γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Υπάρχει μια γιγαντιαία διαφορά ανάμεσα στον Νικολάς Μαδούρο και τον Κιμ Γιονγκ Ουν: με τα σημερινά δεδομένα, ο Κιμ θα παραμείνει στη θέση του ενώ ο Μαδούρο θα πέσει.
Ο λόγος; Πολύ απλά όλους τους συμφέρει να μείνει ο Κιμ στη θέση του, ενώ από τις μεγάλες δυνάμεις μόνο τη Ρωσία συμφέρει να παραμείνει ο Μαδούρο*. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο, αλλά ναι, οι μεγάλες δυνάμεις έχουν πολύ ρεαλιστικό και ουσιαστικό κέρδος από την παραμονή του Κιμ Γιονγκ Ουν στην εξουσία της Βορείου Κορέας: την αποφυγή πυρηνικού ολέθρου.
Πριν όμως φτάσουμε εκεί, ας υποθέσουμε για λίγο ότι η Βόρειος Κορέα δεν είχε όπλα μαζικής καταστροφής. Τι θα εμπόδιζε τότε την πανίσχυρη οικονομικά Νότια Κορέα από το να εισβάλλει στη γείτονά της; Ή, πολύ πιο απλά και σαφώς λιγότερο αιματηρά, γιατί να μην ανατρέψει τον Κιμ Γιονγκ Ουν, μέσω δολοφονίας ή πραξικοπήματος; Γιατί να μην υπάρξει κάποιος Γκουαϊδό στην Βόρειο Κορέα όπως υπάρχει στη Βενεζουέλα; Το μόνο που εμποδίζει τις ξένες δυνάμεις από το να επέμβουν στο εσωτερικό της Βορείου Κορέας είναι το ενδεχόμενο να τους πάρει όλους μαζί ο Κιμ στον τάφο του σκορπίζοντας πυραύλους στις γειτονικές χώρες.
Φυσικά αυτό δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Τον ίδιο ακριβώς εκβιασμό χρησιμοποιούσε και ο πατέρας του, Κιμ Γιονγκ Ιλ, ο οποίος το 2007 μετά από πολυετείς διαπραγματεύσεις σταμάτησε να απειλεί ότι θα τα κάνει όλα λίμπα και αποδέχτηκε την ανθρωπιστική βοήθεια των ΗΠΑ. Το ξαναγράφω γιατί μπορεί κάποιος να μη το κατάλαβε: ο Κιμ Γιονγκ Ιλ το 2007 αποδέχτηκε να μετριάσει –όχι να σταματήσει, να μετριάσει- το πυρηνικό του πρόγραμμα, με αντάλλαγμα οι ΗΠΑ να του δίνουν ανθρωπιστική βοήθεια για να τη μοιράζει όπως ο ίδιος νομίζει. Ποια ήταν η εναλλακτική; Να αφήσουν να πέσει ο Κιμ Γιονγκ Ιλ και να έχουν να αντιμετωπίσουν τον διάδοχό του, ο οποίος προσπαθώντας να ισχυροποιήσει τη θέση του είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα ξεκινούσε κάποιον πόλεμο, στον οποίο πιθανότατα θα έπεφταν πυρηνικά. Ακριβώς τον ίδιο εκβιασμό χρησιμοποιεί και σήμερα ο υιός του, ο Κιμ Γιονγκ Ουν, και πιθανότατα θα καταλήξει σε μια παρόμοια συμφωνία: χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ με αντάλλαγμα να μετριάσει το πυρηνικό πρόγραμμα που ο ίδιος επανεκκίνησε.
