γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Πρέπει να παραδεχτούμε κάτι στον Τσίπρα σχετικά με τις «100 πρώτες μέρες»: για να πεις μία τόσο μεγάλη καφρίλα πρέπει να έχεις πολύ θράσος. Είναι πραγματικά αδιανόητο θα θες να ξεχάσει ο κόσμος την εξωπραγματική καταστροφή τρισήμισι ετών και να θες να σε κρίνει μόνο για όσα έγιναν μετά από την υποτιθέμενη έξοδό μας από τα μνημόνια. Αν όμως –λέμε, αν- έπρεπε όντως να κριθεί ο Αλέξης Τσίπρας για τις 100 ημέρες μετά την ψευδοέξοδο της 21ης Αυγούστου, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα;
Αρχικά ας ξεκινήσουμε με το προφανές: έγινε ανασχηματισμός και ο Παύλος Πολάκης, ο Υπουργός που έχει εκτοξεύσει απειλές για τη ζωή δημοσιογράφων και που δημοσιοποιεί διευθύνσεις και ονόματα αντιπάλων του στο ίντερνετ, η επιτομή του αριστερόστροφου φασισμού, παρέμεινε Υπουργός. Είχε, μάλιστα, και την στήριξη του Αλέξη Τσίπρα στις δηλώσεις του για προεκλογικό «κλείσιμο μερικών στη φυλακή». Καμία έκπληξη εδώ, πάντα είχε τη στήριξη του Αλέξη Τσίπρα ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος είναι προσωπικός φίλος του πρωθυπουργού. Και ως γνωστόν τους προσωπικούς μας φίλους, δηλαδή εκείνους με τους οποίους θα πάμε μαζί διακοπές και θα φάμε παρέα στις γιορτινές μέρες, δεν μας τους επιβάλλει κανείς. Τους διαλέγουμε.
Μιας και μιλάμε για Υπουργούς, ας μιλήσουμε και για τον Πάνο Καμμένο. Ξέρετε, αυτόν που πριν κάποιες ημέρες -λιγότερες από 100- ανάγκασε σε παραίτηση τον τότε Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά. Τι μάθαμε τελικά από όλη αυτή την υπόθεση; Μόνο τα προφανή: ότι η υπόθεση κουκουλώθηκε και ότι κάποιος, ή ο Νίκος Κοτζιάς ή ο Πάνος Καμμένος, είναι μέλος ενός τεράστιου σκανδάλου. Δεν ξέρουμε όμως ποιο είναι το σκάνδαλο, αφού η κυβέρνηση Τσίπρα δεν ενδιαφέρθηκε αρκετά για να μάθουμε αν ο ΥΠΕΞ μοίραζε χρήματα του Τζορτζ Σόρος ή αν ο ΥΠΕΘΑ είναι τραγικός τραμπούκος ψεύτης και συκοφάντης και θα έπρεπε να έχει εκείνος παραιτηθεί. Πιθανότατα πρόκειται για άλλο ένα κουκούλωμα των κατορθωμάτων του Πάνου Καμμένου, όπως έγινε άλλωστε στο μνημονιακό παρελθόν με την υπόθεση του μεσάζοντα στην πώληση όπλων ή, πολύ πιο γραφικά, στην υπόθεση του καζίνο.
Σταθερή αξία τις τελευταίες 100 ημέρες, όπως και σε όλες τις προηγούμενες άλλωστε, είναι και η επίθεση στα ΜΜΕ. Ή μάλλον η επίθεση σε μερίδα των ΜΜΕ , αυτή που δεν συμφέρει τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το κυνήγι του Μαξίμου στο iefimerida για κατηγορίες δήθεν κατασκοπίας, όταν δημοσίευσε την ενημέρωση που έλαβε η Βουλή σχετικά με τα μυστικά κονδύλια του ΥΠΕΞ. Πέρα από την αστεία μήνυση περί κατασκοπείας, ενδιαφέρον έχει και η δικαιολογία του Μαξίμου που φροντίζει να θίξει ότι το ρεπορτάζ έγινε από πρώην ρεπόρτερ του Mega.
Το Mega, παρεμπιπτόντως, στο οποίο έμειναν μόνο οι δημοσιογράφοι –οι επιχειρηματίες που δημιούργησαν τα χρέη βολεύτηκαν σε άλλα κανάλια- και το οποίο μέχρι την ημέρα που έκλεισε είχε υψηλότατη τηλεθέαση και διαρκή έσοδα, στο οποίο η κυβέρνηση Τσίπρα αρνήθηκε την πρόταση να αναλάβουν οι εργαζόμενοι την διοίκηση όπως έχει γίνει με εφημερίδα στο παρελθόν. Σε περίπτωση που κάποιος πιστεύει ότι δεν έγινε ηθελημένο σαμποτάρισμα από την κυβέρνηση σε κάθε προσπάθεια εξεύρεσης λύσης, ας ρίξει μια ματιά στις σχετικές δηλώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και από το βήμα της Βουλής. Έτσι, για να μαθαίνουν και να παραδειγματίζονται οι κάθε λογής αντιφρονούντες δημοσιογράφοι. Άντε μη τους στείλουμε και τον Πολάκη και τους βάλει «2 μέτρα κάτω από το χώμα».
