γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ο μύθος κεντροδεξιών και κεντροαριστερών πολιτών θα πρέπει να αντικατασταθεί από την πραγματικότητα του ατομοκεντρικού πολίτη ψηφοφόρου. Αυτός εκλέγει κυβερνήσεις και δυστυχώς βλέπει, τουλάχιστο στην αρχή, αποκλειστικά τα δικά του συμφέροντα. Και την πίτα και τον σκύλο, υιοθετώντας εύκολα λαϊκισμούς και αυταπάτες.
Αλλά αυτά δε λύνουν τα ζητήματα της οικονομίας και της κοινωνικής συνοχής. Όσοι σήμερα στηρίζουν μια κυβέρνηση της ΝΔ δε σημαίνει πως ξύπνησαν δεξιά. Στην πραγματικότητα οι πολίτες επιθυμούσαν να απαλλαγούν από το θίασο ΣΥΡΙΖΑ. Από ένα πρωθυπουργό με αυταπάτες, που δεν ήξερε για το ένα, δε άκουσε για το άλλο, δεν περίμενε εκείνο, δεν φαντάστηκε το τρίτο, όπου ενίοτε έφταιγαν οι προηγούμενοι, οι επόμενοι, με μεταστροφή στο ένα θέμα, μετά στο άλλο, με κωλοτούμπες, ψέματα, αυτοεξευτελισμούς και αποφυγή πραγμάτωσης μεταρρυθμίσεων. Επιθυμούσανε στην ουσία να ξεφύγουν από ένα μείγμα ανορθολογικού ενθουσιασμού, επιπολαιότητας και ανοησίας.
Η ΝΔ ψηφίστηκε για την οικονομία, την εμπιστοσύνη στην εφαρμογή των νόμων και τη λειτουργία των θεσμών. Αλλά η κυρίαρχη κουλτούρα του κρατισμού καραδοκεί. Παραμένει συγκαλυμμένη αναζητώντας την επόμενη ευκαιρία. Η δε δεξιά εκδοχή του κρατισμού θα είναι εξίσου καταστροφική με την αριστερή, εάν δεν ακολουθηθούν κανόνες ορθολογισμού στη διοίκηση, στις γραμματείες, στα νοσοκομεία.
Η κυβέρνηση οφείλει να καλλιεργήσει την ιδεολογία του ορθολογισμού και άμεσα να εμπεδώσει συνθήκες εμπιστοσύνης και ασφάλειας στην κοινωνία. Η πορεία της χώρας δεν μπορεί να καθορίζεται από βαρονίες ή ιδεοληπτικούς κρατιστές. Ούτε βέβαια μπορεί να είναι έρμαιο των λογής εργαλειοθηκών εξαιτίας της ανικανότητας να εφαρμοστούν λύσεις ορθολογισμού. Κοινή λογική χρειάζεται.
Ο συγκαλυμμένος λαϊκισμός της δεξιάς, το πελατειακό κράτος, η έλλειψη επαφής με τον μέσο πολίτη, οι παλινωδίες με τα Ζάππεια και οι αψυχολόγητες και συχνά αυταρχικές κινήσεις που βαπτίζονταν μεταρρυθμίσεις κατά την μνημονιακή περίοδο, αποτέλεσαν τον καταλύτη της συρρίκνωσης του κόμματος στο πρόσφατο παρελθόν. Σήμερα περισσότερο από ποτέ απαιτούνται μεταρρυθμίσεις υπό το ιδεολογικό φορτίο του ορθολογισμού. Η κοινωνία τις αφουγκράζεται και τις περιμένει, μαζί με τις αλλαγές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ο ψηφιακός μετασχηματισμός του οποίου και η θεσμική τεχνολογία είναι το μεγάλο στοίχημα. Τυπικά η άτυπη περίοδος χάριτος λήγει με την επιστροφή του λαού από τα μπάνια. Στην πραγματικότητα, η αποκατάσταση του κύρους των θεσμών και η κοινωνική επαναπροσέγγιση είναι το μεγάλο στοίχημα, ταυτόχρονα με την αναζήτηση δοκιμασμένων και άμεσα εφαρμόσιμων λύσεων στα πλαίσια της αποτελεσματικότητας.
