γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Παρά το γεγονός ότι η αγορά του φαρμακείου ανακάμπτει, εντούτοις η παροχή υγειονομικών υπηρεσιών μακροπρόθεσμα αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα επιβίωσης.
Με αφορμή τα rapid test κορονοϊού, το φαρμακείο πέτυχε να απωλέσει ακόμη μια ευκαιρία στο να αναδείξει τον υγειονομικό του ρόλο. Η ευθύνη βαραίνει εκείνους που αδυνατούν να διαφυλάξουν τις υπηρεσίες του κλάδου τους. Υπηρεσίες, η πολλαπλότητα των οποίων εκτείνεται από την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας μέχρι την εμπειρία ομορφιάς, ευεξίας και wellbeing. Σε μια περίοδο μάλιστα όπου το μέσο αιτούμενο των συνταγών είναι στο 1/3 του 2009 με συνέπεια να αδυνατεί να συντηρήσει τον όγκο των φαρμακείων.
Με μέσους υπολογισμούς, σχεδόν 10 εκατομμύρια ευρώ δαπανώνται μηνιαίως πανελλαδικά για τις ανάγκες των πράξεων αυτών. Οι δαπάνες αυτές αναμφίβολα συμβάλουν στα έσοδα των επιχειρήσεων που επλήγησαν σημαντικά από την κρίση και αποτελούν φορολογητέο έσοδο σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις.
Είναι βέβαιο πως σε μια ελεύθερη οικονομία ο ανταγωνισμός πρέπει να λειτουργεί και φαινόμενα εναρμονισμένης πρακτικής θα πρέπει να κατακεραυνώνονται. Ωστόσο το κράτος θα έπρεπε να επιβάλλει στις συγκεκριμένες πράξεις ένα ελάχιστο πλαφόν 5 ευρώ λόγου χάρη, ως παροχή υγειονομικής υπηρεσίας με το αντίστοιχο φορολογικό στοιχείο και πάνω εκεί να μπορεί κάθε επιχείρηση να προσθέτει την τιμή των υλικών, του χρόνου και του κόπου. Διότι διαφορετικό είναι η τιμή ενός προϊόντος από την αξία μιας υγειονομικής πράξης.
Θα διαμορφώνονταν έτσι ένα ελάχιστο ποσό 8 έως 10 ευρώ, που θα συμπεριλάμβανε την αξία και την τιμή με πολλαπλά μηνύματα. Αφενός δεν θα απαξιώνονταν η σπουδαιότητα της υγειονομικής πράξης. Αφετέρου θα έδινε στο κράτος ένα επιπλέον σημαντικό έσοδο καθώς θα φορολογούταν η υπηρεσία με 40%. Η επαναλαμβανόμενη δαπάνη θα πίεζε περισσότερο τους ανεμβολίαστους πολίτες να οδηγηθούνε στον αναγκαίο για την κοινωνική ανοσία εμβολιασμό. Θα δημιουργούσε επιπλέον ένα σημαντικό προηγούμενο ορθής υγειονομικής πρακτικής πρωτοβάθμιας φροντίδας, πέρα από πράξεις δίπλα σε σόμπες και πεζοδρόμια, διαμορφώνοντας νέες υποδομές στον κλάδο, με την αντίστοιχη αμοιβή βέβαια όπως συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη για τις υπηρεσίες που τα φαρμακεία προσφέρουν.
Σήμερα η συγκεκριμένη πράξη έχει χάσει την προστιθέμενη αξία που θα έπρεπε να έχει, απαξιώθηκε και επιπλέον κινεί υποψίες και ψίθυρους πλημμελούς ή και καθόλου άσκησης, κατά το αρνητικό παράδειγμα του Παλαμά. Είναι γνωστό άλλωστε πως, ενόσω κάποιοι εχθρεύονται την οργανωμένη κοινωνία αρεσκόμενοι στα ματζούνια, τα τάματα, τις γνωριμίες και στο φιλάρεσκο εγώ, άλλοι εκμεταλλεύονται τις αδύναμες αυτές καταστάσεις προκειμένου για έσοδα και υποτιθέμενη πελατειακή επιρροή.
Η πολιτεία επομένως οφείλει να ενσκήψει στο ζήτημα και επιπλέον να ασκήσει ελέγχους προκειμένου να πατάξει παραβατικές συμπεριφορές σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
