Γράφτηκαν λοιπόν κατεβατά για το πόσο αποτρόπαιο ήταν το συγκεκριμένο έγκλημα. Όντως ήταν αποτρόπαιο και, συμφωνώ, είναι και αυτός ένας λόγος για να υπάρχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: για να βγάζουμε από μέσα μας τις σκέψεις μας. Και όλα ήταν μια χαρά και όλοι μας πολύ λυπημένοι και σωστοί ως άνθρωποι, μέχρι κάποιος να κάνει την κατάλληλη ερώτηση: όλοι οι εμείς οι συγκινημένοι, τι θα αλλάζαμε αν ένα μήνα πριν σκοτωθεί η Άννυ γνωρίζαμε το τι θα επακολουθούσε;
Τίποτα δεν θα άλλαζε. Και γιατί να αλλάξει; Εμείς φταίμε; Ο πατέρας της έφταιγε που ήταν τέρας και πρέπει να πάθει τα ίδια, να ψοφήσει, να ζωντανέψει, να ξαναπάθει τα ίδια και να ξαναψοφήσει. Χριστιανικότατα πάντα.
Σας φαίνεται υπερβολικό; Κάποιοι από αυτούς που έγραφαν ότι πρέπει να βιάσουν και να τεμαχίσουν ζωντανό τον πατέρα μερικές μέρες πριν έγραφαν «Χριστός Ανέστη, χρόνια πολλά με αγάπη και ειρήνη». Κάποιοι από αυτούς που μίλαγαν για το μικρό αγγελούδι που έφυγε τόσο νωρίς και άδικα, είναι οι ίδιοι που πριν λίγο καιρό έλεγαν πως όλοι οι μετανάστες πρέπει να πάνε πίσω στις χώρες τους μαζί με τις αρρώστιες τους και να πεθάνουν εκεί αφήνοντάς μας στην ησυχία μας, ξεχνώντας ότι η Άννυ ήταν μετανάστρια από τη Βουλγαρία. Οι ίδιοι που λένε ότι το κράτος πρόνοιας πρέπει να απευθύνεται μόνο σε Έλληνες στο facebook δηλώνουν την ντροπή και την οργή τους για όλα αυτά που δεν έκανε η κοινωνία για να αποτρέψει αυτόν τον άδικο θάνατο. Οδύρονται δημόσια για τον θάνατο ενός ανθρώπου και κάνουν like στο γκρουπ «Κρεμάστε τον πατέρα της Άννυ».
Εκεί λοιπόν που διάβαζα ειδήσεις πριν από μερικές μέρες βλέπω ένα άρθρο με τίτλο «Σάλος στο Twitter: «Κράζουν» χρήστη που βρίζει τη μικρή Άννυ». Αμέσως κατάλαβα ότι κάπου στο άρθρο ήταν κρυμμένη η αθάνατη ελληνική βλακεία. Δεν χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να καταλάβω τι είχε πραγματικά γίνει. Αηδιασμένη από την υποκρισία των πολιτών αλλά και τον κανιβαλισμό των ΜΜΕ, μια κοπέλα με το ψευδώνυμο «Οργόνη» άρχισε να ταΐζει την υποκρισία μας κάνοντας κάτι το αδιανόητο: μαύρο χιούμορ.
Πριν αρχίσετε τα «σα δε ντρέπεται, δεν είναι άνθρωπος αυτή, δεν έχει αισθήματα, είναι ζώο, κλπ», αναρωτηθείτε κάτι απλό: λέτε αυτή να μη σοκαρίστηκε και να μη συγκινήθηκε από τον θάνατο της Άννυ; Ωραία, σοκαρίστηκε και συγκινήθηκε. Αν εκμεταλευόταν αυτό το σοκ για να βγάλει χρήματα, πώς θα έπρεπε να αντιδράσουμε; Θα έπρεπε να αρχίσουμε να βρίζουμε και να ζητάμε να επέμβει η Δικαιοσύνη; Αν ναι, τότε γιατί αδρανήσαμε όταν διάφορα ΜΜΕ εκμεταλεύτηκαν αυτή την ιστορία, την ξευτίλησαν σε τεράστιο βαθμό και, τελικά, έβγαλαν χρήματα από αυτήν; Αν πάλι εκμεταλλευόταν αυτή την ιστορία για να δείξει το κοινωνικό της προφίλ, πώς θα έπρεπε να αντιδράσουμε; Θα έπρεπε μήπως να την καταγγείλουμε και να δείξουμε την υποκρισία της; Αν ναι, τότε γιατί αδρανήσαμε όταν βλέπαμε συνέχεια αναρτήσεις από άτομα γεμάτα μίσος που προσπαθούσαν να επιδείξουν την σχεδόν ανύπαρκτη ανθρωπιά τους;
Είμαι από αυτούς που δεν πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Είμαι όμως και από αυτούς που πιστεύουν ότι το χιούμορ δεν είναι πάντα για να γελάς. Δεν ξέρω αν το να κάνει χιούμορ ήταν σωστό ή όχι και η αλήθεια είναι ότι όταν διάβασα τα εν λόγω tweet δεν αισθάνθηκα άνετα. Πέρα όμως από όλα αυτά και χώρια από το ότι προσωπικά δεν μου άρεσε ο τρόπος που διάλεξε, η «Οργόνη» τον σκοπό της τον πέτυχε και με το παραπάνω και γι΄ αυτό της βγάζω το καπέλο.
