Η καρδιά από την άλλη είναι ριψοκίνδυνη. Ερωτιάρα. Η καρδιά τολμάει και παθιάζεται. Η καρδιά έχει αξιοπρέπεια και δικά της ήθη που καμιά λογική δεν την μεταπείθει. Ενώ το μυαλό έχει νόμους η καρδιά έχει ηθική.
Τι διαλέγεις στο τέλος; Νομίζω ότι η ίδια η ζωή του καθενός και η ιστορία του – ακόμα και ο γενετικός του κώδικας – βοηθάνε για την τελική απόφαση. Όλοι μας έχουμε τις προσωπικές μας κόκκινες γραμμές που δεν είμαστε έτοιμοι να παραβούμε με όποιες συνέπειες κι αν έχει η απόφαση μας σε εμάς, την οικογένεια μας, τους συνεργάτες μας ή το γενικότερο κύκλο μας. Αλλά αυτό έχει να κάνει περισσότερο με την καρδιά. Στη λογική υπάρχει μόνο μια κόκκινη γραμμή, μη μου αλλάξεις αυτά που έχω και αυτά που κατέχω.
Μιλώντας μόνο σε προσωπικό επίπεδο, γιατί μόνο έτσι μπορώ να μιλήσω, οι αποφάσεις που έχω στη συνέχεια μετανιώσει ήταν πάντα αποφάσεις που επέβαλε η λογική. Όσο κι αν μου στοίχησαν οι αποφάσεις τις καρδιάς ποτέ δεν τις μετάνιωσα. Οι αποφάσεις του μυαλού είχαν πάντα ένα αντίτιμο στη καρδιά που δεν μπορούσα ποτέ να αναπληρώσω, ενώ οι αποφάσεις της καρδιάς ό,τι επιπτώσεις κι αν είχαν, είχαν παράλληλα και την ικανοποίηση ότι τις έζησα.
Μην σας παρασέρνει η λέξη «ερωτιάρα» που χρησιμοποίησα προηγουμένως. Λίγες από αυτές τις αποφάσεις, τις πολύ σημαντικές, είχαν άμεση σχέση με τον έρωτα. Είχαν σχέση με το πάθος. Με το πάθος να μείνω πιστός στις αρχές μου, με το πάθος για μια ηθική, όσο προσωπική κι αν είναι αυτή η ηθική, με το πάθος για τη ζωή.
Αλλά εγώ δεν είμαι ούτε υπουργός, ούτε πρωθυπουργός. Οι αποφάσεις μου επηρεάζουν εμένα προσωπικά, άντε και καμιά δεκαριά άλλους γύρω μου στην ακραία περίπτωση. Αλλά και αυτοί μπορούν να ξεπεράσουν τις όποιες επιπτώσεις με ταχύτητα και με λίγη βοήθεια από την καθημερινότητα. Τι γίνεται όμως με τις αποφάσεις ενός πρωθυπουργού;
Τι γίνεται όταν αυτός ο πρωθυπουργός δεν πρέπει να σκεφτεί ούτε με το μυαλό του ούτε με τη καρδιά του, αλλά πρέπει να σκεφτεί με γνώμονα το γενικότερο καλό. Όπου γενικότερο καλό μεταφράζεται σε 11 εκατομμύρια ψυχές συν ποιος ξέρει πόσες άλλες που έπονται. Και εδώ μιλάμε για ένα ευσυνείδητο πρωθυπουργό που αντιλαμβάνεται τις υποχρεώσεις του και όχι για τον Σαμαρά ή τον Βενιζέλο.
Να σας πω την αλήθεια η σκέψη από μόνη της με τρομάζει. Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ – τουλάχιστον έτσι πιστεύω – να πάρω καμία απόφαση χωρίς την καρδιά ή το μυαλό σαν γνώμονα. Ή τουλάχιστον να με επηρεάζουν με επιχειρήματα όσο τρελά κι αν ήταν αυτά.
