γράφει ο Κώστας Γκαβογιάννης.
Τώρα τι; Αυτό είναι το ερώτημα που προκύπτει μετά την απόφαση για μεταφορά του τμήματος Διατροφής Διαιτολογίας στα Τρίκαλα, ταυτόχρονα με την υποβάθμιση των υπολοίπων τμημάτων της Καρδίτσας. Βέβαια το σχέδιο νόμου βρίσκεται στη φάση της διαβούλευσης και τίποτα δεν έχει ψηφιστεί ακόμα, αλλά θέλω να ξέρω αν υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει πως κάτι θα αλλάξει.
Προσχηματική είναι η διαβούλευση, όπως προσχηματικοί είναι και οι λόγοι μεταφοράς του παραπάνω τμήματος στη γειτονική πόλη. Θα ενταχθεί λέει στη Σχολή Επιστημών Φυσικής Αγωγής και Διαιτολογίας, λες και ο ΕΦΕΤ (Ενιαίος Φορέας Ελέγχου Τροφίμων) στελεχώνεται από γυμναστές και όχι από κτηνιάτρους.
Επομένως οι αλλαγές που έχουν δρομολογηθεί θα εφαρμοστούν παρά τις αντιδράσεις που σχεδιάζονται (ακούγονται φωνές για συλλαλητήρια) και που σ’ εμένα τουλάχιστον μοιάζουν εξίσου προσχηματικές.
Όποιος ήθελε στην Καρδίτσα τις σχολές θα έπρεπε να μεριμνήσει πολύ νωρίτερα, όταν ακόμα η ύπαρξή τους θεωρούνταν δεδομένη. Ήταν γνωστό ότι το τμήμα Διατροφής Διαιτολογίας ποτέ δεν ήταν δεδομένο ότι θα μείνει αφού πάντα “έπασχε” από έλλειψη προσωπικού. Βέβαια δεν γνωρίζω αν στάθηκε κάποιος απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα, αν και κατά καιρούς δημοσιεύματα δείχνουν πως ποτέ η υποστελέχωση του συγκεκριμένου τμήματος δεν απασχόλησε κανέναν. Αλλά δεν υπήρξε προνοητικότητα και για πιο σημαντικά ζητήματα, όπως για τη σχέση μας σαν Καρδίτσα με τα τμήματα και τις σχολές της πόλης (είχα αναφερθεί επιγραμματικά σε παλιότερο άρθρο), αλλά και σε ακόμα πιο σημαντικά, όπως ποια Καρδίτσα θέλουμε και ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, ανάγκες που μοιραία σχετίζονται και με τις σχολές. Όυτε δώσαμε ποτέ στην κεντρική εξουσία να καταλάβει την αξία μας σαν περιοχή, μια αξία, με σημεία αναφοράς σε κάθε παράμετρο.
Με λίγα λόγια ποτέ δεν είχαμε σχέδιο, αλλά πάντα βαδίζαμε με “αυτόματο πιλότο” και μια ζωή αντιμετωπίζαμε τις όποιες προκλήσεις ως τετελεσμένα γεγονότα με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις.
Εκείνο λοιπόν που χρειάζεται μετά και το συγκεκριμένο “μάθημα” είναι επιτέλους να μάθουμε να σχεδιάζουμε για το μέλλον μας, αφού εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι για να το καθορίσουμε, όπως επίσης να φροντίζουμε κάθε μας κατάκτηση, χωρίς να την αφήνουμε στη μοίρα της. Και ο όποιος σχεδιασμός θα πρέπει να απαντά στο σύνολο των ζητημάτων, στον συσχετισμό μεταξύ τους και στους στόχους που τίθενται με υπευθυνότητα και ακλόνητα επιχειρήματα. Θα πρέπει να προλαβαίνουμε, παρά να προσπαθούμε να διορθώσουμε κάτι, αν και επί του προκειμένου οι προσπάθειες (που ακόμα δεν έγιναν, αλλά προτείνονται) για την όποια (απίθανη) διόρθωση μου θυμίζουν περισσότερο “στάχτη στα μάτια” παρά αντιπρόταση στα όσα έγιναν.