Αυτή είναι η σύγχρονη μορφή των μεγάλων δικτατόρων. Πέρα από τους εξαθλιωμένους λαούς και τη χλιδάτη ζωή των κυβερνώντων που πάντα υπήρχε στις δικτατορίες, υπάρχει και ο εκβιασμός των τριγύρω με θερμοπυρηνικό πόλεμο. Έτσι κάνει ο Κιμ, έτσι κάνει ο Ερντογάν, έτσι έκανε εδώ και δεκαετίες η ΕΣΣΔ και πλέον η Ρωσία. Αυτό παρέλειψε να κάνει ο Νικολάς Μαδούρο και γι’αυτό έχει μπλέξει με τους Γκουαϊδό που του κλέβουν την ανθρωπιστική βοήθεια, άρα και μεγάλο μέρος από το χρήμα που χρειάζεται για να παραμείνει στην εξουσία.
Που κολλάει σε όλο αυτό ο Τσίπρας;
Διαβάσαμε πέρυσι ότι στην Πτολεμαΐδα ήρθαν Ρώσοι επιστήμονες, οι οποίοι μαζί με μια επίλεκτη ομάδα Ελλήνων επιστημόνων μελέτησαν τις δυνατότητες της περιοχής, το πόσο επηρεάζεται η περιοχή από σεισμούς και τους χώρους στους οποίους μπορεί να υπάρξει μια εκτεταμένη προφυλασσόμενη εγκατάσταση. Πριν από λίγες εβδομάδες υπήρξε και συνέχεια, αφού μάθαμε ότι έχουν ξεκινήσει εργασίες οι οποίες προβλέπεται να ολοκληρωθούν στις αρχές του καλοκαιριού, οπότε στα τέλη Αυγούστου –σχεδόν δύο μήνες πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου- μπορεί η εγκατάσταση να λειτουργεί κανονικά. Σημαίνει αυτό ότι ετοιμαζόμαστε να κάνουμε το μεγάλο βήμα και να αποκτήσουμε χώρους φύλαξης όπλων μαζικής καταστροφής, άρα να προχωρήσουμε σε ένα θερμό επεισόδιο πριν τις εκλογές με απώτερο σκοπό την παραμονή Τσίπρα στην εξουσία; Προφανώς όχι, καλό μήνα και καλή Πρωταπριλιά!
Ελπίζω να μη πιστέψατε κάτι από την προηγούμενη παράγραφο. Όλο όμως το υπόλοιπο κείμενο μπορείτε να το επαληθεύσετε με μερικές εύκολες αναζητήσεις στο Google και τη Wikipedia.
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με εμάς και γιατί μας προειδοποιούν για το μέλλον;
Πολύ απλά, είναι ανησυχητική η ευκολία με την οποία ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του κατάφεραν να αλλοιώσουν δημοκρατικούς θεσμούς και διαδικασίες, ταυτίζοντας μάλιστα πολλές φορές το όφελός τους με αυτό του κράτους.
Που ξανακούστηκε δημοψήφισμα χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα (θυμίζω ότι το ερώτημα του 2015 ήταν αν θα εγκριθεί μια συμφωνία που είχε αποσυρθεί); Μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα! Ακόμα και εκεί όμως οι παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη και η αλλοίωση οικονομικών δεδομένων γίνονται με λιγότερη υπερηφάνεια από αυτή της δικής μας κυβέρνησης.
Είδατε τι έγινε με την ανθρωπιστική βοήθεια για το προσφυγικό; Ό,τι γίνεται με ανθρωπιστική βοήθεια σε χώρες όπως η Βόρειος Κορέα, όπου μεγάλο μέρος της λειτουργεί για χρηματοδότηση συγκεκριμένων συντεχνιών.
Είδατε τι γίνεται με τις εντάσεις στις δίπλα χώρες; Οι αντιδράσεις μας κινούνται ξεκάθαρα με κύριο γνώμονα το αν δυναμώνουν ή όχι την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό και αφήνουν σε δεύτερη μοίρα το εθνικό συμφέρον.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για την ακόμα μεγαλύτερη παρακμή της οικονομίας, την προσπάθεια εξάρτησης μεγάλων ομάδων του πληθυσμού από τα επιδόματα της κυβέρνησης, την εξάρτηση όλης της αυτοδιοίκησης από τα καπρίτσια του κυβερνώντος κόμματος λόγω μεταφοράς εξουσιών στο ΥΠ.ΕΣ. και στο Υπερταμείο, τον πόλεμο στην ενημέρωση και τις ειδήσεις που δεν βολεύουν την παρέα του Αλέξη.