Οι «δικοί μας» όμως δημοσιογράφοι δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Πριν λίγες ημέρες –λιγότερες από 100- άλλωστε είδαμε τις φωτογραφίες του Μάκη να παίζει μουσική και να τραγουδάει χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στον Πάνο Καμμένο, μέσα στη βίλα του. Και, αν χρειαστούν παραπάνω έσοδα στα κανάλια, κλείνουμε και την πρόσβαση στο Pirate Bay για να αναγκάσουμε τον κόσμο να βλέπει τη σαβούρα και την προπαγάνδα που απλόχερα του προσφέρουμε.
100 ημέρες μετά τι άλλαξε στην παιδεία; Μα φυσικά το πόρισμα της επιτροπής Παρασκευόπουλου, με το οποίο συμφώνησε απόλυτα ο Υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου. Δεν νομίζω ότι ένα άρθρο αρκεί για να περιγράψει την ανοησία του πορίσματος. Ούτε μπορεί να περιγραφεί με ευκολία η κατάσταση στα Πανεπιστήμια, πέρα ίσως από τη λέξη «μπάχαλο». Όσο για τους μαθητές των λυκείων, είναι αρκετά ώριμοι για να ψηφίζουν στα 16 σύμφωνα με τον νόμο που έφερε η μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά δεν είναι αρκετά ώριμοι για να διαφωνούν με τον Πρωθυπουργό μας σύμφωνα με την δήθεν μεταμνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα.
Οικονομικά, η φορολογία στις επιχειρήσεις αντί για το 26% θα μειωθεί στο 28%, 510.000 –μισό εκατομμύριο!- συμπολίτες μας προστέθηκαν τον Σεπτέμβριο σε αυτούς που χρωστάνε στην εφορία και, συνοπτικά, αυτοί που χρωστάνε ίσως πλέον είναι περισσότεροι από αυτούς που δεν χρωστάνε.
Θεσμικά, η δικαιοσύνη συνεχίζει να θεωρείται από την κυβέρνηση κομμάτι της εξουσίας που πρέπει να καταληφθεί και ο σημαντικότερος θεσμός της χώρας, το Σύνταγμα, είναι κάτι που αποφάσισε να το συζητήσει αρπακολατζίδικα και τελευταία στιγμή, για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους και χωρίς καμία διάθεση συναίνεσης.
Όλα αυτά όμως είναι πταίσματα, αφού δεν είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Σε περίπτωση που το έχετε ξεχάσει, σύμφωνα με διεθνή ΜΜΕ αυτή τη στιγμή συμβαίνει στη Μόρια ένα διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, όπου ακόμα και εξάχρονα σκέφτονται να αυτοκτονήσουν. Αλλά για αυτά φταίει ο Τσίπρας πριν την 21η Αυγούστου. Μετά την 21η Αυγούστου έχουμε άλλον Τσίπρα και προφανώς δεν φταίει για τα λάθη του παρελθόντος.
Τι πρέπει λοιπόν να κρατήσουμε από την κυβέρνηση Τσίπρα 100 ημέρες μετά τα μνημόνια; Ίσως όλα συνοψίζονται στην πρώτη ψευδομεταμνημονιακή ημέρα, όταν ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε την Ιθάκη για να εκφωνήσει τον πανηγυρικό του λόγο. Εκεί όπου σύμφωνα με τις κάμερες του κόμματος τον υποδέχτηκε πλήθος κόσμου με αγκαλιές και φιλιά, αλλά σύμφωνα με τις κάμερες των δημοσιογράφων που κατάφεραν, κόντρα στην θέληση της κυβέρνησης, να βρεθούν λίγο πιο μακριά, ήταν δέκα νοματαίοι, όλοι γνωστοί, συγγενείς και φίλοι στελεχών του κόμματος, σε ένα περιβάλλον ελεγχόμενο, απομονωμένο και αποστειρωμένο.
Έτσι είναι και η κυβέρνηση: θέλει να παρουσιάσει την ελεγχόμενη, απομονωμένη και αποστειρωμένη ευχάριστη εικόνα των 100 ημερών μετά την έξοδο από τα μνημόνια. Μόνο που πηγαίνοντας ένα βήμα πιο μακριά καταλαβαίνουμε ότι σε οποιονδήποτε δεν είναι μέσα σε αυτό το ελεγχόμενο, αποστειρωμένο και απομονωμένο περιβάλλον τα πράγματα δεν είναι τόσο πανηγυρικά όσο μας τα περιγράφει η κυβέρνηση του μακροβιότερου μνημονιακού Πρωθυπουργού.
Υ.Γ. Προφανώς άφησα έξω τις επικές γκάφες Τσίπρα, με ατάκες περί σπατάλης χρημάτων από τους πυρόπληκτους στο Μάτι ή για τους συνταξιούχους που θα πεθάνουν και θα εξαφανίσουν τη διαφορά μεταξύ των συντάξεων. Έτσι είναι ο Τσίπρας, το γνωρίζαμε και πριν τον κάνουμε Πρωθυπουργό μας.
