Μπορεί λοιπόν η ξενοφοβία να κερδίζει έδαφος στην Ελλάδα, αλλά το ίδιο γίνεται και με την ανιδιοτελή φιλοξενία. Μπορεί χιλιάδες συνάνθρωποί μας να αρνούνται να βοηθήσουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που μας έχουν ανάγκη, αλλά υπάρχουν ακόμα περισσότεροι που τους υποδέχονται και τους παρέχουν κάθε δυνατή βοήθεια. Κάποιοι από αυτούς έχουν πλέον γίνει σύμβολα: η εικόνα των γιαγιάδων με το μωρό προσφυγόπουλο και του λοχία που έσωσε από βέβαιο πνιγμό περισσότερους από 20 ναυαγούς έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου και δείχνουν ότι στην χώρα της Ευρώπης που σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος του προσφυγικού, πέρα από φόβο και εκμετάλλευση υπάρχει ανθρωπιά και αλληλεγγύη. Δείχνουν ότι εκτός από εκείνους που χρεώνουν 5€ τους πρόσφυγες για να φορτίσουν το κινητό τους υπάρχουν και άτομα που πραγματικά νοιάζονται και θέλουν να βοηθήσουν.
Τι από αυτά είναι ισχυρότερο; Αυτοί που γκρινιάζουν ξενοφοβικά συνθήματα αραχτοί από τον καναπέ τους και που εκμεταλλεύονται σαν κοινοί λωποδύτες ανθρώπους σε ανάγκη, ή αυτοί που ξοδεύουν τον χρόνο και τα χρήματά τους για να τους βοηθήσουν; Οι κάτοικοι των περιοχών που βοήθησαν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ενώ άκουγαν γκρίνια από τον γείτονά τους και οι εθελοντές που με ανιδιοτέλεια προσέφεραν χωρίς την παρότρυνση οποιουδήποτε ΜΜΕ δείχνουν ότι δημιουργείται μια νέα δραστήρια γενιά, που θέλει να έχει τις εξελίξεις στα χέρια της. Πόσο καιρό είχαμε να δούμε τον κόσμο να κάνει κάτι πραγματικά παραγωγικό χωρίς την παρότρυνση οποιουδήποτε ΜΜΕ και μάλιστα για να βοηθήσει κάποιους τελείως άγνωστους;
Δεν είναι όμως η εκπληκτική αντίδραση χιλιάδων ανθρώπων στο προσφυγικό το μόνο που κρατάμε από την χρονιά που πέρασε. Ξεκίνησαν μέσα στο 2015 συζητήσεις για πολλά καυτά θέματα και αυτό για την κοινωνία μας είναι κάτι το εξαιρετικά προοδευτικό. Μιλήσαμε επιτέλους για τα όρια της ελευθερίας του λόγου και της πραγματικής ελευθεροτυπίας. Βέβαια χρειάστηκε να γίνει το μακελειό στο Charlie Hebdo, αλλά τουλάχιστον ακόμα και έτσι τα καταφέραμε.
Μιλήσαμε για το bulling και τον τραμπουκισμό γενικότερα και καταφέραμε μάλιστα να συμφωνήσουμε! Έπρεπε και εκεί βέβαια να ζήσουμε και να διδαχτούμε από την τραγική ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη για να συζητήσουμε για κάτι που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες γύρω μας και είναι γνωστό σε όλους, αλλά τουλάχιστον καταφέραμε να αναδείξουμε το πρόβλημα και να αρχίσουμε να είμαστε έστω και λίγο πιο ενημερωμένοι και ευαισθητοποιημένοι.
Μιλήσαμε, έστω και σύντομα, για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών. Χρειάστηκε βέβαια ένας νόμος ο οποίος ήρθε σχεδόν χωρίς συζήτηση και που στην πραγματικότητα κανείς μας δε γνωρίζει τι ακριβώς λέει, όπως άλλωστε γίνεται και με κάθε άλλο νόμο σε αυτόν τον τόπο. Ακόμα και έτσι όμως ξεκίνησε μια συζήτηση που, μπορεί να έχει πολύ μέλλον, αλλά επιτέλους γίνεται δημόσια.
