Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνηση για να βγει η χώρα από τη κρίση , είναι μονόδρομος και αυτός είναι να συμμορφωθεί με τις συμφωνίες που έχει υπογράψει με τους δανειστές μας για να εκταμιευτεί η επόμενη δόση του συμφωνημένου δανείου που θα δώσει μια τονωτική ένεση στην αγορά και θα δημιουργήσει πρωτογενές περίσευμα. Πρέπει να περικοπούν οι δαπάνες. Εφόσον λοιπόν δεν υπάρχουν χρήματα για την ικανοποίηση των αιτημάτων των εργαζομένων, οι κινητοποιήσεις που άρχισαν ή θα αρχίσουν, καταντούν άνευ αντικειμένου. Το μόνο αντικείμενο που επιτυγχάνεται είναι η δικαιολόγηση της ύπαρξης της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Πρέπει να δείχνουν ότι κάνουν κάτι.
Η αγορά λειτουργεί με μερικούς αμείλικτους κανόνες. Αν αγοράσεις ένα αυτοκίνητο ή ένα σπίτι επί πιστώσει και έχεις υπογράψει γραμμάτια, αν δεν πληρώσεις τα γραμμάτια ο δανειστής θα σου πάρει το αυτοκίνητο ή το σπίτι. Η ευημερία λοιπόν που αγοράσαμε στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, δεν προήλθε από τη δημιουργία νέου χρήματος ή από την ανάπτυξη της οικονομίας μας εφαρμόζοντας νέες μεθόδους παραγωγής. Οι πόροι που χρηματοδοτούσαν τα κεκτημένα μας, ήσαν επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φτηνά δάνεια. Δηλαδή αγοράζαμε ευημερία επί πιστώσει και σύμφωνα με το νόμο της αγοράς, αφού δεν μπορούμε να πληρώσουμε τα γραμμάτια που υπογράψαμε, ο δανειστής μας θα πάρει πίσω την ευημερία μας. Είναι πολύ απλό. Σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς, θα μας κατάσχουν το βιοτικό μας επίπεδο, που πρέπει να γυρίσει πίσω στα επίπεδα του 74. Από εκεί θα αρχίσουμε πάλι την ανάβαση και αυτή τη φορά, αν θέλουμε να είναι σταθερό και μακροχρόνιο (το βιοτικό επίπεδο), να το εξασφαλίσουμε με πόρους που θα κερδίσουμε με τον ιδρώτα μας και όχι με δανεικά.
Κωνσταντίνος Λυκογιάννης New York 14.9.12
