γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ο κερδισμένος χρόνος λειτουργεί σε βάρος της παράταξης και της χώρας. Με βερμπαλισμούς και λογύδρια περί κυβερνώσας Αριστεράς, η αλλαγή δεν έρχεται. ΠΑΣΟΚ, Ελιά, Δημοκρατική Παράταξη και τώρα ΚΙΝΑΛ. Ένα ΠΑΣΟΚ, που δυσανάλογα έλαβε την ευθύνη αλλά ουδέποτε αναγνώρισε τα σφάλματα και τις εγκληματικές πολιτικές. Κι αν πολλοί, ελαφρά τη καρδία, θεωρούν πως αποκλειστικά ευθύνεται για την κρίση, ας αναλογιστούν τα καμώματα της κυβέρνησης Καραμανλή. Η αυτοκριτική ουδέποτε έβλαψε κάποιον.
Η σημερινή ηγεσία του ωστόσο, γαντζωμένη στην ηγεσία με ψιμυθιολογικές πολιτικές δεν τραβάει. Αποτελεί για τους πολίτες προέκταση του νεποτισμού και του φαύλου. Ο επαμφοτερίζον πολιτικός λόγος χάσκει χωρίς ιδεολογικό στίγμα, χωρίς ουσιαστικό έρμα, πελαγοδρομώντας ανάμεσα στην ηγετική φυσιογνωμία του Ανδρέα και τον λαϊκισμό του Αλέξη, προσδοκώντας ένα εκλογικό ατύχημα.
Η δυσκολία της ηγεσίας του έγκειται στο να αποκηρύξει το μοντέλο του πολίτη που δημιούργησε, της αναξιοκρατίας και του πελατειασμού. Η πάλαι ποτέ προσαρμοστικότητα του ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζεται σήμερα από ακαμψία και υπέρμετρο συντηρητισμό, αδυνατώντας να γίνει ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Πίσω από αυτόν τον μασκαρεμένο πράσινο ήλιο του ΚΙΝΑΛ, κρύβονται καρέκλες και οφίκια, καθώς όσο οι αποστρατείες δεν επιδιώκονται, τόσο τα πολιτικά “ρετιρέ” θα είναι εκεί, απομυζώντας και την τελευταία ικμάδα του κόμματος. Η υποτιθέμενη σύνθεση συσκοτίζει το μήνυμα και τους στόχους, παρά υπηρετεί την παράταξη και την χώρα.
Η εικόνα δεν είναι ελκυστική, πολιτική συζήτηση δεν γίνεται και πολλά στελέχη αδυνατούν να εκφέρουν λόγο. Χάχανα και λάχανα μόνο. Η δημιουργία νέων επαγγελματικών πολιτικών στελεχών είναι η αναγκαία συνθήκη σήμερα, εάν πραγματικά πιστεύει στο μέλλον του. Η ζώσα παράταξη δεν χρειάζεται ούτε πολίτες του κόσμου, ούτε αριβίστες, ούτε ιστορικά ονόματα. Ανανέωση και ανασυγκρότηση χρειάζεται και κύρια την αμέριστη συνδρομή εκείνων που επέλεξαν τη σιωπηλή διαμαρτυρία της εξέδρας. Τις τύχες στα χέρια της πρέπει. Η ανάταξη της εμπιστοσύνης των πολιτών απαιτεί ήθος, έντιμα πρόσωπα και ξεκάθαρες πολιτικές, πέρα από λαϊκισμούς και αυταπάτες. Η πλαισίωση του νέου που φέρνει ο Ανδρουλάκης είναι σημαντική. Ζυμωμένος στα ευρωπαϊκά σαλόνια και με προίκα τις 180 χιλιάδες λαϊκούς ψήφους, βρίσκεται σε αναμονή.
Σήμερα οι κοινωνικές ανάγκες της κοινωνίας εκφράζονται στους επαγγελματικούς συλλόγους, στα Πανεπιστήμια, στην αυτοδιοίκηση και στους συνδικαλιστικούς φορείς με μεγάλη επιτυχία από τους σοσιαλιστές. Το κενό αυτό της πολιτικής εκπροσώπησης αδυνατεί να πληρώσει ο αναρχοαριστερός ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται λοιπόν η συνειδητοποίηση της αλλαγής στην ηγεσία, η σπίθα στην έμπνευση και την αξιοπιστία.
