Φαυλότητα, αλαζονεία και περιφρόνηση των πολιτών οδήγησαν σε οικειοποίηση του κράτους, σε offshore, σε μίζες, σε ρουσφέτια, σε άμισθους μπαμπάδες. Άμεσοι, έμμεσοι και υπέρ τρίτων φόροι παρείχαν ένα ιστό επιβαρύνσεων για να στηριχθούνε οι λογής άκαρποι κρατικοί φορείς και τα ταμεία, από τα μετοχικά των Δ.Υ, τη ΔΕΗ, τον ΕΛΓΑ μέχρι αθλητικά σωματεία και πολιτιστικοί σύλλογοι.
Η χώρα στην ουσία ήταν νεκρή από το ΄80, με τα δανεικά και την αυριανική λάσπη αλλά θάφτηκε οριστικά το 2010 με τα μνημόνια. Στους δε μνημονιακούς χρόνους τις διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να γίνουν, ανέλαβαν να τις εφαρμόσουν όλοι εκείνοι που είχαν όφελος να μην αλλάξει τίποτε. Οι κρατικοδίαιτοι κηφήνες δηλαδή. Δεν είναι τυχαίο το ότι ψήφιζαν μέτρα τα οποία δεν υλοποιούσαν ποτέ. Εσχάτως δε και αντίμετρα.
Το ίδιο κατεστημένο, με διαφορετική προβιά σήμερα, οδύρεται για τις ιδιωτικοποιήσεις, τις περικοπές, την υπερφορολόγηση και την υπανάπτυξη. Ζητά μετά επιτάσεως δανεικά για να συνεχίσει την καταστροφική του πολιτική. Οι ισχυρές αντιστάσεις στην αλλαγή, η ηθική οκνηρία και η ανήθικη κλεπτοκρατία γιγάντωσαν τις δυνάμεις του τυχοδιωκτισμού και του παραλόγου.
Σήμερα, αριστεροί και δεξιοί λαϊκιστές αναμοχλεύουν τον Κεϋνσιανισμό, αισχυνόμενοι να αποκαλεστούν καπιταλιστές, παραβλέποντας πως αυτός λειτουργεί σε χώρες με παραγωγικό ιστό. Στη δική μας πραγματικότητα, της ανύπαρκτης παραγωγής και των ιδεολόγων ραντιέρηδων, καθότι διαχρονικά μοιράζαμε διευκολύνσεις, επιδοτήσεις, επιδόματα και διορισμούς, τα Κεϋνσιανά κελεύσματα θα γινόταν καθρεφτάκια και εισαγόμενα προϊόντα. Ένα νέο εμπορικό έλλειμα δηλαδή.
Οι μπαγάσες της πολιτικής λοιπόν, των σταγονιδίων και της αξιοπρέπειας, ενίοτε επιδίδονται σε κορώνες αντιευρωπαϊσμού, ταυτίζοντας την πνευματική μας οκνηρία με τα κελεύσματα των κακών ξένων, το φιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό ή οτιδήποτε άλλο εύκαιρο, αποδίδοντάς τους μειωτικά χαρακτηριστικά, αλλά επί δεκαετίες ασκούσαν πολιτικές συγκαλυμμένης σοβιετίας και προστατευτισμού, συνεπικουρούμενοι από τις λογής αριστερές παραφυάδες. Βόλεψαν και καταχράστηκαν δια την υμετέραν μακροημέρευση και δόξα.
Σήμερα γνωρίζουμε καλά γιατί τα πράγματα πήγανε άσχημα. Ας απομακρύνουμε λοιπόν τους λογής πολιτικούς απατεώνες και ας αποδεχτούμε μια κοινή βάση παραγωγικής ανασυγκρότησης με φιλελεύθερη κατεύθυνση και αυστηρό κρατικό έλεγχο, που θα περιέχει αυξημένες οικονομικές ελευθερίες, με δραστικά μικρότερη άμεση και έμμεση φορολογία, μακριά από εξυπηρετήσεις συντεχνιών. Διότι ενώ η κρίση για τους άλλους έγινε δημιουργική καταστροφή, για εμάς η καταστροφή συνεχίζει να αποτελεί πεδίο εξωραϊσμού των ταξικών σχέσεων παραγωγής, δίκαιης ή άδικης ανάπτυξης και βέβαιων αυταπατών. Επιτέλους ας αφήσουμε τον καπιταλισμό να λειτουργήσει για να δούμε μια άσπρη μέρα.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
