οι μισοί των ελεύθερων επαγγελματιών (γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, λογιστές, εργολάβοι, έμποροι) δηλώνουν στην εφορία εισόδημα 5.000 και κάτω και την ίδια ώρα να μη κάνει τίποτα για να σταματήσει αυτή τη, όχι μόνο παράνομη αλλά και ανήθικη συμπεριφορά. (Δεν θέλω να πιστέψω ότι οι αρμόδιοι αποφεύγουν να πάρουν μέτρα επειδή όλοι, ή σχεδόν οι βουλευτές και οι κυβερνητικοί παράγοντες είναι ελεύθεροι επαγγελματίες).
Εκτός των χαριστικών φοροαπαλλαγών που έχουν θεσπιστεί συνταγματικώς και νομοθετκώς, εκ των πραγμάτων έχει αποδειχτεί ότι οι πιο συνεπείς φορολογούμενοι είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και οι πιο ασυνεπείς, ότι είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Οπότε αναφύεται το αυτονόητο ερώτημα: Μπορούμε να κάνουμε τους ελεύθερους επαγγελματίες μισθωτούς; Και η απάντηση είναι: Ασφαλώς μπορούμε. Και είναι πολύ απλό αν παρθούν τα κατάλληλα μέτρα. Δεν είμαι οικονομολόγος, κατοχικό και εμφυλιακό γυμνάσιο έχω τελειώσει, αλλά αυτά που θα προτείνω, σαν μέτρα, απορρέουν από τη λογική (common sense) και το μέτρο σύγκρισης που έχω αποκτήσει ζώντας για 50 χρόνια σε μια ευνομούμενη χώρα:
Κάθε ελεύθερος επαγγελματίας, για να εξασκήσει το επάγγελμά του θα πρέπει να έχει ειδική άδεια από κάποιο κυβερνητικό κλιμάκιο. Δηλαδή θα πρέπει να πληροί ορισμένες προϋποθέσεις και όρους. Σε αυτούς λοιπόν τους όρους ας προστεθούν και οι παρακάτω. 1) Οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα πρέπει να λειτουργούν σαν εταιρείες, 2) Αν δεν έχουν, θα πρέπει να ανοίξουν λογαριασμό Καταθέσεων Όψεως στο όνομα της εταιρείας σε τράπεζα της επιλογής τους, 3) Όλες οι εισπράξεις τους θα γίνονται με έκδοση αριθμησμένων και θεωρημένων από την οικία εφορία εισπρακτικών αποδείξεων. 4) Είναι υποχρεωτικό, όλες οι εισπράξεις θα κατατίθεται στο λογαριασμό τους στη τράπεζα και 5) Όλες οι πληρωμές θα γίνονται με έκδοση επιταγών, ακόμα και ο μισθός τους. Για τα μικροέξοδα μπορεί να εφαρμοστεί το σύστημα του «μικροταμείου» (Petty cash).
Με το τρόπο αυτό, για να ανταποκριθεί κάποιος στα έξοδα που επιβάλει ο τρόπος της μέχρι τώρα ζωής του, θα πρέπει να εκδίδει, σαν μισθό, τις ανάλογες επιταγές. Για να καλύψει το μισθό του μαζί με τα λοιπά έξοδα της εταιρείας, θα πρέπει να καταθέτει στη τράπεζα και τα ανάλογα ποσά. Ακόμα και αν καταθέτει στη τράπεζα αυτά που θα χρειάζεται για να καλύψει τις επιταγές του μισθού του, για να ζήσει τη ζωή που έχει συνειθήσει, για όλο το χρόνο θα πληρώνει φόρους (pay roll taxes) και εισφορές, αφού θα κατακρατούνται από το ποσό του μισθού του και θα αποδίδονται αμέσως στην εφορία. Εκτός αυτού, αν όλη η οικονομική δραστηριότητα θα περνά αναγκαστικά από τα γκισσέ των τραπεζών, θα έχουμε μια σημαντική βελτίωση της ρευστότητας των τραπεζών, για την ικανοποίηση της οποίας τόση συζήτηση έχει γίνει τώρα τελευταία. Και το σπουδαιότερον όλων είναι ότι η αναγκαστική συμμόρφωση προς τη φορολογική νομοθεσία, σιγά – σιγά, με τη παρέλευση του χρόνου, θα δημιουργήσει την πολυπόθητη φορολογική συνείδηση. Οι νέοι που αργότερα θα μπαίνουν στην αγορά εργασίας θα βρίσκουν φορολογικές δομές και κανόνες πλαίσια μέσα στα οποία θα προσαρμοστούν, χωρίς να θεωρείται βλακεία ή θυσία η συμμόρφωση προς τους φορολογικούς νόμους, όπως γίνεται σήμερα.
Εδώ χρειάζεται η ενεργοποίηση των επαγγελματικών αντανακλαστικών των ηγεσιών των διαφόρων «κοινωνικών φορέων» για κοινωνική δικαιοσύνη, που πρέπει να απαλλαγούν από ιδεολογικά βαρίδια, ώστε ελεύθεροι να ζητήσουν από τη κυβέρνηση να θεσπίσει τους πιο δίκαιους νόμους ισοβαρούς κατανομής των φορολογικών βαρών. Αξίζει το κόπο να ηγηθούν αυτής της «πάλης».