Καταφέραμε επίσης να αρχίσουμε να αναπτύσσουμε αντιφασιστικά αντισώματα. Πριν από 4 χρόνια η Χρυσή Αυγή και τα μέλη της βομβάρδιζαν όλες τις συζητήσεις με την προπαγάνδα τους στην οποία πολλοί λίγοι ήταν αυτοί που ήξεραν πώς να απαντήσουν. Σιγά-σιγά άρχισε να φαίνεται η παραποίηση της ιστορίας και της αλήθειας που κάνουν για να ταιριάζουν στα επιχειρήματά τους. Η προσπάθεια αντιπληροφόρησης που είχε ξεκινήσει από παλιά και έγινε ακόμα πιο έντονη με τον θάνατο του Παύλου Φύσσα άρχισε να αποδίδει και τους καρπούς της τους είδαμε φέτος: μια Χρυσή Αυγή στάσιμη, που απέτυχε σε 2 εκλογές να αυξήσει ουσιαστικά τα ποσοστά της ακόμα και όταν οι συνθήκες ήταν για αυτήν οι πλέον ευνοϊκές. Μπορεί να παραμένει μέσα στη Βουλή και να συνεχίζει την φασιστική της προπαγάνδα, αλλά τα όνειρα για 10%, δεύτερη θέση και κυβερνητικά πόστα πήγαν περίπατο.
Ακόμα και μετά τον διχασμό που ήρθε από το δημοψήφισμα, καταφέραμε να βγούμε ενωμένοι. Απογοητευμένοι μεν, ενωμένοι δε. Πλέον, το γενικότερο συναίσθημα που επικρατεί δεν είναι αυτό της κόντρας ανάμεσα σε ομάδες πολιτών, αλλά των πολιτών κόντρα στους πολιτικούς. Μπορεί το πολιτικό μας σύστημα να έχει πληγεί και να είμαστε καχύποπτοι απέναντί του, αλλά τουλάχιστον είμαστε όλοι μαζί καχύποπτοι απέναντί του.
Μπορεί λοιπόν να ήταν για όλους μας μια άσχημη χρονιά, αλλά φέτος καταφέραμε πράγματα που παλιά μας φαίνονταν μακρινά ή ακατόρθωτα. Αυτή όμως είναι η λέξη κλειδί: «καταφέραμε». Μπορεί κάποιο ουτοπικό κράτος να υποδεχόταν και να περιέθαλπε από μόνο του τους χιλιάδες πρόσφυγες, αλλά δεν ζούμε σε ένα ουτοπικό κράτος. Οι καιροί μας προσφέρουν τα μέσα για να αναδείξουμε τα προβλήματά μας και για να οργανωθούμε από μόνοι μας προκειμένου να τα λύσουμε. Ας δούμε για παράδειγμα την Κύπρο: οι δύο λαοί κόντρα σε διεθνή συμφέροντα θέλησαν να λυθεί το Κυπριακό, βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι και, από ό,τι φαίνεται, αρχίζει να αχνοφαίνεται επιτέλους η προοπτική εξεύρεσης κάποιας λύσης. Δεν είναι μόνο ο Αναστασιάδης και ο Ακιντζί που κάνουν αυτά τα άλματα προόδου, είναι και οι λαοί δίπλα τους (και όχι πίσω τους) που τους δίνουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να κάνουν αυτά τα άλματα.
Μπορούμε να καθορίζουμε εμείς τις εξελίξεις; Από ό,τι φαίνεται μπορούμε και σε ένα μεγάλο βαθμό το 2015 ήμασταν εμείς που τις καθορίσαμε. Μακάρι να καταφέρουμε ακόμα περισσότερα το 2016.
Καλή νέα χρονιά λοιπόν και ευτυχισμένο 2016 να έχουμε!
φωτογραφία από lesvosnews.gr