Όλα καλά και πραγματικά τον λυπάμαι τον Τσίπρα αλλά ποιος ψήφισε τον Τσίπρα για να μη πράξει με γνώμονα τον μυαλό του ή την καρδιά του; Αν ήταν έτσι γιατί δεν βάζαμε ένα κομπιούτερ να παίρνει αποφάσεις. Ένα κομπιούτερ που θα υπολόγιζε τα υπερ και τα κατά, με αυστηρούς οικονομοτεχνικούς όρους και με μια Αισταϊνική πρόβλεψη πιθανοτήτων για το μέλλον, ώστε να αποφασίσει στο τέλος τι θα ήταν καλύτερο; Αλλά δεν το θέλουμε αυτό, έτσι δεν είναι; Δεν θέλουμε ένα πρωθυπουργό κομπιούτερ αλλά ένα πρωθυπουργό με μυαλό και καρδιά. Άλλωστε γι’ αυτό ψηφίζουμε και γι’ αυτό είμαστε περήφανοι που έχουμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Ο κόσμος ψήφισε τον Τσίπρα γιατί μίλησε για τις αυτοκτονίες, όχι σαν να είναι αριθμοί αλλά σαν ψυχές. Μίλησε για τους αστέγους γιατί είναι αδέλφια μας και για τους ανέργους γιατί είμαστε εμείς και τα παιδιά μας. Μίλησε με την καρδιά στην καρδιά και όχι σαν κομπιούτερ από ένα μηχανικό μυαλό σε μηχανικά μυαλά. Και καρδιές ήταν αυτές που τον εκλέξανε για πρωθυπουργό τον Φλεβάρη που μας πέρασε. Καρδιές αντιπροσωπεύει από το Φλεβάρη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Και πριν από ένα μήνα, στις αρχές του Ιουλίου ήταν πάλι οι καρδιές και όχι το μυαλό που μίλησε. 62% ψήφισε με την καρδιά του «ΟΧΙ». Πεισματικά και ας ήξεραν όλες αυτές οι καρδιές ότι τα χειρότερα ερχόντουσαν. Θα μου πείτε, το ήξεραν; Και ναι και όχι. Δεν πίστευαν πόσο μακριά θα μπορούσε να φτάσει η πίεση και ο εκβιασμός αλλά την ίδια στιγμή δεν ήθελαν να σκύψουν το κεφάλι γιατί ήξεραν ότι ίσως αυτή να ήταν και η τελευταία τους ευκαιρία.
Δεν ήξεραν τι ψήφιζαν; Αυτό μπορεί να το πει κάποιος για τον Φλεβάρη, παρασυρθήκαν από υποσχέσεις και όνειρα, αλλά ποτέ για τον Ιούλιο. Στο δημοψήφισμα ο κόσμος ήταν πάρα πολύ συνειδητός για το τι συνέβαινε. 62% είναι τρομακτικό ποσοστό. Μπορεί να μην τρόμαξε τον Σόιμπλε και την Μέρκελ αλλά τρόμαξε όλους τους άλλους. Και ήταν φανερό ότι το 62% έλεγε ή ταν ή επί τας. Το έλεγε όμως; Αυτή είναι η μεγάλη απορία, όπως θα έλεγε και ένας Δανός πρίγκιπας κρατώντας μια νεκροκεφαλή.
