ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Μηδέν διά μηδέν
Ζητώ να μου πείτε
μηδέν διά μηδέν,
πόσο κάνει.
Διαιρώ με το τίποτα, ναι, διαιρώ,
και να μαι μεσοπέλαγα στο άπειρο.
Άπειρος κι εγώ;
Ναι. Ό,τι πρόσωπο κι αν είχα στον αριθμητή
Που με καθρέπτιζε.
Μοιραζόμουν σε κομμάτια του τίποτα
και διαλυόμουν στο άπειρο, ένα «πριν» από
τη συνειδητότητα.
Μαθηματικά είναι αυτό ή Θεολογία;
Αξίωμα είναι ή αποδεικνύεται;
Το όριο μιάς ακολουθίας μήπως;
Που απεδέχθη να μην έχει όριο;
Μόνες οι αισθήσεις έμειναν
Να βάζουν όρια.
Πεπερασμένα μεγαλεία !
