Έξι χρόνια μετά από το πρώτο μνημόνιο κι ενώ ως χώρα διάγουμε αισίως το τρίτο και οι συζητήσεις για τέταρτο ήδη έχουν ξεκινήσει, πήραμε το σημαντικότερο μάθημα από μια μικρή χώρα που έχει κάτι πολύ σημαντικό με τη δική μας. Κατοικείται από κατοίκους με την ίδια καταγωγή. Κατοικείται από Έλληνες.
Τρία χρόνια πριν, η Κύπρος αναγκαζόταν να μπει στο χειρότερο μνημόνιο που έχει επιβληθεί σε ευρωπαϊκή χώρα, ενώ παράλληλα εφαρμόσθηκε μια επώδυνη απόφαση για «κούρεμα» των καταθέσεων. Απόφαση που πολλοί προέβλεψαν ότι θα τσάκιζε την εύθραυστη οικονομία της μεγαλονήσου.
Και πράγματι έτσι έγινε. Επιχειρήσεις καταστράφηκαν, οικογένειες καταστράφηκαν, επαγγελματίες καταστράφηκαν. Παράλληλα πολλοί ξένοι καταθέτες είδαν να χρήματά τους να εξανεμίζονται λόγω των μεγάλων, τεραστίων λαθών της πολιτικής ηγεσίας που κυβερνούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι όμως η ίδια η πολιτική ηγεσία όλων των κομμάτων που προκάλεσε την καταστροφή με εκείνη που έφερε τη σωτηρία.
Την επομένη της καταστροφής οι πολιτικές ηγεσίες όλων των κομμάτων δεσμεύθηκαν ότι θα αφήσουν στην άκρη όσα τους χωρίζουν – και είναι πράγματι πολλά, καθώς έχουν και το εθνικό θέμα της επανένωσης του νησιού- και αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να βγουν όσο το γρηγορότερο από τη μέγγενη του μνημονίου.
Θα ρωτήσει κανείς: Μα σε αυτά τα τρία χρόνια η κυβέρνηση δεν έκανε λάθη; Φυσικά και έκανε λάθη και μάλιστα πολλά, αλλά όση κριτική και να ασκήθηκε από την αντιπολίτευση ποτέ δεν ξέφευγε ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση από τον εθνικό στόχο. Και ο εθνικός στόχος ήταν η πιστή εφαρμογή του προγράμματος για να μπορέσει η χώρα να βγει το συντομότερο από το μνημόνιο και να επιστρέψει στις αγορές.
«Δηλαδή», θα πει κάποιος, «όλοι μαζί έσκυψαν το κεφάλι, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι εθνικά υπερήφανη εθνική πολιτική».
Ας πάρουμε λοιπόν τα γεγονότα για να δούμε ποιος τελικά είναι πιο εθνικά υπερήφανος.
Η Κύπρος την μια Κυριακή ψήφισε ένα υπερήφανο ΟΧΙ στο μνημόνιο και την άλλη έσκυψε το κεφάλι και ταπεινωμένη μπήκε στην επιτήρηση του ΔΝΤ και της τρόικας, αλλά οι πολιτικοί αρχηγοί αποφάσισαν να συνεννοηθούν για να εφαρμοσθεί το μνημόνιο.
Η Ελλάδα προκειμένου να μη χρεοκοπήσει εκλιπαρώντας μπήκε στο μνημόνιο και στη συνέχεια οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν, ακόμη και εκείνη που μας έβαλε στο μνημόνιο, κάνουν αντίσταση στην εφαρμογή του.
Η Κύπρος που εφάρμοσε το μνημόνιο κατάφερε και βγήκε από αυτό με το κεφάλι ψηλά. Με σύμπνοια οι πολιτικοί της έκαναν προτάσεις για αλλαγές σε μέτρα που πρότειναν οι δανειστές και αυτοί τα εδέχοντο γιατί ήξεραν ότι μπορούσαν να εμπιστευθούν την πολιτική ηγεσία της Κύπρου.
Η Ελλάδα που αρνήθηκε να εφαρμόσει το πρώτο μνημόνιο, αναγκάσθηκε να μπει σε ένα δεύτερο και μετά σε ένα τρίτο γιατί μη εφαρμόζοντάς το οι δημοσιονομικοί στόχοι μεταβάλλοντο και κάθε φορά έπρεπε να ληφθούν πρόσθετα επώδυνα μέτρα (κυρίως φορολογικά), με αποτέλεσμα η φοροδοτική δυνατότητα των Ελλήνων να έχει εξαντληθεί. Και φυσικά ποτέ δεν υπήρξε συνεννόηση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την πρόταση εναλλακτικών μέτρων.
Στην Κύπρο η ομόθυμη στήριξη όλων των κομμάτων στην εφαρμογή του μνημονίου είχε ως αποτέλεσμα να εξασφαλίσει την πολιτική σταθερότητα, η οποία μαζί με τη σοβαρότητα του πολιτικού συστήματος έπεισε στο νησί υπάρχει πολιτική σταθερότητα η οποία είναι ο ένας εκ των δύο πυλώνων (ο άλλος είναι η οικονομική σταθερότητα) είναι ισχυρός. Αυτό ξανάφερε επενδύσεις στην Κύπρο και βοήθησε στη βελτίωση των οικονομικών μεγεθών, αλλά βοήθησε και στη δημιουργία θέσεων εργασίας και με αυτόν τον τρόπο αποφεύχθηκε η έκρηξη της ανεργίας και ενισχύθηκε η κατανάλωση.
