Για να σας προλάβω, μη πείτε ότι «αν όμως άφηναν τον Καραμανλή (ή τον Σαμαρά ή τον Παπανδρέου ή οποιονδήποτε άλλο προτιμάτε) να ολοκληρώσει την τετραετία του, τότε θα είχαμε μια διαφορετική χώρα». Όσο καλό και αν γίνει σε μια τετραετία δεν θα έχει σημασία αν το χαλάσει ένας κακός Πρωθυπουργός. Και, όπως απέδειξε ο Αλέξης Τσίπρας, αρκεί ένα μόνο έτος διακυβέρνησης ενός τραγικού Πρωθυπουργού για να μπουν σε μπελάδες κυριολεκτικά μέχρι και τα δισέγγονά μας σε 99 χρόνια από τώρα.
Αν δε σας αρκεί το παράδειγμα του Τσίπρα, δείτε τι γίνεται σε μερικές Περιφέρειες και μερικούς Δήμους όπου οι Δήμαρχοι και οι Περιφερειάρχες τους έχουν εγκαταλήψει σχεδόν εντελώς, αφού από την εκλογή τους μέχρι τη λήξη της θητείας τους μεσολαβούν 5 χρόνια στα οποία δεν απειλούνται από πουθενά
Φυσικά δεν είναι μόνο η ΝΔ που πετάει τέτοιες μη εφαρμόσιμες κοτσάνες για να κερδίσει εύκολα ψήφους. Αρκεί να θυμηθούμε πόσοι ανά διαστήματα έχουν υποσχεθεί μείωση του αριθμού των Βουλευτών σε 200 –η οποία στην πράξη εγκαθιστά μια ακραία μορφή δικομματισμού– ή έχουν υποσχεθεί απλή αναλογική -που σημαίνει ότι θα υπάρχει σαφώς μικρότερη και λιγότερο δημοκρατική εκπροσώπηση των εκλογικών περιφερειών.
Όσο τα κόμματα χρειάζονται ψήφους, τόσο θα υπόσχονται ότι θα εφαρμόσουν συστήματα που είδαν από το εξωτερικό, τα οποία όμως δεν πολυκαταλαβαίνουν και δεν έχουν πολυμελετήσει. Αφού λοιπόν μπορούν τα κόμματα που έχουν σοβαρότατες ευθύνες να προτείνουν ό,τι τους κατέβει, μπορώ και εγώ που έχω πολύ λιγότερες ευθύνες να κάνω ακριβώς το ίδιο.
Φανταστείτε λοιπόν τι ωραία που θα ήταν να υπήρχε μεταβιβάσιμη ψήφος για τα κόμματα. Να μπορούσαμε δηλαδή να ψηφίζουμε τα κόμματα της προτίμησής μας με σειρά 1-2-3-κλπ. Αν το πρώτο που επιλέγαμε δεν έμπαινε στη Βουλή, τότε η ψήφος μας θα μεταβιβαζόταν στο δεύτερο. Ας πάρουμε ένα αριστερό παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι στις επόμενες εκλογές ψηφίζουμε στο 1 Λαϊκή Ενότητα, στο 2 Πλεύση Ελευθερίας, στο 3 ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο 4 ΚΚΕ.
