Αρχικά ας συμφωνήσουμε ότι αν οι εκλογές δεν είχαν αναβληθεί νικητής από την πρώτη Κυριακή θα ήταν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Ήταν ήδη πρόεδρος της ΝΔ, όλοι γνωρίζαμε σε έναν βαθμό τι να περιμένουμε από εκείνον και στα μάτια των ψηφοφόρων ήταν η πιο ασφαλής επιλογή. Περίπου δύο μήνες μετά, η πιο ασφαλής επιλογή στα μάτια των περισσότερων ψηφοφόρων ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Γιατί μας νοιάζει ποιός φαίνεται ασφαλέστερος; Γιατί σχεδόν στο σύνολό τους όσοι ψήφισαν στις εσωκομματικές της ΝΔ έχουν απογοητευτεί από τα ρίσκα που πήραμε στο παρελθόν, είτε αυτά ήταν στις εθνικές εκλογές του 2009 ή του 2015, είτε ήταν στο δημοψήφισμα, ακόμα και αν ελάχιστοι από αυτούς ήταν ανάμεσα σε εκείνους που ρίσκαραν.
Το αίσθημα της ασφάλειας ήταν στην πραγματικότητα το μεγάλο στοίχημα των εσωκομματικών εκλογών της ΝΔ και πιθανότατα το ίδιο θα ισχύει και για τις εθνικές εκλογές όποτε και αν γίνουν, κάτι το οποίο γνωρίζει και η κυβέρνηση. Όπως είναι γνωστό από πολλά ρεπορτάζ, ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του θέλουν να ξεμπερδεύουν με Τρόικες, προαπαιτούμενα και άλλες ανακατωσούρες όσο το δυνατόν γρηγορότερα, προφανώς για τον ίδιο λόγο: να κάνουν τον ψηφοφόρο να πιστέψει ότι μαζί τους μπορεί να αισθάνεται ασφάλεια. Αν καταφέρει ο Πρωθυπουργός να κυβερνήσει τη χώρα για 1,5-2 χρόνια χωρίς ουσιαστικά προβλήματα τότε, παρά όλα τα λάθη, τον νεποτισμό, τις γκάφες και τη φθορά, θα είναι και πάλι το φαβορί για τη νίκη.
Ένας άλλος λόγος της νίκης Μητσοτάκη -αλλά και ένας από τους λόγους που οι ψηφοφόροι ένιωθαν περισσότερη ασφάλεια και ταυτίστηκαν περισσότερο με το πρόσωπό του- ήταν ότι όχι απλά αποδέχτηκε, αλλά προέβαλλε κιόλας τα μειονεκτήματά του. Ο κόσμος έχει σιχαθεί τις δικαιολογίες, τα «όχι δεν είναι ακριβώς έτσι» και τα «δεν είναι αυτό που νομίζεις». Έχει βαρεθεί να του ωραιοποιούν τα πράγματα και να του λένε «δεν συμβιβάστηκε, έκανε έναν συμβιβασμό». Ειλικρινά αναγνώστη, τι σου φαίνεται πιο ωραίο: να σου πουν «το μνημόνιο 3 έχει μόνο θετικά, είναι πολύ καλύτερο από τα δύο προηγούμενα και λειτουργεί υπέρ του ελληνικού λαού» ή να σου πουν «διαπραγματευτήκαμε, δώσαμε τη μάχη μας και δεν τα καταφέραμε»; Και τα δύο είναι υπαρκτά επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και, ας είμαστε ειλικρινής, το δεύτερο είναι ένα σαφώς δυνατότερο από το πρώτο. Από τη στιγμή που ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης αναγκάστηκε να βρίσκει δικαιολογίες για τα πάντα -την αναβολή των εκλογών της ΝΔ, τα σενάρια για κυβέρνηση συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ, τη συναίνεση στο ΣΥΡΙΖΑ, τη μη συναίνεση στο ΣΥΡΙΖΑ, την αναποφασιστικότητα για τη συναίνεση στο ΣΥΡΙΖΑ- άρχισε να θυμίζει όλους αυτούς που σιχαθήκαμε το 2015.
Πέρα όμως από το ότι έχουμε βαρεθεί τις δικαιολογίες, μας αρέσουν οι άνθρωποι με ελαττώματα. Έχω γράψει και το παρελθόν άρθρο πάνω σε αυτό με τίτλο «Σεξ, OkCupid και Άδωνις Γεωργιάδης» που με βάση τα συμπεράσματα των επιστημόνων του OkCupid εξηγεί γιατί ο Άδωνις Γεωργιάδης, ίσως ο πολιτικός με τα περισσότερα και πιο προφανή ελαττώματα, θα βγαίνει Βουλευτής για πάντα. Μη πάτε όμως μακριά, σκεφτείτε μία εικοσάχρονη και αναρωτηθείτε με ποιόν είναι πιο πιθανό να τα φτιάξει, με έναν κόντρα ξυρισμένο καθώς πρέπει που φοράει πουκάμισα και έχει καλές παρέες ή με αυτόν που οι γονείς της δεν θα ήθελαν να κάνει παρέα; Δεν φταίει ούτε η εικοσάχρονη ούτε οι γονείς της. Όσο πιο φανερά είναι τα «προβλήματα» ενός ανθρώπου, τόσο πιο προσιτός και αρεστός είναι.