Τελικά κανένας δεν ξέρει γιατί ποτέ δεν τέθηκε σαν ερώτημα. Έτσι ο καθένας μπορεί να το μεταφράζει, παραφράζει, αποδίδει όπως του αρέσει. Εγώ πιστεύω ότι οι Έλληνες με απόλυτη γνώση των συνεπειών, είπαν: Τσίπρα προχώρα κι εμείς μαζί σου, μην υποκύψεις σε εκβιασμούς. Ο Τσίπρας πιστεύει ότι το δημοψήφισμα είπε ναι μεν αλλά στην ευρωζώνη πάση θυσία. Η αντιπολίτευση πιστεύει ότι αυτό ήταν ένα όχι που ήθελε να πει ναι. Ό,τι θέλει ο καθένας.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο μεν λαός είπε μιλώντας με τη καρδιά ΟΧΙ ο δε Τσίπρας άκουσε με το μυαλό ΝΑΙ. Και ήρθε το τρίτο μνημόνιο. Το μούδιασμα είναι τέτοιο που μέρες μετά από τα νέα, με τα μέτρα να διαρρέουν καθημερινά και να είναι όλο και πιο βαριά, κανένας δεν αντιδράει. Για θυμηθείτε τι γινόταν στους δρόμους με το πρώτο ή το δεύτερο μνημόνιο. Τώρα τίποτα. Οι πάντες έχουν παραδοθεί και περιμένουν ένα θαύμα. Γιατί το μυαλό και η καρδιά τους προδώσαν. Ελπίζουν ακόμα ότι δεν είναι δυνατόν να παραδόθηκε ο Τσίπρας έτσι εύκολα κι όπου να ‘ναι θα μιλήσει και η καρδιά.
Στο μεταξύ η ανεργία τον Ιούλιο ανέβηκε και ο αριθμός των αστέγων συνεχίζει να παραμένει άγνωστος. Τα σχολεία σε ένα μήνα ανοίγουν και άσχετο αν θα υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές, άσχετο αν θα υπάρχουν βιβλία, η πραγματική ανησυχία είναι αν θα υπάρχουν αίθουσες θερμαινόμενες και παιδιά που ΔΕΝ θα λιποθυμάνε από την πείνα.
Το 25-27% των ανέργων δεν είναι η πλειοψηφία του Ελληνικού εργατικού δυναμικού, οι 300,000 πεινασμένοι που εξαρτώνται από τα συσσίτια και τα 3,000,000 που ζουν στα όρια της φτώχιας σε σύγκριση με τα 11,000,000 πληθυσμού της Ελλάδος δεν είναι η πλειοψηφία. Ούτε οι 10,000 αυτοκτονίες είναι η πλειοψηφία ούτε ο άγνωστος αριθμός των αστέγων είναι η πλειοψηφία. Αλλά τι είναι;
Εδώ μιλάμε για το ένα τρίτο του Ελληνικού πληθυσμού. Δεν μπορείς να μιλάς για μειονότητα, ούτε για παράπλευρες απώλειες όταν έχεις να κάνεις με αυτούς τους αριθμούς. Με το ένα τρίτο του πληθυσμού σου σε κατάσταση πείνας μιλάς για ένα έθνος ανάπηρο, όχι ένα έθνος σε οικονομική κρίση. Και το ποιο σημαντικό, ο Τσίπρας δεν εκλέχτηκε δείχνοντας σε όλους μας – ακόμα και σε αυτούς που εθελοτυφλούσαν – αυτό το ένα τρίτο του Ελληνικού πληθυσμού; Με αυτό το ένα τρίτο δεν μίλησε στη καρδιά και έκανε την καρδιά να τον ψηφίσει; Έχοντας λοιπόν επικαλεστεί την καρδιά σε όλη αυτή τη πορεία τώρα μας λέει ότι το μυαλό υπαγορεύει;
Στην αρχή είπα ότι αν έπαιρνα τις αποφάσεις μου έχοντας στις πλάτες μου το βάρος ενός ολοκλήρου έθνους και των επομένων γενεών δεν ξέρω πως και εάν θα το άντεχα το βάρος. Αλλά εδώ υπάρχουν δυο απαντήσεις.
