γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ένα σπάταλο κράτος, η διαφθορά και η εν γένει μονοπωλιακή αντίληψη για την οικονομία μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Η χαμηλή ανταγωνιστικότητα και η χαμηλή παραγωγικότητα, παρά τα μεταρρυθμιστικά βήματα που έγιναν, συνεχίζουν να αποτελούν τροχοπέδη.
Εσχάτως μάλιστα ανακάμπτουν Κεϋνσιανές ονειρώξεις για πρόοδο και ανάπτυξη. Για μια βραχυπρόθεσμη τόνωση της ζήτησης δηλαδή, βασισμένη σε μια σύγχρονη Κεϋνσιανή προσέγγιση. Μια κατάσταση που ευδοκιμούσε στην Κεϋνσιανή αλά γκρέκα κανονικότητα, η οποία περιλάμβανε κρατικές δαπάνες και άφθονο χρήμα στην αγορά από δανεικά, προκειμένου να αυξηθεί η ζήτηση.
Στο πρόσφατο παρελθόν μάλιστα η χώρα δανειζότανε ακόμη και 50 με 60δις ετησίως για να κάνει αναπτυξιακή πολιτική. Μια αναπτυξιακή πολιτική η οποία οδήγησε στη διόγκωση άχρηστων κρατικών οργανισμών και σε πλήθος αντιπαραγωγικών επιχειρήσεων. Η δε κατανάλωση σε μια χώρα που αδιαφορούσε να παράξει, ήταν φανερό πως θα απορροφούσε εισαγόμενα προϊόντα, τα οποία συχνά είναι ανταγωνιστικότερα των εγχώριων.
Στην κρίση όμως το αεριτζίδικο ΑΕΠ μειώθηκε πάνω από 25%, χιλιάδες επιχειρήσεις παρασιτικές αλλά και παραγωγικές έκλεισαν και η ανεργία κάλπαζε. Η ανακατανομή των εισοδημάτων ήταν βίαιη και μια τάξη πολιτών έγινε νεόπτωχη. Δέκα χρόνια μετά και κατόπιν πολλαπλών αυταπατών, παλινωδιών και αντικινήτρων στην εργασία και στο επιχειρείν αναμασάμε τα ίδια κρατικολάγνα θεωρήματα. Αλλά αυτή η λαϊκίστικη οικονομική διαλεκτική που αποσείει τις βαρύτατες ευθύνες, είναι ουσιαστική για την εξουσία διότι έχει άμεσα κέρδη, ενώ το κόστος της εξοφλείται μεταγενέστερα από τους ιθαγενείς.
Στην πραγματικότητα δεν θα ακούσετε ποτέ στην Ελλάδα “εραστή” του Κέυνς να μιλά για την ανάγκη επενδύσεων. Απλούστατα διότι αυτές υπακούν στο νόμο της αιτιολόγησης και του οικονομικού ελέγχου ενώ αντίθετα οι κρατικές δαπάνες στο νόμο της πολιτικής αυθαιρεσίας και του λαϊκισμού. Οι λύσεις είναι προφανείς. Αλλά για να αλλάξει αυτό, θα πρέπει η εξουσία να μην ανεβαίνει στα τρακτέρ ούτε στα κάγκελα, να μη διαλαλεί πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, ούτε να μοιράζει αφειδώς επιδοτήσεις, επιδόματα και παροχές.
Το συλλογικό μας ασυνείδητο θα πρέπει να προσεγγίσει το ευρωπαϊκό, ώστε να απομακρύνει όλες εκείνες τις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις που μας εμποδίζουν να προοδεύσουμε. Σήμερα πρέπει το κάρο να ξεκολλήσει από τη λάσπη. Η τόνωση της ζήτησης σχετίζεται με την παραγωγή, με πολιτικές ενθάρρυνσης του επιχειρείν και της καινοτομίας και με πολιτικές μείωσης του κόστους των επιχειρήσεων, η οποίες θα οδηγήσουν στην μείωση της ανεργίας και στην αύξηση της κατανάλωσης. Η επιλογή της προόδου είναι μονόδρομος.
