γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Προϊόντος του χρόνου ο διακαής πόθος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όλο και απομακρύνεται. Συνηγορούν τόσο οι επιλογές της κυβέρνησης όσο και οι εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ.
Η ανάπτυξη δείχνει να ξεπερνά το αρχικό 6,1%, με την ΕΕ να μιλά για πάνω από 7%, καταρρίπτοντας κάθε αντιπολιτευτικό επιχείρημα. Δεν είναι λίγα μάλιστα τα ποσά που δόθηκαν στις επιστρεπτέες προκαταβολές και στις αναστολές επίσης. Σήμερα δε, εν μέσω της ενεργειακής κρίσης, οι αποφάσεις της κυβέρνησης για επιδότηση των καταναλωτών, τονίζουν περαιτέρω τον κοινωνικό της χαρακτήρα, με τον υπουργό Κ. Σκρέκα να αναδεικνύεται σε θετικό πρωταγωνιστή της κρίσης.
Στα πλαίσια της πανδημίας, παρά τις αμφισημίες, τις πολιτικές σκοπιμότητες και τις κατσικανιές των κοπελιών, καθότι ως γνωστό στις συγκεντρώσεις της αριστεράς ο ιός δεν μεταδίδεται, και παρά το γεγονός ότι κυρίως οι ανεμβολίαστοι και κάθε λογής συνωμοσιολόγοι, θρησκόληπτοι και “ειδικοί” κατά την τελευταία έξαρση συναντούν τον Δημιουργό τους γρηγορότερα, εντούτοις η κοινωνία δεν επιθυμεί κανένα Lock down.
Οι πολίτες παρά τους περιορισμούς πειθαρχούν. Αυτός είναι ο λόγος που η κυβέρνηση δεν προχωρά σε περαιτέρω υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, εστιάζοντας στην ενημέρωση και την πειθώ.
Τα κυβερνητικά σχέδια έστω και δύσκολα επιτυγχάνονται. Δικαιώνονται μάλιστα, με τα Πολωνικά σύνορα να υπενθυμίζουν τον Έβρο, σε πείσμα των αριστερών εθνομηδενιστών, αλλά και στην αναγκαία ενεργειακή μετάβαση.
Παράλληλα, οι ζυμώσεις στην εγχώρια σοσιαλδημοκρατία αφυπνίζουν τον κοιμισμένο γίγαντα. Ένα χώρο που λεηλατήθηκε βάναυσα, με δημοκρατικότερα χαρακτηριστικά, λιγότερους αιθεροβάμονες και κυρίως αυθεντικότερους εκφραστές της εκσυγχρονιστικής σοσιαλδημοκρατίας, όπως ο Ανδρουλάκης και ο Λοβέρδος. Σταδιακά ανασυντάσσονται και δίνουν διέξοδο σ’ ένα κομμάτι του λαού που απεχθάνεται τις αριστερές καρικατούρες.
Μετά τα πολλαπλά χαστούκια λοιπόν οι ελπίδες της αξιωματικής αντιπολίτευσης για δημοσκοπική ανάταξη δεν ευοδώνονται. Στοιχημάτιζαν σε στραβοπατήματα της κυβέρνησης και όχι σε εκσυγχρονισμό του λόγου και του προγράμματός τους. Δύσκολα βέβαια θα συνέβαινε αυτό με πρόσωπα όπως ο Πολάκης, η Θεανώ, ο Βαρεμένος ή ο Μπαλάφας. Η νωπή μάλιστα εμπειρία της «πρώτης φοράς αριστεράς» με την καταστροφή της μεσαίας τάξης και της επιχειρηματικότητας αποδομεί κάθε μύθο.
Και ενώ στα οικονομικά ζητήματα με γογγυτά οι άμοιροι οδύρονται για όλα εκείνα που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν, καθώς θα τα έκαναν καλύτερα, στα πλαίσια της πανδημίας τυχοδιωκτικά στοχοποιούν το εκκλησίασμα και τα σώματα ασφαλείας ως προς την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, επιδιώκοντας καιροσκοπικά να γίνουν συντηρητικότεροι των εμβολιασμένων συντηρητικών. Καταδεικνύουν για πολλοστή φορά την εμπάθειά τους. Εσκεμμένα συντηρούν στο πεδίο της ρηματικότητας μετέωρα σημαίνοντα εγκλωβισμού και ανασφάλειας των πολιτών, προκειμένου να επιβληθούν. Ωστόσο ο χρόνος στέκει αμείλικτος σε βάρος τους.