Πρώτον, γι’ αυτό δεν είμαι πρωθυπουργός. Αυτός που είναι πρωθυπουργός είχε την απόλυτη γνώση και των ευθυνών του και των δυνάμεων του να αντέξει αυτές τις ευθύνες και πολύ περισσότερο να αναλάβει την ευθύνη για τις αποφάσεις του. Δεν μπορεί να μου λέει ότι δεν συμφωνεί με τα μέτρα για ένα χρέος που ποτέ δεν μπορεί να πληρωθεί αλλά το κάνει για το καλό μας. Ποιο καλό μας; Αφού η καρδιά του λέει ΟΧΙ και το μυαλό του φαίνεται να αμφισβητεί, ποιος επιβάλλει αυτή την απόφαση; Ποια ευθύνη προς ποιον; Αλλά αυτό θα το δούμε και παρακάτω.
Δεύτερο, και που εγώ νομίζω ότι απαντάει στα προηγούμενα, ο Αλέξης Τσίπρας εκλέχτηκε γιατί μίλησε στη καρδιά μας δείχνοντας μας αυτούς τους ανέργους και τους πεινασμένους και λέγοντας μας ότι αυτή η κατάσταση πρέπει να τελειώσει τώρα ό,τι και να λέει το μυαλό. Μάλιστα τόνισε ότι αυτό που λέει το μυαλό είναι απεχθές και ψευδές. Πως τώρα μιλάει για λογική που αδιαφορεί για όλους αυτούς;
Ποια λογική είναι αυτή που επιβάλλει όποιον αρνήται σήμερα να ψηφίσει το μνημόνιο να βαφτίζεται συνεργάτης του εχθρού Σόιμπλε, κάτι που το έκανε ο ίδιος δυο φορές στο παρελθόν σε όμοιες συνθήκες και με όμοια μέτρα; Ποια λογική επιβάλλει το να θεωρηθεί ξαφνικά όλος αυτός ο κόσμος παράπλευρη απώλεια στη μάχη για τη διατήρηση σε ένα κλειστό κλαμπ που σε έχει ήδη προδώσει επανειλημμένα και δεν έχεις δει κανένα όφελος; Και ποια είναι αυτή η λογική που επιβάλλει να προστατεύσεις τα κέρδη των ιδιωτών, των τραπεζών και των κερδοσκόπων – ακόμα και με κρατικό μανδύα – σε βάρος του ενός τρίτου από το πληθυσμού σου;
Οι εκβιασμοί. Αυτή είναι η απάντηση που ακούμε τις τελευταίες μέρες. Η Ελλάδα θα πτωχεύσει και θα έρθει το ΔΝΤ με χειρότερα μνημόνια. Δηλαδή πως θα έρθει; Με στρατό και θα κάνει εισβολή; Θα επιτεθεί το ΝΑΤΟ με σημαιάκια του ΔΝΤ και θα μας κάνει Γιουγκοσλαβία; Πως θα επιβάλει αυτά τα νέα μνημόνια και πιέσεις το ΔΝΤ σε ένα λαό που πεινάει, σε ένα λαό που η αγοραστική του ικανότητα έχει πέσει κατά 70% μέσα σε έξη χρόνια;
Όλη την περίοδο των περίφημων κάπιταλ κοντρόλς έχω κάνει υπομονή περιμένοντας κάποιον να μιλήσει. Όλοι όμως μιλάνε για το κλείσιμο των τραπεζών, για τη μιζέρια των ουρών, για τη δυστυχία που θα έρθει αν κλείσουν οι τράπεζες και εγώ περιμένω. Σε ένα κράτος που το 65% των μισθωτών παίρνουν μισθούς μεταξύ 500-700 ευρώ μπήκαν κάπιταλ κοντρόλς στα 60 ευρώ την ημέρα. Δηλαδή με οκτώ με δέκα επισκέψεις είχαν πάρει όλο τους το έχω. Καταλαβαίνει κανείς ότι αυτή η επιβολή των 60 ευρώ είναι ο καθρέφτης της οικονομικής κατάστασης του Έλληνα;
Συνειδητοποιεί κανένας ποια είναι η πραγματική οικονομική δύναμη του μέσου Έλληνα; 60 ευρώ! Κάτω από ποιες συνθήκες θα τολμούσε κανένας να επιβάλλει κάτι αντίστοιχο ακόμα και στη Κύπρο; Ναι στη Κύπρο που έγινε το κούρεμα των καταθέσεων και κλείσανε τράπεζες μέσα σε ένα βράδυ. Να σας θυμίσω τι έγινε στη Κύπρο; Αρχικά το ημερήσιο όριο αναλήψεων μετρητών ήταν 500 ευρώ. Αργότερα λόγω έλλειψης ρευστότητας, το όριο αναλήψεων έπεσε στα 300 ευρώ για όλες τις τράπεζες, ενώ στο τέλος τα ATM έδιναν 100 ευρώ. Ακόμα κι όταν όλα είχαν στεγνώσει δεν πέσανε στα 60 ευρώ. Άρα η μέση οικονομική δύναμη των Κυπρίων ήταν γύρω στα 300 ευρώ.