Πάρα πολύ γρήγορα φάνηκε πόση «ανθρωπιά» είχαν αυτοί που της εύχονταν να πάθει τα ίδια, να πάθει καρκίνο, να πάει να ψοφήσει και άλλα σεξουαλικά που εδώ δεν γράφονται. Από την πολλή ανθρωπιά τους λοιπόν θα χαίρονταν να έβλεπαν την «Οργόνη» κρεμασμένη στην πλατεία Συντάγματος. Επειδή έτυχε να τα λένε σε έναν από τους διαχρονικά πιο ενδιαφέροντες και ειλικρινέστερους λογαριασμούς στο ελληνικό twitter, αυτή η υποκρισία των «ανθρώπων» απέναντι στο «τέρας» έγινε κατανοητή και επισημάνθηκε από πολλούς άλλους χρήστες και μπορείτε εύκολα να τη βρείτε με μια απλή αναζήτηση στο ίντερνετ.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο από μια κοινωνία που δεν αντέχει να ακούει πράγματα που δεν της αρέσουν: αντί απλά να σταματήσουν να την ακολουθούν όσοι προσεβλήθηκαν ή να της απαντήσουν πολιτισμένα ότι ενοχλούνται, κατήγγειλαν τον λογαριασμό της στο twitter, μήπως και καταφέρουν να την κάνουν να σταματήσει να εκφράζεται.
Ας αποδεχτούμε ότι μας αρέσει η λογοκρισία. Μας αρέσει να ακούμε και να διαβάζουμε μόνο πράγματα με τα οποία συμφωνούμε. Είναι άλλωστε και επιστημονικά αποδεδειγμένο. Το να προσπαθούμε να φιμώσουμε την αντίθετη άποψη είναι κάτι που γίνεται εδώ και εκατοντάδες χρόνια και, πιθανότατα, δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ. Είναι όμως ντροπή να θέλουμε να εμφανιζόμαστε υποστηρικτές της ελευθεροτυπίας και να μη μπορούμε να αποδεχτούμε ότι θα υπάρξουν στιγμές που θα διαφωνήσουμε.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την Charlie Hebdo. Ξαφνικά όλοι γίναμε Charlie. Δεν μας ενδιέφερε που η Charlie Hebdo τακτικά πραγματοποιούσε μια σχεδόν θανάσιμη αμαρτία για τον ισλαμικό κόσμο, την έντυπη αποτύπωση του Μωάμεθ, αλλά όλοι ήμασταν ενάντια στη λογοκρισία και ήμασταν Charlie.
Τί έγινε όμως όταν ο γελιογράφος Τάσος Αναστασίου στην Αυγή παρομοίασε τον Σόιμπλε με τους ναζί; Ξαφνικά μέχρι και ο Πρωθυπουργός καταδίκασε αυτήν την ενέργεια και όλοι συμφωνούσαν ότι τέτοιου είδους χιούμορ είναι απαράδεκτο. Όταν, με άλλα λόγια, προσβάλλονται βαρύτατα εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αλλά όχι εμείς, είμαστε υπέρ της ελευθερίας του λόγου, αλλά όταν το χιούμορ δεν μας συμφέρει ενοχλούμαστε;
Όπως και με το χιούμορ της Charlie Hebdo, όπως και το χιούμορ της «Οργόνης», μερικές φορές σκοπός δεν είναι να γελάσεις. Μερικές φορές σκοπός του χιούμορ είναι να αναδειχθεί κάποιο πρόβλημα και να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε.
Αν ήμουν ο Τάσος Αναστασίου τα δημοσιεύματα που έλεγαν πόσο απαράδεκτη είναι η συγκεκριμένη γελοιογραφία θα τα κρέμαγα σαν παράσημο στον τοίχο του γραφείου μου. Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά τουλάχιστον κάποιοι χάρη σε αυτή τη γελοιογραφία ενδιαφέρθηκαν περισότερο για την ελευθερία του λόγου και διαπίστωσαν την υποκρισία της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που όταν είναι της μόδας θέλει να είναι Charlie, αλλά όταν κάτι δεν της αρέσει πατάει το report.
