Και αν αυτό είναι μια υπόθεση που δεν μπορεί να αποδειχθεί, αφού περιλαμβάνει το υποθετικό στοιχείο για το «αν ακολουθούσε ο Παπανδρέου την πολιτική Καραμανλή….», εκείνα που σίγουρα αποδεικνύονται είναι όσα λεπτομερώς καταγράφει στο βιβλίο του ο Μιχάλης Ιγνατίου.
Ο έγκριτος δημοσιογράφος αναφέρει ημερομηνίες, πρόσωπα και καταστάσεις που δεν επιδέχονται διάψευσης και αποδεικνύουν πως ο Γιώργος Παπανδρέου μας οδήγησε στην αγκαλιά του ΔΝΤ και της τρόικας, είτε από αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας, είτε για κάποιους άλλους λόγους που κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι μπορεί να ακολούθησε συνειδητά πρωθυπουργός της Ελλάδος.
Σύμφωνα με την καταγγελία του κ. Ιγνατίου, ο κ. Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 2009 εδέχθη πρόταση από την ΕΕ και συγκεκριμένα από τους κ.κ. Γιούνκερ και Αλμούνια, για χρηματοδότηση της χώρας μας από την Ευρώπη προκειμένου να αποφευχθεί η εμπλοκή του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα. Παρόντες στη μυστική σύσκεψη κατά την οποία έγινε η πρόταση ήταν ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου και ο τότε Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Προβόπουλος, οι οποίοι δέχθηκαν θετικά την πρόταση. Ο κ. Παπανδρέου ουσιαστικά μη απαντώντας ποτέ, απέρριψε την πρόταση, χάθηκε πολύτιμος χρόνος και μας οδήγησε στην αγκαλιά του ΔΝΤ χωρίς καμιά μα καμία διαπραγμάτευση.
Σε όλες αυτές τις βαρύτατες καταγγελίες ο κ. Παπανδρέου απάντησε με ύβρεις σε βάρος του κ. Ιγνατίου τον οποίο χαρακτήρισε πληρωμένο κονδυλοφόρο που προστατεύει τον Κώστα Καραμανλή και τις εγκληματικές κυβερνήσεις του!!! Παράλληλα κάνει λόγο για συνωμοσιολογία, και αυτό είναι το μόνο που βρίσκει να πει για την υπόθεση.
Η αλήθεια όμως είναι τελείως διαφορετική. Και αυτήν την αλήθεια την γνωρίζουν αυτή τη φορά, πέραν του ενός ατόμου και γι’ αυτό ο κ. Παπανδρέου δεν τολμά να την αμφισβητήσει. Και φυσικά η αλήθεια καταγράφεται και στους αριθμούς, Οι αριθμοί λοιπόν αποδεικνύουν ότι οι κυβερνήσεις Καραμανλή δεν ήταν εγκληματικές, όπως τις χαρακτηρίζει ο κ. Παπανδρέου. Αντιθέτως εγκληματικές ήταν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σημίτη, οι οποίες «φέσωσαν» με χρέη το ελληνικό κράτος. Μα θα μου πείτε μεταξύ 2003 και 2008 το χρέος αυξήθηκε κατά 80 δις ευρώ. Πράγματι έτσι είναι. Μόνο που τα 70 από τα 80 δις ευρώ σπαταλήθηκαν για αποπληρωμή χρεών ή υποχρεώσεων των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σημίτη. ( Στοιχεία από το βιβλίο του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάννη Παπαθανασίου με τίτλο «Με τη γλώσσα των αριθμών- η αλήθεια για την οικονομία»)*
Θα μου πείτε «τι θα είχε συμβεί αν ο κ. Παπανδρέου έπαιρνε τα χρήματα που του προσέφερε η Ευρώπη ή ακολουθούσε την περιοριστική πολιτική που πρότεινε ο Καραμανλής;». Ίσως είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα. Το μόνο εύκολο να απαντηθεί είναι τι συνέβη επειδή ο Γ. Παπανδρέου δεν ακολούθησε την πολιτική που πρότεινε ο Κώστας Καραμανλής.
Κι επειδή η πολιτική δεν ασχολείται με το «εάν είχε γίνει η μία ή η άλλη κίνηση» αλλά με το τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα, τα λάθη εκείνης της περιόδου πρέπει να διδάξουν τον σημερινό πρωθυπουργό.
Ο κ. Τσίπρας πρέπει να καταλάβει ότι γι’ αυτόν – και φυσικά για τη χώρα- τα περιθώρια ελιγμών έχουν στενέψει επικίνδυνα.
Πρέπει το συντομότερο να λάβει επώδυνες αποφάσεις. Αποφάσεις που ίσως διασφαλίσουν το μέλλον της χώρας αλλά όχι, απαραιτήτως ,και το δικό του κομματικό μέλλον, ή αποφάσεις που θα καταστρέψουν τη χώρα αλλά θα ικανοποιήσουν μεγάλο μέρος του κόμματός του.
Η ιστορία βρίσκεται εδώ και περιμένει να τον κρίνει αμείλικτα.
Επίσης πρέπει να γνωρίζει ότι στις αποφάσεις που θα λάβει είναι εντελώς μόνος. Η ιστορία δεν θα αναφερθεί στις πιέσεις που πιθανόν του ασκούν οι διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ για να έχει μια δικαιολογία. Η ιστορία θα αναφέρεται μόνο στις δικές του αποφάσεις γιατί αυτός είναι ο πρωθυπουργός.
Το πόση σημασία έχει ο χρόνος στη λήψη των αποφάσεων αυτών μπορεί να το διαπιστώσει ο κ. Τσίπρας και από την υπόθεση Παπανδρέου.
Αν ο κ. Παπανδρέου είχε πάρει τις αποφάσεις που έπρεπε το Νοέμβριο μόνος του, δεν θα αναγκαζόταν να λάβει τον Απρίλη τις αποφάσεις που του υπαγόρευσαν οι ξένοι.
Αν ο κ. Τσίπρας είχε πάρει έγκαιρα αποφάσεις δεν θα ζούσαμε τη σημερινή τραγωδία. Τώρα κάθε μέρα που περνά οι πιέσεις σε βάρος του εντείνονται. Και όταν φθάσουμε στην κρίσιμη μέρα της υπογραφής θα αναπολεί με νοσταλγία τις πρώτες μέρες της διαπραγμάτευσης… Δυστυχώς όμως τα δικά του λάθη και η δική του αναβλητικότητα και αδυναμία να επιβάλει αποφάσεις στο κόμμα του μας έφθασαν έως εδώ.
Οφείλει να κάνει λοιπόν εκείνο που δεν έκανε ο κ. Παπανδρέου: Να σταθεί απέναντι από την ιστορία και να λάβει τις αποφάσεις που κρίνει ότι είναι ορθές και οι οποίες διασφαλίζουν το μέλλον της χώρας. Πρέπει να αποφασίσει ωσάν να μην υπάρχει συνέχεια στην πολιτική για τον ίδιο.
Μπορεί να νιώθει νέος για να θυσιαστεί, αλλά πρέπει να καταλάβει ότι η έννοια τα θυσίας πρέπει να κυριαρχεί σε εκείνους που κατέχουν πολιτικά αξιώματα. Και όταν η θυσία δεν έχει ιδιοτέλεια, τότε εκτιμάται και από το λαό, ο οποίος μπορεί να συγχωρέσει λάθη και παραλείψεις του παρελθόντος.
*«Με τη γλώσσα των αριθμών- η αλήθεια για την οικονομία» (http://www.papathanassiou.gr/numbers.pdf)