Όταν λοιπόν ο Μεϊμαράκης κατηγορούσε τον Μητσοτάκη για τις απολύσεις από το δημόσιο ουσιαστικά του έκανε την καλύτερη δυνατή διαφήμιση. Όταν όλοι τον κατηγορούσαν ότι δεν θα κατάφερνε τίποτα αν δεν είχε το επώνυμο του πατέρα του ουσιαστικά του έκαναν τεράστια χάρη. Το μόνο που είχε να κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν να αποδεχτεί χωρίς δικαιολογίες τις κατηγορίες και να τους αφήσει να συνεχίζουν να λειτουργούν υπέρ του.
Τέλος, από νωρίς ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του κατάλαβε ότι για να νικήσεις δεν πρέπει να αρέσεις λίγο σε όλους αλλά να αρέσεις πολύ σε κάποιους. Μη σας φαίνεται περίεργο, είναι άλλωστε αυτό που σε μεγάλο βαθμό έδωσε τη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ δύο φορές το 2015 και στη ΝΔ το 2012. Με απλά λόγια: ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης αρέσει στους περισσότερους ψηφοφόρους, όχι όμως αρκετά για να σηκωθούν κυριακάτικα από τον καναπέ τους, να περιμένουν στην ουρά 2 ώρες και να δώσουν 3 ευρώ για να τον ψηφίσουν. Αντίθετα, τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον αντιπαθεί μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων. Δεν τον αντιπαθούν όμως αρκετά για να σηκωθούν κυριακάτικα από τον καναπέ τους, να περιμένουν στην ουρά 2 ώρες και να δώσουν 3 ευρώ για να ψηφίσουν κάποιον άλλο.
Ουσιαστικά, είναι το ίδιο συμπέρασμα με πριν: μπορεί να αρέσεις σε πολλούς από λίγο, αλλά έτσι δεν θα καταφέρεις τίποτα σε τομείς όπως η πολιτική. Αντίθετα αν αρέσεις πολύ σε λίγους τότε έχεις σίγουρη πολιτική καριέρα. Για να δείτε πόσο αλήθεια είναι αυτό, απλά σκεφτείτε στην τύχη 3 πολιτικούς αρχηγούς και δείτε ότι είναι ο ορισμός του συγκεκριμένου κανόνα.
Αυτό το πράγμα λοιπόν κατάφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να το εκμεταλλευτεί μέχρι και στο πως μοίρασε τον τηλεοπτικό του χρόνο. Δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να εμφανιστεί ισόποσα σε όλα τα κανάλια, τις εφημερίδες και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Από τη στιγμή που κέρδισε το κοινό του ΣΚΑΙ είχε ήδη κερδίσει τη μισή μάχη. Αντίστοιχα, όση επίδραση είχε στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ η αρνητική απέναντί του στάση του ΣΚΑΙ στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, τόση επίδραση είχε η στάση της Αυγής υπέρ του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στις εσωκομματικές. Οι περισσότεροι από αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι φανατικοί του ΣΚΑΙ και, κατά προέκταση, δεν είχε νόημα να προσπαθήσει να τους κυνηγήσει κάποιος υποψήφιος πρόεδρος της ΝΔ γυρνώντας όλα τα υπόλοιπα ΜΜΕ.
Σας υποσχέθηκα όμως συμπεράσματα σε σχέση με τις εθνικές εκλογές και όχι με τις εσωκομματικές. Αυτό λοιπόν που καταλαβαίνουμε είναι ότι οι προεκλογικές εκστρατείες στην Ελλάδα έχουν πλέον αναβαθμιστεί, κάτι που φάνηκε από το πόσο διαφορετική από ό,τι έχουμε συνηθίσει ήταν αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τέτοια καθολική και πολύπλευρη επικοινωνιακή επικράτηση είχαμε ξαναδεί μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ στις 3 αναμετρήσεις του 2015, όταν επικοινωνιακά η ΝΔ ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Είναι λογικό λοιπόν να περιμένουμε ότι αντίστοιχη προσπάθεια θα δούμε από τη ΝΔ και στις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Οι καμπάνιες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά απέχουν πολύ από τα επίπεδα των αμερικανικών κομμάτων, αλλά επικοινωνιακά στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή ξεχωρίζουν με διαφορά από τους υπόλοιπους.
Μένει να δούμε πόσο θα διαλέξουν τα κομματικά επιτελεία να πάνε στα άκρα την κόντρα μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Ήδη υπάρχει ένα κλίμα διχασμού μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων το οποίο καλλιεργείται σκόπιμα από τα δύο κομματικά επιτελεία. Θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν όλα τα μικρότερα κόμματα ή τελικά θα οδηγηθούμε σε έναν νέο δικομματισμό; Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά τις επόμενες εκλογές θα υπάρχει ένας νέος πολιτικός χάρτης, πολύ διαφορετικός από αυτόν που βλέπουμε σήμερα.
