γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η αναστροφή του αρνητικού κλίματος για την κυβέρνηση δεν επιτυγχάνεται. Και μετά τις φιέστες και το θρίαμβο ανάπτυξης τι;
Η ετήσια έκθεσή της ΤτΕ δεν είχε καλά μαντάτα για το ατού των κυβερνώντων. Προειδοποιήσεις τόνιζε παρά θετικά αναγνώσματα για την επιστροφή στην κανονικότητα. Τα ίδια και ο τέως. Τι κι αν τους έλεγε τα μελλούμενα για το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα και χρέος, ως αποτέλεσμα της αλματώδους αύξησης των δαπανών και του δημόσιου τομέα. Είχαν φροντίσει πολύ νωρίτερα να διαιωνίσουν το πολιτικό τους είδος.
Ακόμη και σήμερα όμως εθελοτυφλούν μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα που συνοψίζει υψηλή ανεργία, μισθούς εξαθλίωσης, υπερφορολόγηση, δυσανάλογες εισφορές, μειωμένες δημόσιες επενδύσεις και στασιμότητα. Η δήθεν ολιστική ανάπτυξη, δυστυχώς θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη και την πεζή λογιστική διάσταση της πραγματικότητας, διότι διαφορετικά οδηγείται σε λογικά άλματα ή αλλιώς εξαπάτηση.
Ανάπτυξη δεν έρχεται με πολιτικές επιδομάτων και περιορισμού. Η οικονομία ψυχορραγεί. Η αγορά είναι στα χαμηλότερα επίπεδα, οι χειμερινές εκπτώσεις δε βοήθησαν και η γενικότερη κατανάλωση είναι από στάσιμη έως αρνητική. Εάν μάλιστα λάβουμε υπόψη το διεθνές αρνητικό και επισφαλές οικονομικό κλίμα που διαφαίνεται για το ΄19 και τη μείωση που δείχνει ο τουρισμός αντίστοιχα, τότε το 1,9% ανάπτυξη του Διοικητή μοιάζει εξωπραγματικό. Ό,τι πρότεινε είναι γνωστό, όπως γνωστή είναι και η διαχρονική προσπάθεια απαξίωσης αυτού από την κυβέρνηση, η οποία αντί για ιδιωτικοποιήσεις σε ΕΛΠΕ, Ελληνικό και ΔΕΗ κάνει προκηρύξεις διορισμών και αντί για προσέλκυση επενδύσεων μηχανορραφεί επιδόματα και νέες παροχές. Παλιά συνταγή δοκιμασμένη.
Το πολιτικό προσωπικό ανέκαθεν ήταν κατώτερο των περιστάσεων. Τα προβλήματα της οικονομίας όμως δεν ήταν απότοκο της παγκόσμιας κρίσης παρά προβλήματα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και κρατισμού. Προβλήματα που στηρίχτηκαν στην κατανάλωση με δανεικά, στις ρεμούλες και στην υπέρμετρη αύξηση των κρατικών δαπανών σε μισθούς, συντάξεις και λογής επιδόματα, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.
Είναι πραγματικά θλιβερό σήμερα οι δαπάνες της γενικής κυβέρνησης να είναι σχεδόν ίσες με εκείνες του 2008. Απαιτείται λοιπόν μια ριζική μεταρρύθμιση με γνώμονα τη μείωση του κράτους και την προσέλκυση νέων επενδύσεων. Κύρια όμως απαιτείται το τέλος της ψευδαίσθησης του λαού και των δημαγωγών που επικυρώνουν ιδεοληπτικές ιδεολογίες με εύκολα συμπεράσματα και εύκολες λύσεις.
