Όπως το σύστημα είναι σήμερα δομημένο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη δυσαρμονία της σχέσης εργαζομένων και συνταξιούχων. Αλλά αυτό όμως κυρίως οφείλεται στο δημογραφικό έλλειμα που παρουσιάζουν οι πολιτισμένες κοινωνίες. Οποιαδήποτε όμως και αν είναι η αιτία, αυτή δεν ενέσκυψε ξαφνικά. Άρχισε να διαφαίνεται από τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και επομένως οι οργανωμένες κοινωνίες είχαν αρκετό καιρό να εκτιμήσουν τη κατάσταση και να πάρουν τα αναγκαία μέτρα για να ισορροπήσουν τον ισολογισμό τους ώστε να αποτρέψουν τη καταστροφή που ο σχολιαστής σήμερα παρουσιάζει ότι επέρχεται. Αλλά όχι μόνον δεν έκαναν ό,τι έπρεπε αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, για ψηφοθηρικούς λόγους, την επέτειναν (τη καταστροφή), δίνοντας προνοιακά επιδόματα σε δικαιούχους που δεν είχαν συνεισφέρει στο Ταμείο.
Έτσι στην Αμερική, όπως είναι δομημένο σήμερα το σύστημα και που χρηματοδοτείται ολοκληρωτικά ανταποδοτικά, δεν βγαίνει πέρα από το 2036, πρώτον γιατί δεν φορολογείται όλο το ατομικό εισόδημα για τη χρηματοδότηση του οργανισμού ασφάλισης, αλλά μόνον μέχρι το ποσόν των $117.000 (συζητείται για αύξηση στις $118.500) και, δεύτερον, διότι μεταχειρίζονται τα κεφάλαια της Κοινωνικής Ασφάλισης (Social Security) για προνοιακούς σκοπούς σε πρόσωπα που δεν έχουν συνεισφέρει στο σύστημα. Στη χώρα μας όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, λόγω της οικονομικής κρίσης που επικρατεί στη χώρα για παραπάνω από εξη χρόνια. Αλλά και σε ομαλές συνθήκες, με το ίδιο τρόπο λειτουργίας της Κοινωνικής Ασφάλισης, το σύστημα δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει το προορισμό του. Εκτός του ότι οι πιο πολλοί στο παρελθόν έπαιρναν σύνταξη στα 50, ή νωρίτερα, ένας σοβαρός αριθμός εργαζομένων που συνταξιοδοτούταν δεν είχαν συνεισφέρει στα Ταμεία. Υπάρχει και άλλη ανωμαλία στην υπόθεση. Στην Ελάδα οι συντάξεις δεν είναι 100% ανταποδοτικές. Δηλαδή δεν παίρνεις σύνταξη ανάλογα με τα ποσά που έχεις συνεισφέρει. Το ποσόν που εισπράττει ο συνταξιούχος αποτελείται από δύο μέρη. Πρώτον, το ποσόν που αναλογεί στη συνεισφορά του συνταξιούχου στο σύστημα (ανταποδοτικό) και, δεύτερον, 360 ευρώ από το κρατικό προϋπολογισμό. Αυτό το ποσό επιμένουν οι δανειστές μας να περικόψουμε για να μπορέσουμε έτσι να ισοσκελίσουμε το προϋπολογισμό.
Όσο για την άποψη που εκφράζει ο σχολιαστής, ότι οι εργαζόμενοι συνταξιούχοι παίρνουν δουλειές από τους νέους, τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι δεν ευσταθεί. Αν η οικονομία είναι ισχυρή, μπορεί να απορροφήσει όλο το υπάρχον εργατικό δυναμικό ανεξάρτητα από την ηλικία. Παράδειγμα η Αμερική, όπου οι συνταξιούχοι μπορούν να δουλεύουν μέχρι να γίνουν 100, η ανεργία κυμαίνεται κάτω από το 5%. Όσο για τη πατρίδα μας, η ανεργία δεν οφείλεται στη μακροζωία, αλλά, πρώτον, στην οικονομική κρίση που εξαφάνισε εκατομύρια θέσεις εργασίας και δεύτερον, ακόμα και σε μια υγιή οικονομία, η Ελληνική αγορά δεν θα μπορούσε να απορροφήσει τον υπέρογκο αριθμό πτυχιούχων που παράγει η «δωρεάν» Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Αν θέλουμε λοιπόν να αφήσουμε τους υπερήλικες να περάσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους χωρίς τύψεις, θα πρέπει να σταματήσει η παραγωγή θεωριών κοινωνικού Αρμαγεδόνα, λόγω της μακροζωίας των συνταξιούχων από τους διάφορους «ειδήμονες» που δουλεύουν για το «κατεστημένο» που τους αμοίβει. Αν το συνταξιοδοτικό σύστημα οικοδομηθεί αποκλειστικά πάνω σε ανταποδοτικά θεμέλια, δεν υπάρχει περίπτωση να χρεωκοπήσει και κάθε γεννιά τότε θα είναι υπεύθυνη για τη μοίρα της.
