γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Παρά την ακρίβεια, η εμπιστοσύνη των καταναλωτών και των επενδυτών στην αγορά δείχνει σταθερή. Οι αποδείξεις είναι εμφανείς.
Η ανεργία μειώθηκε στο 11,6% στο Γ΄ τρίμηνο του ΄22 και η παραγωγή, παρά τα αυξημένα κοστολόγια και τις διαμαρτυρίες του ΣΕΒ, κάνει τις εξαγωγές να σπάνε όλα τα προηγούμενα ρεκόρ με σχεδόν +40%. Ο τουρισμός, εσωτερικός – εξωτερικός, ξεπερνά το ΄19. Παρά τα ενεργειακά άλγη οι καταθέσεις των νοικοκυριών αυξήθηκαν κατά 6,6 δισ., συνέπεια των θετικών πολιτικών της κυβέρνησης και αντίστοιχα η ρευστότητα των υγειών επιχειρήσεων, συνέπεια της ανάπτυξης και των τραπεζικών πιστώσεων. Το χρηματιστήριο διάγει εξαιρετικές μέρες, προεξοφλώντας πολιτική και οικονομική σταθερότητα. Ο δείκτης παραγωγής στις κατασκευές του Γ΄ τριμήνου ΄22 έγραψε +20,7%, με τις πολυκατοικίες να φυτρώνουν σαν μανιτάρια. Παρά την αρνητική στεγαστική πίστη και τα ακριβότερα κοστολόγια, σχεδόν όλα τα έργα είναι μοσχοπουλημένα. Το λιανεμπόριο επίσης κατέγραψε σχεδόν διψήφια ανάπτυξη το ΄22, συνεπικουρούμενο από τον τουρισμό.
Παρά τα δάκρυα για την ακρίβεια λοιπόν οι καταναλωτές, με επιμέρους διαφοροποιήσεις, αγοράζουν τον ίδιο αριθμό τεμαχίων συντηρώντας αμείωτη τη ζήτηση. Βάσει της προσφοράς και ζήτησης, οι παραγωγοί, οι μεταποιητές και οι μεσάζοντες, επιλέγουν να κρατούν ανεβασμένες τις τιμές, ισορροπώντας ψηλότερα την αγορά, προκειμένου να διευρύνουν τα κέρδη τους όσο η ζήτηση διαρκεί, παρά να τις μειώσουν ανάλογα με την μείωση του κόστους.
Η πατροπαράδοτη κλαψολαγνεία του μικροεπιχειρείν συνεπικουρεί πάραυτα. Εάν μάλιστα η ζήτηση προκύπτει αβίαστα από τον τουρισμό ή τους λογής “Μύλους Ξωτικών”, τότε τα πράγματα απλοποιούνται, αδιαφορώντας για τις μελλοντικές επιπτώσεις στις τοπικές κοινωνίες, με τη διαμονή και εστίαση να πλήττονται κατόπιν σκληρά. Την αρχή του «ότι φάμε κι ότι αρπάξουμε» φαίνεται να ενστερνίζονται πολλοί, με πειραγμένους καταλόγους, πλασματικές εκπτώσεις και παζάρια μόνο για ντόπιους…
Ήδη στην περιοχή μας το προϊόν αυτών θεωρείται εξαιρετικά υπερτιμημένο. Παραδόξως ενώ δηλώσαμε 79 δις στην εφορία, φαίνεται πως καταναλώσαμε 129 κατά την Eurostat. Το πρόβλημα δεν είναι η προφανής φοροδιαφυγή, καθώς αυτή στηρίζει ένα “κοινωνικό περιθώριο” που διαφεύγει του κράτους. Υπάρχουν άλλωστε τρόποι να μειωθεί δραστικά, όπως η γενίκευση των pos, η διασύνδεση των ταμειακών, η μείωση των μετρητών ακόμη και ανάλογα με τον ΚΑΔ και βέβαια περισσότεροι έλεγχοι.
Σήμερα, το ζήτημα είναι διττό. Αφενός, μια κρατικοδίαιτη μικροεπιχειρηματικότητα επιδιώκει να αναδυθεί με πολιτικούς μεσάζοντες ειδικών συμφερόντων, ζητώντας με διάφορους τρόπους στήριξη από το κράτος, με ζημία των φορολογουμένων δηλαδή, όταν αφετέρου αυτή εκμεταλλεύεται ανήθικα τη ζήτηση των καταναλωτών. Στο πρόσφατο παρελθόν, ανήθικοι πολιτικοί έπλαθαν κουτοπόνηρους μικροεπιχειρηματίες.
Ελπίζουμε να μην το ξαναδούμε.