Και το χειρότερο; Όλα αυτά μένουν παρακαταθήκη στις επόμενες κυβερνήσεις, οι οποίες στην πραγματικότητα δεν έχουν λόγο να μη χρησιμοποιήσουν τα ίδια τεχνάσματα, αφού το δυνατότερο επιχείρημα στην Ελλάδα και την Ευρώπη γενικότερα είναι το «γιατί οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι;» το οποίο μόνο αποτρεπτικό δεν είναι.
Σκεφτείτε λοιπόν το εξής απλό: τι θα γινόταν αν η Ελλάδα είχε πυρηνικά όπλα όπως η Βόρειος Κορέα; Πόσο εύκολο θα ήταν σε κάποιον φέρελπι δικτατορίσκο να κάνει το βηματάκι παραπάνω και να γίνει Κιμ ή έστω Ερντογάν; Πόσο εύκολο είναι χώρες όπως η Πολωνία ή η Ουγγαρία -όπου η δημοκρατία μάλλον έχει πάει περίπατο και η ΕΕ πρακτικά δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα- να θελήσουν να ισχυροποιήσουν ακόμα περισσότερο τις ακραίες κυβερνήσεις τους αυξάνοντας το οπλοστάσιό τους; Μη μου πείτε για επιπτώσεις και κυρώσεις από την Ε.Ε.. Όσο η μία έχει την άλλη, Ουγγαρία και Πολωνία μπορούν να συνεχίσουν να δρουν ανεξέλεγκτα, χωρίς ιδιαίτερες κυρώσεις από την Ε.Ε..
Αυτοί οι κίνδυνοι μπορεί να μας φαίνονται μακρινοί, αλλά είναι απόλυτα ρεαλιστικοί. Θα πίστευε κανένας πριν από πέντε χρόνια ότι από τον φαινομενικά ακίνδυνο λαϊκισμό θα καταλήγαμε στο ξεχαρβάλωμα των θεσμών που ζούμε την τελευταία τετραετία; Θα πίστευε κανείς μια δεκαετία πριν ότι Πολωνία και Ουγγαρία θα είχαν φιλοφασιστικές ακραίες κυβερνήσεις και ότι η Ε.Ε. θα τους κοιτούσε ανήμπορη; Δεν νομίζω. Αν μάθαμε κάτι τα τελευταία χρόνια είναι ότι μια άσχημη κατάσταση πάντα μπορεί να γίνει χειρότερη, και σήμερα η κατάσταση είναι αρκετά άσχημη.
*Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μαδούρο θα έχει οπωσδήποτε άσχημο τέλος. Μάλλον θα καταλήξει να αράζει σε κανα ιδιωτικό νησί παρέα με μοντέλα, πούρα και χαβιάρι. Σε αντίθετη περίπτωση, πώς θα πείσει η Ρωσία τους υπόλοιπους δικτάτορες που υποστηρίζει ότι μπορεί να τους εξασφαλίσει το μέλλον τους; Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που έχει επιτραπεί μεγάλο μέρος του χρυσού της Βενεζουέλας να φύγει από τη χώρα μέσω διαφόρων πρόθυμων χωρών υποδοχής, όπως η Ελλάδα.
Υ.Γ. Αυτός ο εκβιασμός των Κιμ μπορεί να σας ακούγεται γνώριμος. Αν αντί για «πυρηνικές βόμβες» γράψετε «έξοδος από το Ευρώ» θα καταλάβετε το στοίχημα που παίξαμε και χάσαμε πριν από μια τετραετία. Η διαφορά είναι ότι σε εμάς οι «αντίπαλοί» μας ήταν άριστα προετοιμασμένοι και ότι, δυστυχώς, οι Κιμ τους εκβιασμούς τούς τους εννοούν…
