Η κρίση έχει διαχωρίσει την κοινωνία οριζόντια σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνους που βρίσκονται «κάτω από τη μπάρα» των Μνημονίων και συνθλίβονται από την ανεργία, την ανέχεια και την αγωνία επιβίωσης. Και σε εκείνους, που ακόμη αντέχουν αλλά φοβούνται μήπως τα χειρότερα έπονται. Και οι δύο διακατέχονται από το φόβο ότι οι θυσίες τους είναι μάταιες και δεν ελπίζουν, ιδίως οι νέοι, σε ένα καλύτερο μέλλον.
Η μεσαία τάξη, ραχοκοκαλιά του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος έχει καταρρεύσει. Έχουμε οδηγηθεί στην κοινωνία των 2/3, αντεστραμμένων. Η επερχόμενη φοροεπιδρομή επί των ακινήτων πλήττει το αίσθημα ασφάλειας που συνέδεε τον Ελληνικό λαό με την έγγειο ιδιοκτησία και οδηγεί σε κοινωνική αποσταθεροποίηση. Αποτελεί έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα ο ισχυρισμός ότι, μέσα σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης, μπορεί να διαμορφωθεί «φορολογική συνείδηση» στους πολίτες. Την ώρα μάλιστα που υφίστανται την άγρια και άδικη υπερφορολόγηση, ως συνέπεια της ανικανότητας της Πολιτείας να συλλάβει τη φοροδιαφυγή και να εξαρθρώσει τους θύλακες διαφθοράς στο δημόσιο τομέα.
Μέσα στις συνθήκες αυτές έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς. Η κρίση εμπιστοσύνης διαπερνά συνολικά το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Γι’ αυτό και η κοινωνία, παρά τα προβλήματά της αρνείται να κινητοποιηθεί. Η κατάρρευση του πελατειακού συστήματος έχει διαρρήξει τον ομφάλιο λώρο που συνέδεε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα με τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. Ο λαϊκισμός ενισχύει τη σύγχυση. Το κομματικό σύστημα, εντούτοις, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την κοινωνική πραγματικότητα με λογικές και νοοτροπίες της προ κρίσης εποχής.
Η Συγκυβέρνηση, με δεδομένες τις ανεπάρκειές της, σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού, και υποχρεωμένη να στηριχθεί σε μια υπό διάλυση κρατική μηχανή, επιχειρεί να συμβιβάσει τις αναγκαίες πολιτικές εξόδου από την κρίση με επιδιώξεις πολιτικές. Μνημονιακές πολιτικές και εκλογικές σκοπιμότητες είναι έννοιες ασύμβατες. Τα κατά καιρούς success story διαδέχονται τα θρίλερ της διαπραγμάτευσης με την τρόικα ως συνέπεια της υστέρησης στην πραγματοποίηση των δεσμεύσεων μας. Αιτία, η απροθυμία σύγκρουσης με κρατικοδίαιτα συμφέροντα και πελατειακά δίκτυα.
Η αντιμνημονιακή Αντιπολίτευση, επιβαίνοντας στο άρμα του λαϊκισμού καταργεί την κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με περισσή αυταρέσκεια και άγνοια κινδύνου, υπόσχεται την κατάργηση του Μνημονίου το βράδυ των εκλογών εφόσον οι πολίτες του εναθέσουν την εξουσία. Η παραληρηματική Δεξιά των ΑΝ.ΕΛ. υπόσχεται την κατάργηση του χρέους. Το δογματικό ΚΚΕ πλειοδοτεί. Υπόσχεται, και την έξοδο της χώρας μας από την Ευρώπη και την απομόνωσή της, στα πρότυπα της Αλβανίας του Εμβέρ Χότζα. Το νεοναζιστικό μόρφωμα επιδιώκει, συμπληρωματικά, και την κατάργηση της Δημοκρατίας. Και ο Φώτης Κουβέλης προτείνει ως λύση την απλή αναλογική, ισχυριζόμενος ότι έτσι θα διαμορφωθούν συνθήκες συνεργασίας μέσα σε αυτό το νοσηρό πολιτικό κλίμα.
Η καταγραφή της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, που επιδεινώθηκε μετά την δολοφονία των στελεχών της Χ.Α. δεν αποσκοπεί στην αποθάρρυνση του εγχειρήματος ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς. Επισημαίνει τις δυσκολίες ώστε να προετοιμασθούν με αποφασιστικότητα, τόλμη και ταχύτητα τα επόμενα βήματα.
Οι επερχόμενες εκλογές, ευρωπαϊκές και αυτοδιοικητικές, αποτελούν σημείο καμπής. Ο λαϊκισμός και ευρωσκεπτικισμός δεν έχουν προσβάλλει μόνο την Ελλάδα, αλλά όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Εγκυμονούν οδυνηρές εκπλήξεις και απρόβλεπτες εξελίξεις. Μέσα σε αυτό το κλίμα και παρά τις αντίξοες συνθήκες, η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς αποτελεί μονόδρομο. Μπροστά στο νέο διπολισμό μεταξύ μιας αφυδατωμένης από ιδέες και στελέχη κεντροδεξιάς και μιας λαϊκιστικής Αριστεράς, εκφραστής της «γενιάς των καταλήψεων», της λυσσαλέας άρνησης των μεταρρυθμίσεων, των κρατικοδίαιτων και κομματικοδίαιτων στελεχών, οι κατακερματισμένες κεντροαριστερές δυνάμεις χρεώνονται την ευθύνη να αποτελέσουν το σταθεροποιητικό πόλο με μεταρρυθμιστικό πρόσημο.
Το διάβημα των 58 θέτει τις πολιτικές ηγεσίες των δύο κομμάτων που καλύπτουν σήμερα το χώρο της κεντροαριστεράς ενώπιον των ευθυνών τους. Κανένα πρόσχημα ιδεολογικών διαφορών, καμία προσωπική φιλοδοξία δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στην διαμόρφωση του σταθεροποιητικού πόλου που χρειάζεται η χώρα για να ορθοποδήσει. Χωρίς ηγεμονισμούς, αρχηγισμούς και αποκλεισμούς, οφείλουν, όλοι όσοι συναισθάνονται τις ευθύνες τους απέναντι στη μοίρα αυτού του τόπου, να συνδράμουν και να συνδιαμορφώσουν το νέο πολιτικό φορέα. Απαιτούνται γενναίες υπερβάσεις. Η κεντροαριστερά δεν μπορεί να είναι μια «Μπαμπούσκα», μέσα στην οποία θα συνυπάρχουν οι άλλες μικρότερες «Μπαμπούσκες». Δεν μπορεί να είναι διαμεσολαβητής αλλά καταλύτης. Οφείλει να αποτελέσει ενιαία πολιτική έκφραση με Σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης, με αξιόπιστο και έμπειρο στελεχιακό δυναμικό και ηγεσία ικανή να συνθέτει και να εμπνέει.
