γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Αφού ο πρωθυπουργός πέρασε χωρίς να βραχεί τις Πρέσπες τώρα έχει μπροστά του εννέα μήνες για να κάνει αυτά που θέλει ο ίδιος και αυτά που θεωρεί σωστά για την κυβέρνηση του και τη χώρα.
Τι έχει ο κατάλογος; Όρεξη να έχετε να διαβάσετε, γιατί δεν ξέρω από αυτόν τον κατάλογο πόσοι θα «παραγγείλουν» και πόσοι θα τρέξουν στην κάλπη να τον ψηφίσουν.
Ο κατάλογος ξεκινάει με την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 650 ευρώ. Θετικό μέτρο, αλλά με κόστος στους εργοδότες, ειδικά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ήδη υποφέρουν. Ακολουθεί έξοδος στις αγορές που θα είναι προεκλογική, με ένα πενταετές ομόλογο και φιλολαϊκά μέτρα που στηρίζουν τους αδύναμους.
Η Τρόικα ήρθε την προηγούμενη εβδομάδα και χτύπησε καμπανάκια, αλλά η κυβέρνηση δεν συγκινείται, άλλωστε υπάρχει το μαξιλαράκι. Μπορεί το ΔΝΤ να φωνάζει, αλλά κανείς δεν ακούει, τα 16 προαπαιτούμενα παραμένουν στο συρτάρι και εάν δεν ξεμπλοκάρουν, θα κινδυνέψει η κυβέρνηση να μην πάρει τα κέρδη από τα ελληνικά ομόλογα που θα δοθούν για να την αποπληρωμή του χρέους. Στα τέλη Φεβρουάριου θα ανακοινωθεί και η δεύτερη μεταμνημονιακή αξιολόγηση και εκεί τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου καλά. Εκτός και εάν, για ακόμη μία φορά, οι Ευρωπαίοι κάνουν τα στραβά μάτια στον πρωθυπουργό.
Ο κατάλογος θα έχει και έναν ανασχηματισμό και ένα άνοιγμα στην κεντροαριστερά και το κέντρο με στόχο να προβληθεί ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα της συντήρησης. Τελικά οι Πρέσπες δεν του ήρθαν καθόλου άσχημα του Τσίπρα. Διεμβόλισε τα μικρά κόμματα, αφαίμαξε τους ΑΝΕΛ, προκάλεσε τριγμούς στο ΚΙΝΑΛ και το ΠΟΤΑΜΙ βρήκε σε ύφαλο.
Τώρα ο πρωθυπουργός μοιάζει σαν να παίζει μπιλιάρδο και να προσπαθεί να βρει την τρύπα, αλλά η τρύπα είναι μία αφηρημένη έννοια, περιέχει ένα κενό.
Μπορεί να βρει τις κατάλληλες τρύπες; Όλα θα φανούν από τις επιλογές του.
Επίσης, θα παίξει πολύ και με την υποψηφιότητα του για το Νόμπελ ειρήνης ως ένας πολιτικός που έλυσε ένα χρόνιο πρόβλημα. Ως ένας ηγέτης που προσπαθεί να φέρει την ειρήνη, την συνεργασία και την αλληλεγγύη στα μίζερα Βαλκάνια. Αλλά πως γίνεται από την μία να εργάζεται για την ειρήνη και την συναδέλφωση των λαών και από την άλλη να στηρίζει τον αιμοσταγή και κυνικό δικτάτορα που φυλακίζει αντιπάλους και σκοτώνει αθώους πολίτες, όπως τον Μαδούρο;
Ακόμη ο Τσίπρας δεν έχει ξεπεράσει το παρελθόν του, είναι και με την Ευρώπη αλλά και με τον Μαδούρο. Πήγε και ταξίδι στην Κούβα για τον θάνατο του Φιντέλ. Άλλωστε το «παρελθόν είναι μία ξένη χώρα» και ο Τσίπρας θέλει να θυμάται το παρελθόν.
Ο Τσίπρας πλέον είναι σαν να βάλεις τον Μακιαβέλι να παίξει μπιλιάρδο. Ή στην καλύτερη, ο ικανότερος ζωγράφος να ζωγραφίσει μία κουρασμένη φιγούρα.
