γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Το άρθρο του Κώστα Σημίτη στα Νέα είχε τίτλο «Μία επιτυχία που δεν ολοκληρώθηκε.» Στο άρθρο του ο πρώην πρωθυπουργός περιέγραφε την επιτυχίες του Ελσίνκι και κατέληγε ότι η μη εκμετάλλευση του Ελσίνκι από την κυβέρνηση Καραμανλή στην ευρωπαϊκή σύνοδο του 2004 έφερε τις απειλές και τους τωρινούς εκβιασμούς.
Οι πρόνοιες του Ελσίνκι ήταν σημαντικές, αλλά η χώρα μας δεν ήθελε να τις δει και μιλάμε για μία μυωπία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο πρώτος που μίλησε για μία διευθέτηση όλων των θεμάτων στο Διεθνές Δικαστήριο Χάγης ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στην συνάντησή του με τον Ντεμιρέλ στις Βρυξέλλες, αλλά ο Ντεμιρέλ δεν το δέχθηκε. Ο ίδιος ο Καραμανλής έχει εκμυστηρευτεί στον πατέρα Μητσοτάκη ότι ήταν λάθος του που έβγαλε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Ήταν τότε που παρέδωσε το μισό Αιγαίο στην Τουρκία και από τότε η Τουρκία διεκδικεί το μερίδιο που λέει ότι έχει.
Ο ίδιος όμως υποστήριζε ότι είναι καλύτερα «μία ατελή λύση σήμερα πάρα μία τέλεια λύση αύριο» με την Τουρκία.
Μπορούμε να πούμε ότι την εποχή Σημίτη η Ελλάδα είχε μία σωστή και οργανωμένη πολιτική απέναντι στην Τουρκία. Τότε όλοι πίστευαν ότι έχουν έναν άλλον Ερντογάν, πιο ένθερμο για την Ευρώπη, αλλά τώρα η Τουρκία έχει αλλάξει φιλοσοφία. Η Τουρκία τώρα είναι αποκολλημένη από την Ευρώπη και την Δύση και η Ελλάδα πρέπει να χαράξει μία νέα στρατηγική απέναντι στην γειτονική χώρα.
Στην χώρα μας υπάρχουν δύο σχολές που διαβάζουν την Τουρκία. Η μία είναι ότι η δράση φέρνει αντίδραση και ότι πρέπει να αντιδράσει στον αποκλεισμό της από τους πόρους της Ανατολικής Μεσογείου.
Και η δεύτερη είναι ότι με την «Γαλάζια Πατρίδα» και το Μνημόνιο ανάμεσα σε Τουρκία και Λιβύη αναθεωρεί την συνθήκη της Λοζάνης προς τα επάνω. Μιλάει για το «φρεσκάρισμα» της συνθήκης, δηλαδή αυτό που θέλει ο Ερντογάν.
Το πολιτικό σύστημα αντέχει την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης; Πρώτα οι δύο πλευρές πρέπει να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι για να υπογράψουν το συνυποσχετικό και είναι μάλλον βέβαιο ότι η Τουρκία δεν θα θέσει μόνο το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας. Μετά το συνυποσχετικό πρέπει να περάσει από την Ελληνική Βουλή γιατί είναι μία διεθνής συμφωνία.
Υπάρχει δεδικασμένο με μία υπόθεση για την νήσο των Όφεων που ανήκει στην Ουκρανία, αλλά ακουμπάει τις ακτές της Ρουμανίας. Οι δύο χώρες πήγαν στο ΔΔΧ και η απόφαση ήταν ότι δεν υπάρχει ούτε υφαλοκρηπίδα, ούτε ΑΟΖ, αλλά μόνο χωρικά ύδατα.
Στην χώρα μας όμως κυριαρχούν οι φωνές και ενίοτε ο λαϊκισμός, δεν θέλουν ψύχραιμες φωνές σαν του Σημίτη που τελευταία έχει αρθρογραφήσει πάμπολλες φορές για αυτό το θέμα.
Η αποδοχή που έχει ο Κώστας Σημίτης από στελέχη της Κυβέρνησης μαζί με την προσπάθεια του Πρωθυπουργού για στροφή προς τον φιλελευθερισμό και το κέντρο, έχουν βάλει πολλούς καραμανλικούς να βλέπουν «δάκτυλο» και να θεωρούν ότι γίνεται μια προσπάθεια για να τους αποξενώσουν από την Νέα Δημοκρατία.