Στην Ελλάδα αντί να υπάρξει συνεννόηση είχαμε αλληλοϋπονόμευση. Για λίγους μήνες από το Νοέμβριο του 2011 έως τον Απρίλιο του 2012 έγινε μια προσπάθεια εθνικής συνεννόησης με την κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Τότε ο κ. Σαμαράς βιαζόταν να κυβερνήσει… Δυόμισι χρόνια αργότερα βιαζόταν ο κ. Τσίπρας να κυβερνήσει… Η βιασύνη όμως έφερε την καταστροφή που βιώνουμε σήμερα.
Στην Κύπρο από την αρχή όλα τα κόμματα συμφώνησαν στην ίδια εθνική γραμμή με αποτέλεσμα οι αντιμνημονιακές δυνάμεις να μην έχουν τη δυνατότητα να εκφρασθούν πολιτικά. Η κοινωνία παρά την αρχική αντίδραση, ακολούθησε την πολιτική ηγεσία, όπως ιστορικά γίνεται πάντοτε που ο λαός ακολουθεί τους ηγέτες του.
Στην Ελλάδα μέσα από τη γιγάντωση του αντιμνημονιακού αγώνα βρήκαν την ευκαιρία κάποιοι να λαϊκίσουν και να ψηφοθηρήσουν. Στην αρχή ήταν ο κ. Σαμαράς, ο οποίος όταν αποφάσισε τη στροφή σε πιο ρεαλιστικές θέσεις έχασε περίπου 30 Βουλευτές και δημιούργησε τους ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου. Χειρότερη ήταν η στάση του κ. Τσίπρα, ο οποίος έπρεπε να γίνει πρωθυπουργός να κλείσει τις τράπεζες και να βουλιάξει την οικονομία για να καταλάβει (εν μέρει) ότι δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Εν τω μεταξύ όμως η κοινωνία είχε ξεστρατίσει. Είχε γαλουχηθεί με αντιλήψεις και μύθους που είχαν δράκους του ΔΝΤ και της τρόικας, τους οποίους θα κατατρόπωνε ο Αλέξης και η παρέα του αλλά και ότι οι κακοί δανειστές, στους οποίους εμείς προστρέξαμε έχουν εξυφάνει σχέδιο για εξάλειψη του …καλύτερου και εξυπνότερου λαού του κόσμου, ημών των Ελλήνων.
Στην Κύπρο, μετά από όλα αυτά χθες, τρία χρόνια μετά την επιβολή του μνημονίου, πανηγύριζαν για την ανάκτηση της ελευθερίας τους
Στην Ελλάδα, μετά από όλα αυτά συνεχίζουμε να πολεμάμε φανταστικούς εχθρούς και να αγωνιζόμαστε να πείσουμε τους βουλευτές μας να ψηφίσουν μέτρα που πλέον ξεπερνούν τη λογική, αφού η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα επί ένα χρόνο αρνείται να λάβει μέτρα με αποτέλεσμα κάθε φορά να απαιτούνται και χειρότερα. Σήμερα, έξι χρόνια μετά την επιβολή του μνημονίου η Ελλάδα δεν βλέπει καν φως στο τούνελ και εξακολουθούμε να μιλάμε για οικονομική υποδούλωση. Γιατί όντως η οικονομική υποδούλωση είναι η χειρότερη μορφή υποδούλωσης…
Μετά από αυτήν την μικρή σύγκριση ποιοι ενήργησαν με γνώμονα το συμφέρον της χώρας τους; Οι Κύπριοι ή οι Ελλαδίτες πολιτικοί;
Ποιες από τις δύο πολιτικές ηγεσίες, της Ελλάδος ή της Κύπρου μπορούν να πουν ότι υπηρέτησαν καλύτερα τα εθνικά τους συμφέροντα;
Πριν απαντήσετε, σκεφτείτε ότι με άλλες πολιτικές ηγεσίες και με εθνική συνεννόηση η Ελλάδα θα μπορούσε να βρίσκεται χρόνια πριν στη θέση της Κύπρου και να έχει πανηγυρίσει την οικονομική ελευθερία της. Δυστυχώς όμως στους πολιτικούς μας αρέσει ο λαϊκισμός και η ψηφοθηρία και στο λαό μας αρέσει να βαυκαλίζεται ακούγοντας ψέματα ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις. Ο λαός όμως εκλέγει την ηγεσία και η ηγεσία έχει χρέος να καθοδηγεί το λαό.
Το 2009 ο Κώστας Καραμανλής είπε στο λαό την αλήθεια. Αλλά ο λαός επέλεξε τον εύκολο δρόμο που οδήγησε στην καταστροφή.
Σήμερα που η ΝΔ, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ξαναλέει την αλήθεια τι θα επιλέξει όταν έλθει η ώρα των εκλογών; Είδωμεν…
