Αυτό το δίλημμα της τεράστιας πολιτικής, οικονομικής και θεσμικής ασάφειας, βιώνουμε σήμερα. Αποδείχθηκε δε πρόσφατα πάνω σε δύο κορυφαία διεθνή ζητήματα, τα οποία ανέδειξαν τις αδυναμίες του Ευρωπαϊκού θεσμικού οικοδομήματος.
Πρόσφατα, με αφορμή την επικείμενη καταστροφή, με την μέθοδο της υδρόλυσης, των χημικών όπλων της Συρίας, στην λεκάνη της Μεσογείου, η ευρωπαϊκή διπλωματία φάνηκε να παρατηρεί άπρακτη αυτή την εξόχως επικίνδυνη, και με πολλές σκοτεινές πτυχές, εξέλιξη, αρκούμενη σε αφελείς καθησυχαστικές ανακοινώσεις. Η ευρωπαϊκή διπλωματία επέδειξε μια φοβική και άβουλη πολιτική, της οποίας όμως οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές.
Η κρίση στην Ουκρανία θα πρέπει να μας διδάξει πολλά για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η ευρωπαϊκή διπλωματία από την αρχή της κρίσης φάνηκε εγκλωβισμένη στα εθνικά συμφέροντα των ισχυρών παικτών της Ευρώπης. Η Ευρώπη στην πρώτη τουλάχιστο φάση, λειτούργησε περισσότερο ως μια περιορισμένη διακρατική ομάδα παρά ως μια ενιαία, θεσμικά εκφραζόμενη, Δύναμη
Δεν φαίνεται βέβαια ότι το μεγάλο άλμα προς μια προωθημένη μορφή πραγματικής πολιτικής ένωσης της Ευρώπης, είναι πιθανό να γίνει στο πολύ προσεχές μέλλον. Πρέπει όμως να ενισχύσουμε την επικοινωνία, την αλληλοκατανόηση και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ των Κρατών και των Ευρωπαϊκών θεσμών και κυρίως μεταξύ αυτών των Θεσμών και των ευρωπαίων πολιτών.
Οι λίγοι Έλληνες ευρωβουλευτές που θα εκλεγούν στις προσεχείς Ευρωεκλογές θα χρειαστεί όντως να αναμετρηθούν με μεγάλες προκλήσεις και διλλήματα για το μέλλον της Ευρώπης με το οποίο είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένο και το μέλλον της Ελλάδας. Γιατί η Ευρώπη που θα έρθει θα πρέπει να είναι η Ευρώπη που θέλουμε.