Αρχικά η ψήφος μας μετράει για την ΛΑΕ. Έρχεται το κράτος και τσεκάρει ποιό από αυτά τα κόμματα δεν συγκεντρώνει το 3% και βλέπει ότι μόνο το ΚΚΕ μπαίνει αρχικά στη Βουλή. Το χαμηλότερο ποσοστό το έχει η ΛΑΕ, οπότε βλέπει από αυτούς που προτίμησαν το συγκεκριμένο κόμμα ποιά ήταν η επόμενη επιλογή τους. Στην περίπτωσή μας επόμενη επιλογή είναι η Πλεύση Ελευθερίας. Αθροίζονται λοιπόν όλες οι ψήφοι και βλέπουμε ότι και πάλι η Πλεύση Ελευθερίας δεν μπαίνει στη Βουλή. Μεταβιβάζονται λοιπόν οι ψήφοι στον επόμενο κόμμα -αν επιλέξαμε επόμενο κόμμα. Στο παράδειγμα, οι ψήφοι πάνε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αν και με αυτές τις ψήφους η ΑΝΤΑΡΣΥΑ περνάει το 3%, τότε σταματάμε εκεί και έχουμε μια Βουλή που εκφράζει σαφώς μεγαλύτερο ποσοστό ψηφοφόρων. Αν όχι, τότε οι ψήφοι μας και πάλι μεταβιβάζονται στην επόμενη επιλογή μας και ενισχύουν το ΚΚΕ. Μπορεί να μην ήταν αυτό που ήθελε πάνω από όλα ο ψηφοφόρος του παραδείγματος, αλλά θα σκέφτεται ότι τουλάχιστον βοήθησε στη μάχη της τρίτης θέσης κάποιο αριστερό κόμμα ενάντια στη Χρυσή Αυγή.
Μπορεί να φαίνεται παράδοξο στην αρχή, αλλά είναι ένα πάρα πολύ δημοκρατικό σύστημα που επιτρέπει σχεδόν σε όλους να εκφραστούν στις εκλογές, και μάλιστα πολύ πιο ελεύθερα. Δεν θα υπάρχουν πια επιχειρήματα του τύπου «ναι, αλλά αν ψηφίσω ΛΑΕ και δεν μπει στη Βουλή η ψήφος μου πάει χαμένη», αφού μπορείς να ψηφίσεις αυτό που θέλεις άφοβα. Φυσικά, το ίδιο μπορεί να γίνει και με ανθρώπους αντί για κόμματα, αν υπάρχει ενιαίο ψηφοδέλτιο ανά εκλογική περιφέρεια, αλλά απέχουμε ακόμα πολύ από κάτι τέτοιο.
Για φανταστείτε επίσης τι θα γινόταν αν υπήρχε υποχρεωτικός χρόνος αναμονής ανάμεσα στην έκδοση ενός νόμου προς ψήφιση και την ψήφισή του. Ας πούμε για παράδειγμα ότι θα χρειαζόταν τουλάχιστον 3 λεπτά της ώρας για κάθε σελίδα (που και πάλι είναι πολύ λίγο για νομικό έγγραφο) και 12 ώρες την ημέρα. Λογικός χρόνος, αν και πάρα πολύ λίγος. Αν όμως υπήρχε ένας τέτοιος κανονισμός, ο νόμος των 7500 σελίδων που πέρασε άρθρα όπως αυτό για τις offshore και τους Βουλευτές θα είχε προλάβει να αναγνωστεί, αφού αντί για 3 ημέρες από τον κανονισμό θα είχαν προβλευθεί 32 ημέρες -ναι 32 ημέρες!- για να διαβαστεί και να μελετηθεί όπως πρέπει.
