γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Στη μετά covid19 εποχή ήταν στραμμένη η τοποθέτηση του πρωθυπουργού. Οι στοχεύσεις για το μέλλον εστίασαν στους νέους, στην ενίσχυση των παραμέτρων που βελτιώνουν το οικονομικό κλίμα και στο θετικό κοινωνικό αποτύπωμα που αυτές αφήνουν.
Είναι προφανές πως η κοινωνία απαιτεί ηρεμία και σταθερότητα ενώ το επιχειρείν σταθερό φορολογικό σύστημα, υποδομές και χρηματοδότηση. Οι πολίτες παρότι προβληματισμένοι, αξιολογούν θετικά την εργατικότητα, την προσπάθεια, τη σοβαρότητα και την απουσία αλαζονείας.
Ταλαιπωρημένοι από την προηγούμενη διαφθορά και τις αυταπάτες μεγαλείου περιμένουν εποικοδομητικές αλλαγές και όχι πλειστηριασμούς παροχών. Έδρασαν στη χώρα κυβερνήσεις ανίκανες, με διοικητική και οικονομική σύγχυση, διεφθαρμένες και ανεπαρκείς, κυβερνήσεις που περιφρονούσαν και επιβουλεύονταν τους θεσμούς. Έλυναν τα προβλήματα με τον πιο γρήγορο και δυνητικά ανώδυνο τρόπο, κρύβοντάς τα κάτω από το χαλί. Παρουσίαζαν μια πλασματική εικόνα ευμάρειας την οποία πληρώσαμε τραγικά.
Σύμφωνα με τον Κάφκα υπάρχουν δύο θεμελιώδη ανθρώπινα αμαρτήματα, από τα οποία προκύπτουν όλα τα υπόλοιπα: η ανυπομονησία και η νωθρότητα. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις λοιπόν είχαν ένα κοινό στοιχείο που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «προτίμηση χρόνου». Μια προτίμηση του παρόντος δηλαδή έναντι του μέλλοντος. Μια προτίμηση ανυπομονησίας, άμεσης εξωραϊσμένης ευμάρειας, προκειμένου για την αποφυγή λήψης επώδυνων μεταρρυθμίσεων που θα είχαν πολιτικό κόστος. Με την πατροπαράδοτη συνταγή φυσικά της λαϊκίστικης χειραγώγησης και εκπλήρωσης κάθε συνδικαλιστικού, οπαδικού και ελιτιστικού παραλογισμού. Κάλυπταν έτσι το δεύτερο καφκικό αμάρτημα, της τεμπελιάς και ανικανότητας με συμβιβασμούς και πασαλείμματα.
Αυτή η παγίδα της πλασματικής ευμάρειας που στηρίζεται στην κουτοπονηριά και στα κόλπα υπεροχής και εξυπνάδας του νεοέλληνα παρά στη μεθοδικότητα και τον ορθολογισμό, δεν πρέπει να παρασύρει την κυβέρνηση.
Το “Τέλος της Ιστορίας” που κάποιοι οραματίζονται καβάλα σε προοδευτικά σύννεφα περικλείει, ακόμη και με διπλές εκλογές, το θρίαμβο της κεντροδεξιάς. O φιλελεύθερος εξαιρετισμός και η λαϊκίστικη δεξιά μπορούν να περιμένουν.
Σε ένα κόσμο λοιπόν που υφίσταται ριζικές οικονομικές, τεχνολογικές και κλιματικές αλλαγές, πρακτικές περασμένων δεκαετιών δεν ευσταθούν. Μια βιώσιμη πολιτική μέλλοντος απαιτεί να ξανατοποθετηθούμε υπό το φως των όσων συμβαίνουν, πέρα από τους γηράσκοντες και αυτοαναφορικούς τρόπους σκέψης. Σήμερα απαιτούνται δραματικές αλλαγές στη συμπεριφορά, στη συλλογική δράση και τις προτεραιότητες.
Πέρα επομένως από τις θεμιτές στο μοτίβο των φοροελαφρύνσεων και της κοινωνικής αλληλεγγύης εξαγγελίες, είναι φανερό πως προκειμένου για μακροπρόθεσμη σταθερότητα ώστε η Ελλάδα να αλλάξει, η μεταρρυθμιστική τόλμη είναι μονόδρομος. Μονόδρομος αλλαγών στην οικονομία, στην εκπαίδευση, τη δημόσια διοίκηση και την καινοτομία. Αυτές καθιερώνουν νέους κοινωνικούς κανόνες, αξίες, συμπεριφορές και προτεραιότητες.
