γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία και οι μεγάλες δυνάμεις αναζητούν νέους ρόλους στην διεθνή σκηνή, υπάρχουν και οι νέοι που είναι απογοητευμένοι από την πολιτική και δηλώνουν φόβο και ανασφάλεια για το μέλλον. Έχουν δίκιο όταν βλέπουν τους ηγέτες να μην ενδιαφέρονται για το πώς θα κάνουν καλύτερη την ζωή τους, πώς θα τους δώσουν κίνητρα να αναπτύξουν τις δυνατότητες τους.
Οι περισσότεροι νέοι σε όλον τον κόσμο δεν βλέπουν και με τόσο καλό μάτι την πολιτική. Θεωρούν ότι δεν χρειάζεται να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο και έχουν δίκιο, γιατί ούτε βλέπουν να τους δίνει κανείς πραγματική προσοχή ούτε κάποιον τρόπο για να ακουστούν. Έχουν πάρα πολλές ανησυχίες για πολλά θέματα, από την πολιτική μέχρι και για την κλιματική αλλαγή, αλλά δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα. Αποτέλεσμα, οι περισσότεροι αποφασίζουν να μην ασχοληθούν με τα κοινά και τον κόσμο γύρω τους και να λένε δικαίως ότι «αφού δεν ασχολείται κανείς μαζί μας, γιατί να ασχοληθούμε εμείς μαζί τους;»
Έτσι φτιάχνεται μία γενιά αποϊδεολογοκοποιημένη που δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική. Σημεία των καιρών. Δεν είναι μόνο στον υπόλοιπο κόσμο οι νέοι που νιώθουν φόβο και ανασφάλεια για το μέλλον τους· είναι και οι Έλληνες που νιώθουν το ίδιο. Η Ελλάδα στα δέκα χρόνια της κρίσης είδε να φεύγει η πρώτη γενιά μορφωμένων μεταναστών, γιατί διαπίστωσαν ότι στην Ελλάδα δεν θα έχουν μέλλον. Λίγο η κρίση, λίγο η αναξιοκρατία, το πρώτο brain drain έγινε γεγονός. Ανοικτή πληγή που αιμορραγεί ακόμη και δεν ξέρουμε εάν και πώς θα κλείσει.
Οι νέοι συμπατριώτες μας που έμειναν στην Ελλάδα της κρίσης έζησαν από κοντά όλες τις εκφάνσεις της δεκαετούς κρίσης. Ίσως τους έκανε κάποιο καλό, σκλήρυναν και ωρίμασαν, δίκαια όμως παραμένουν δύσπιστοι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα αλλά και στο ελληνικό κράτος. Σπουδάζουν, ανοίγουν τα φτερά τους και καταλήγουν να επαληθεύουν τη ρήση του Παπανδρέου όταν αυτοί και οι φίλοι τους γίνονται τα «γκαρσόνια της Ευρώπης».
Γενικότερα όμως οι Έλληνες έχουν τα ίδια συναισθήματα, θεωρούν ότι οι πολιτικοί δεν ασχολούνται μαζί τους και μένουν άπραγοι. Και όλοι μαζί με μία φωνή λένε προς τους πολιτικούς « δεν ασχολείστε μαζί μας, δεν ασχολούμαστε μαζί σας». Δυστυχώς έτσι τρέφονται τα ακραία φαινόμενα στην πολιτική. Να, λοιπόν, η ευκαιρία για τον προοδευτικό χώρο και την αριστερά που στην Ελλάδα έχει χάσει την ψυχή της και ιδεολογία της να αγκαλιάσει και να ακούσει τους νέους. Αλλά η ίδια φαίνεται έχει άλλες προτεραιότητες και δεν το προτιμάει…