Φανταστείτε κάτι ακόμα πιο ακραίο: ο μισθός των Βουλευτών να ήταν ίσος με το τριπλάσιο του μέσου μισθού στην Ελλάδα! Ακούγεται άδικο και παρανοϊκό; Αν ο μέσος μισθός αυτή τη στιγμή είναι (σύμφωνα με το ΙΚΑ) λίγο πάνω από τα 1200€ τον μήνα, τότε οι Βουλευτές θα παίρνουν περίπου 3600€, σαφώς λιγότερα από όσα παίρνουν τώρα, αλλά κανένας δεν θα είχε παράπονο για αυτό. Αν μπορέσουν να ανεβάσουν τον μισθό ακόμα περισσότερο, τότε μπράβο τους! Ο λαός θα είναι χαρούμενος, αυτοί θα είναι χαρούμενοι, όλοι θα είναι χαρούμενοι! Αν όχι, τότε κρίμα, θα αναγκαστούν να ζήσουν μόνο τρεις φορές καλύτερα από όλους τους υπόλοιπους.*
Βέβαια αυτό που λέω είναι πολύ άδικο, γιατί υπάρχουν κάποιοι -λίγοι μεν, αλλά υπάρχουν- που είναι Βουλευτές και δεν έχουν την άνετη ζωή των υπολοίπων επειδή πρέπει να τους ανταγωνίζονται κάθε 4 χρόνια, που στην πράξη σημαίνει κάθε 2,5 χρόνια, και να ξοδεύουν τα χρήματά τους για προεκλογικούς αγώνες ενώ οι υπόλοιποι έχουν κάποιον βαρύ χρηματοδότη και μπορούν να σπαταλούν λεφτά χωρίς να φοβούνται μήπως ξεμείνουν. Ίσως κάτι τέτοιο να προσπαθούσε να αντιμετωπίσει και η ΝΔ με την χαζομάρα που πέταξε για κλειστή πενταετή θητεία της Βουλής: να βοηθήσει τους μη χρηματοδοτούμενους να σταθούν απέναντι σε αυτούς που κατεβαίνουν υποψήφιοι με τα λεφτά των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Ας φανταστούμε όμως κάτι ακόμα πιο τρελό: ΝΑ ΤΗΡΕΙΤΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ. Τρελό ε; Γιατί κατά κάποιο τρόπο όλοι οι υποψήφιοι για την β’ Αθηνών έχουν δαπάνες μικρότερες των 115.500€ και της α’ Αθηνών των 70.500€, όπως προβλέπει ο νόμος. ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Αν πιστεύει κάποιος ότι εκλέγονται όλοι στην β’ Αθηνών ξοδεύοντας μόνο 115.500€, τότε καλό είναι να πάει να κοιταχτεί. Κι όμως, σύμφωνα με το κράτος όλοι όσοι είναι αυτή τη στιγμή Βουλευτές έχουν τηρήσει ακριβώς τα όρια εκλογικών δαπανών. Για φανταστείτε τι ωραία που θα ήταν να έχαναν μερικοί πολιτικοί δεινόσαυροι την εδρούλα τους επειδή δεν έπαιξαν σύμφωνα με τους κανόνες. Φανταστείτε τι ικανοποίηση θα νιώθαμε αν κάποτε επιτέλους υπήρχαν επιπτώσεις για όσους έκαναν βαριά λάθη στο πόθεν έσχες τους.**
Καλές είναι οι ιδέες, αλλά το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μάθουμε από την ιστορία μας. Δεν είμαστε Αμερική όπου υπάρχουν εκατοντάδες δικλείδες ασφαλείας κόντρα σε κακές επιλογές ενός κακού προέδρου ή ενός κακού κογκρέσου. Είμαστε Ελλάδα και η ιστορία έχει δείξει ότι ο Τσίπρας μπορεί να φέρνει στη Βουλή αντισυνταγματικά νομοσχέδια χωρίς επιπτώσεις, μπορούν να ψηφίζονται νόμοι που δεν έχουν διαβαστεί ούτε μία φορά γιατί είναι χρονικά αδύνατο, μπορούν οι Βουλευτές να παραβαίνουν κατά συρροή τον εκλογικό νόμο χωρίς συνέπειες και, τελικά, ο έχων εξουσία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Αν του πούμε ότι αυτή την εξουσία θα την κρατήσει για πέντε χρόνια ό,τι και να γίνει, τότε μας περιμένει στο μέλλον Τσίπρας πολύ χειρότερος από τον σημερινό και θα μας μείνει και μισή δεκαετία, είτε το θέλουμε είτε όχι.
* Για φανταστείτε το ίδιο να ισχύει και για τους δικαστικούς τους οποίους δεν έχει αγγίξει κανένας και των οποίων ο μισθός είναι συνδεδεμένος με αυτόν του Βουλευτή.
** Φανταστείτε επίσης τι ωραία που θα ήταν να υπήρχαν παρόμοιες επιπτώσεις και για τα πόθεν έσχες των δικαστικών. Αλλά στην Ελλάδα ποτέ κανένας δικαστικός δεν έχει δεχτεί κανένα δωράκι, αυτά γίνονται σε άλλες χώρες μακριά από εμάς.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