Και αυτοί ήταν η πλειονότητα που ήθελε να μείνει στο ευρώ; Γιατί τα 3,000,000 που ζουν κάτω από το όριο της ανέχειας, το 1,500,000 άνεργοι και οι χιλιάδες άστεγοι δεν είχαν καν 60 ευρώ στη τράπεζα αν είχαν τραπεζιτικό λογαριασμό. Όλα γίνονται για τα δυο τρίτα που έχουν οικονομική δύναμη 60 ευρώ;
Τελικά σαν να μας κοροϊδεύουν οι αριθμοί Αλέξη.
Δεν βγαίνουν οι αριθμοί Αλέξη με καμία λογική και με κανένα μυαλό. Και κάθε μονάδα που προτίθεται στους ανέργους, στους αστέγους ή στα παιδιά που θα λιποθυμάνε στα σχολεία σε ένα μήνα, θα στο αποδεικνύει. Στο έχει ήδη αποδείξει γιατί τον Ιούλιο και οι άνεργοι αυξήθηκαν και οι άστεγοι. Άρα δεν είναι θέμα Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου, ούτε θέμα Σόιμπλε και Μέρκελ. Είναι θέμα ότι το μυαλό έχει ήδη αποτύχει και η μεγάλη απόφαση είναι θέμα καρδιάς. Το θέμα είναι αν την έχεις ή όχι.
Και χρόνος υπάρχει, το είπαν 62% καρδιές. Υπάρχει ακόμα.
*******************************************************************
Δυστυχώς για τη Ζωή, χάνει το δίκιο της – και έχει πολύ – με τη ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιεί και το ύφος της που το πιθανότερο είναι να μην είναι κάτι που το κάνει ηθελημένα.
*******************************************************************
Έξη χρόνια ακούμε καταγγελίες για αντισυνταγματικές μεθόδους και κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα. Τώρα τι είναι αυτό που ζούμε; Θεσμοί;
*******************************************************************
Το χειρότερο δεν είναι ούτε τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα ούτε οι αντισυνταγματικές μέθοδοι, το χειρότερο είναι ότι η αντιπολίτευση που υπάρχει είναι ένα αισχρό ανέκδοτο. Ένα ιστορικό μίασμα που δεν θα μείνει ούτε σαν σημείωση στην ιστορία όταν κάποτε γραφτεί.
*******************************************************************
Το Ποταμάκι αρχίζει τις διαγραφές; Τι έγινε; Δεν είπανε τρακόσιες φορές την ημέρα να είναι ευλογημένος ο Σταύρος;
*******************************************************************
Ποια ευρωβουλευτίνα με μαξιλάρι βρίζουν όλοι οι μεταφραστές στο Στρασβούργο και έχουν κάνει ανέκδοτο όλοι οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι;
*******************************************************************
Στη φωτογραφία …αυτοί που ψήφισαν με την καρδιά…
