Κρυστάλλινο ποτήρι.
Όμορφα που γυάλιζε!
Σκαλισμένο ως ήταν δεχόταν
κι έδιωχνε το φως.
Αυτή η κυκλοφορία ήταν που ζάλιζε.
Αυτή η ανησυχία του ματιού.
Ωραία τέχνη. Τόσες πόρτες για τόσα φώτα.
Μπορεί και ένα…
που έμπαινε σε όσες πόρτες έβλεπε.
Και μεις μαζί…
κι έβγαινε από τις ίδιες… από άλλες.
Δεν προλαβαίναμε να δούμε.
Την κίνηση όμως τη λέγαμε στον νου,
τη ζωή που δίδασκε το κρυστάλλινο ποτήρι.
Και εκείνος θαύμαζε.
Το κρύσταλλο που χάραζε το φως.
Και το έλεγε ωραίο.
Κι εκείνος … θαύμαζε
τις χαρακιές του σπιτιού του
που όμοια σκέδαζε
τη ζωή που κρατούσαν οι νευρώνες του
και περίσσεια το χαιρόταν…
Νάρκισση σύναψη.
