Σκέψεις, από τον Μάνο Μαυρομουστακάκη:
Έπινε τον καφέ του σκέτο. Τον γλύκαινε στο μυαλό του. Κάθε φορά με άλλη δόση.
Η κακία είναι μια διαρκής άσκηση ανοησίας.
Πολλά λίπη. Ώσπου η χοληστερίνη τού ταχυδρόμησε τον λογαριασμό. Τώρα χαπάκια αντί παχάκια.
Ατέλειωτα τεύχη η ελευθερία. Για τους περισσότερους το δάβασμά της εξαντλείται στην εισαγωγή.
Επίδοξος ζαχαροπλάστης γνώριζε επακριβώς τα υλικά της συνταγής του. Στην εκτέλεση όμως εκείνη έπεσε νεκρή.
Μπήκε στο δωμάτιο ακροπατώντας μην και τον ξυπνήσει. Εκείνος ωστόσο είχε φύγει καιρό. Τώρα την επέβλεπε από ψηλά στις αλλοτινές τους συνήθειες.
Αν είχα υπομονή θα έγραφα ξανά την ιστορία μου. Λιγάκι πιο ανορθόγραφη.
Ευτυχώς, η γραφή μου δεν αρέσει σε «όλους». Απέφυγα τουλάχιστον το «χάλια».
Πέρασε και σήμερα ο σκουπιδιάρης. Καθάρισε ξανά ως εξομολόγος το ζέχνον φορτίο του κάδου.
Είναι κρίμα που τόσα κορίτσια-άνοιξες παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια του χειμώνα μου.
